Wolf en Oceaan

Hoofdstuk ~11~

Jayden stond daar gewoon en deed niks, terwijl die mannen in uniform mij wegsleepten. Ze sleurden mij in een soort van koets. Waar ben ik in beland? Wat hij ook zei is dat ze me naar Andrew brengen. Is of zal dit dan mijn vader zijn? En zo ja wat zal hij met me doen? En zo nee wat wil hij dan van mij? Ik bedoel ik ben / heb niks van waarde.

'Hé , Grompert check even die meid achterin!'
'Ja baas.'
Grompert liep naar me toe en fluisterde ' 'Maak je maar geen zorgen ik heb die elf van je wat informatie gegeven over waar je heen gaat en naar wie dus ik denk dat hij je wel zal gaan zoeken.'Zei hij simpelweg.
'Ze is oké.' Brulde hij naar voren. Hij brulde zo ontzettend hard dat de hoorns die hij boven op zijn hoofd had heen en weer trilden. Ik kreeg er de rillingen van. Wat is hij?

Niet veel later kwamen we aan bij een groot paleis en villa in een net zoals je altijd in een sprookje of film ziet. Behalve dan dat dit geen sprookje was voor mij maar eerder een nachtmerrie... Want tja wie wil er nou achter komen dat je ouders je ouders niet zijn en je half weerwolf half sirene bent om vervolgens te worden gekidnapt en naar een, ik moet toegeven een heel mooi, kasteel villa gebeuren te worden gebracht.
De mannen in uniform trokken me uit de auto en bonden mijn handen achter mijn rug. 'Grompert , Antres en Leopt hou die meid vast terwijl ik ga aankondigen dat we er zijn!'
'Ja , baas ' zeiden Grompert ,Antres en Leopt in koor.
Niet veel later kwam "de baas" weer terug en trok mij mee.
Ik werd een zaal in getrokken waar een heel mooi jong echtpaar op de tronen zaten.
'Oh, Liz!' De stem van de vrouw was betoverend.
'Lucia, nu nog niet!' Siste de man.
'Liz, is het niet?'
'Ja meneer zo heet ik.'
'Wie zijn je ouders?'
Haalde die man een grapje met me uit of zo ze weten toch zo veel van mij dan weten ze vast wel dat ik mijn ouders niet ken...
'Die heb ik nog nooit ontmoet meneer.'
'Weet je iets over hun?'
'Nee alleen hun naam.'
'En die naam luidt?'
'Lucia en Andrew meneer.'
De hele zaal hield de adem in
'Oké, wat ben je voor een magisch wezen?'
'Half weerwolf half sirene meneer.'
Kon hij niet even stoppen met vragen stellen en gewoon zeggen wat hij van plan was ? Hij maakt me echt pissig.
'Kan je dat bewijzen?, je weerwolf kant dan, aan je stem kan je wel horen dat je half sirene bent.'
'Natuurlijk meneer.'
Als hij het wou hebben kon hij het krijgen ook.
Mijn kleding scheurde en ik veranderde in een wolf.
'Ja, Lucia, ik denk dat we haar gevonden hebben.'
'Oh, Andrew ik hoop het zo!'
'Kan iemand Liz naar haar kamer brengen voordat ze terug verandert ?' Zei Andrew
'Natuurlijk , meneer welke kamer moet ik haar heen brengen?' Een jong meisje van mijn leeftijd stapte naar voren.
'Sarah, breng haar maar naar de west suite.' Zei Lucia
'Komt in orde mevrouw.'
Toen we in de kamer waren liep ze naar een ontzettend grote prachtige inloopkast, die vol hing met de mooiste kledingstukken die ik ooit heb gezien, mijn oog viel meteen op een zilverkleurige jurk en ik keek er verliefd naar. Ze legde de jurk samen met wat ondergoed op het bed neergelegd. 

'Als je weer een mens bent en je de kleding aan hebt gedaan kun je aankloppen. Ik zal je dan even helpen met je haar.' Ze pakte nog zilveren naaldhakken uit de kast en zette ze bij het setje kleding neer. Ze verdween in de badkamer en  sloot de deur achter zich. 

Ik veranderde terug en deed de kleding aan. Ik keek afkeurend naar de zilveren naaldhakken. In geen enkel universum zou ik die aan doen. Ik trok mijn gympen weer aan en liet de jurk erover heen zakken.

Ik liep naar de badkamer en klopte op de deur. 

'Dankjewel, dat is erg lief van je.'
Ze keek me glimlachend aan.
'Snel over een half uur is Lucia hier!' Ze liep naar de kast en haalde er een grote bak met allerlei sieraden, schuifjes voor in je haar, elastiekjes en make-up erin.
'Ga maar meteen zitten dan kan ik je haar doen, ik denk gewoon even simpel een schuifje erin , je hebt van nature mooi haar en mooie lokken.'
'Dankjewel. Ik heb er lang voor gespaard om mijn haar zo lang te krijgen.'
Niet veel later kwam Lucia binnen en stuurde Sarah weg nadat ze haar benoemd had tot mijn kamermeisje. Ik was heel dankbaar hoor en vond het zeker een lief gebaar, maar waarom zou je een wildvreemd kind een kamermeisje geven. Volgens de mannen waren we nog niet op locatie zuid.
'Oké, hoe ga ik dit brengen?'
'Zeg het maar gewoon mevrouw , ik ben wel wat gewend.'
'Goed, oké ik ben je moeder! En Andrew is je vader!'
Oke ik ging flauw vallen. Wat toevallig dat dit mijn ouders zijn. Mijn ouders die me hadden weg gedaan omdat er een oorlog op komst was. En nu zoeken ze mij weer? Terwijl die oorlog al aan het beginnen is? Dit kan niet kloppen. Iets klopt hier niet.
'Wat is er? Liz zeg toch iets!'
'Waarom hebben jullie me weg gedaan? En waarom zoeken jullie me nu weer op? Ik was gelukkig bij Barbara en Tim. Zij zijn mijn ouders! Jullie zijn dat niet. Jullie hadden ook met mij kunnen vluchten. Maar dat deden jullie niet. Jullie gaven mij weg.'
'Liz ik wou dat echt niet ! Maar we hadden geen keus ! Je had dan geen goede jeugd gehad!' Een traan biggelde over haar wang.
'Er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan je heb gedacht, en moet je nou zien je bent al bijna volwassen en ik heb zestien jaar van je leven gemist! Ik heb je eerste woordje niet gehoord , ik heb je eerste stapjes niet gezien , ik heb je eerste schooldag gemist, er is zo veel waar ik spijt van heb Liz!' Ze huilde nu en haar make-up was uitgelopen.
Woedend keek ik haar aan. 

'Spijt komt altijd achteraf. Voordat je iets doet moet je nadenken over de consequenties.' Ze keek mij aan terwijl er nog meer tranen over haar wangen rolden. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik achteruitliep. 

'Ik kan dit niet. Nog niet nu.' Ik draaide mij om en rende weg. Ver weg van alle drama en drukte.