Wolf en Oceaan

Hoofdstuk ~3~

'Wat doe jij hier?'
Ik draaide mij om en keek recht in twee prachtige smaragdgroene ogen. 

'Sorry ik dacht dat ik wat hoorde. Ik had je niet gezien.'

Hij glimlachte. 'Dat maakt niet uit. Ik ben Jayden.'

Zijn ogen glinsterden in het maanlicht terwijl hij mij aankeek. 

'Liz.' Zei ik snel. 

Hij keek mij nieuwsgierig aan. 

'Mag ik vragen wat je dacht te horen?'

Ik knikte. 'Ja natuurlijk. Ik dacht dat ik een wolf hoorde huilen. Het zal wel aan mij hebben gelegen.'

'Het is best mogelijk dat je een echte wolf hebt horen huilen. De kans is echter heel klein, maar hij is er wel.' 

Ik schudde mijn hoofd.

'Het ligt vast aan mij. Vergeet dat ik ooit wat gezegd heb.'

Hij haalde zijn schouders op. 

'Als dat is wat je wilt.'

'Maar als je mij excuseert. Ik was eigenlijk van plan om nog even verder te lopen.'

Ik keek hem verontschuldigend aan. Hij had mij niet voor gek verklaard omdat ik dacht dat ik een wolf hoorde huilen. 

'Waar ga je heen dan?'

'Richting de Karpaten.'

Hij keek mij verbaasd aan. 

'Ik ben ook op weg naar de Karpaten. Vind je het goed als ik meereis?'

Ik keek hem verbaasd aan. Is het niet heel toevallig dat hij ook naar de Karpaten moet? En Bovendien, is hij dan niet de verkeerde kant aan het op lopen? 

'Echt? Loop je dan niet de verkeerde kant op?'

'Vanuit mijn startpunt gezien volgens mij niet. Ik moet nu gewoon naar het noorden.'

'Ja, ik ook. Kijk zelf maar of je meereist. Mij maakt het niet uit.' Zei ik onverschillig.

Hij schonk mij en glimlach en kantelde zijn hoofd waarbij zijn blonde lokken voor zijn ogen vielen. 

'Dan reis ik met jou mee. Dat is veel gezelliger.' 

Ik keek hem onderzoekend aan. Want hoe knap hij ook mocht zijn. Hij leek haast té knap. Alsof ik ook niet kon beslissen wat ik van hem dacht. Alsof mijn gedachten werden gemanipuleerd. Ik lachte in mijzelf. Zoiets is niet mogelijk. Toch?

-Jayden-
Toen ik haar zag staan wist ik meteen dat zij de Liz was waar ik naar opzoek was. Mijn vader is een echte tiran en iedereen weet wat er gebeurt als je zijn orders niet opvolgt. Allen dit waren niet zijn orders. Althans, niet alleen zijn orders. Ik had de informatie doorgekregen dat Liz engelachtige blauwe ogen had en lang zwart haar. Het is raar dat degene naar wie je al twee jaar opzoek bent opeens voor je staat. 
Ik wist niet wat ik moest doen dus deed ik maar het eerste wat in me opkwam.
Toen ze zich omdraaide nadat ik had gevraagd wat ze hier deed... Haar ogen zijn zo helderblauw als de oceaan. Maar haar houding en uitdrukking hadden wat meer weg van een wolf. Wat onmogelijk is. Je kan maar één magisch ras hebben. Dat is honderden jaren geleden besloten. Degenen met meer dan één magisch ras zouden niet ouder worden dan zes. Dat zouden ze gewoonweg niet overleven.

Ze verontschuldigde zich.
'Sorry ik dacht dat ik wat hoorde. Ik had je niet gezien.'
Haar stem was zo betoverend, er was iets magisch aan haar hele verschijning. Ik kon er net niet de vinger opleggen waardoor haar hele verschijning iets magisch had. Maar ik zou daar achter komen, daar was ik zeker van. Waarschijnlijk was mijn baas wat vergeten te melden. En niet de dingen die onbelangrijk waren. Mijn baas had immers gezegd dat er met haar niks bijzonders aan de hand is. Ik ging ervan uit dat ze gewoon een mens was. Maar is ze dat wel?

Ik vloekte binnensmonds. Hoe was ik hier nou weer in verzeild geraakt? De "missies" die ik eerder had gekregen, waren nog nooit zo ingewikkeld geweest als deze. Het zijn altijd dezelfde vier simpele stappen. Opdracht krijgen. Opspeuren. Vinden. Afleveren. Altijd. En altijd ging dat goed, ik was altijd ingelicht over de hele situatie. Daar zorgde vader wel voor. Hoe beter ik was ingelicht, hoe beter ik mijn opdracht kon uitvoeren. De opdrachten zijn weliswaar verschrikkelijk. Maar ik was tenminste niet nutteloos. Alles is beter dan Nutteloos zijn. Althans dat dacht ik voordat ik deze opdracht kreeg. Nu ben ik daar niet meer zo zeker van.