***
-Άλκης Παππάς; Δεν ξέρω κανέναν με αυτό το όνομα! δήλωσα μπαίνοντας στην τράπεζα μαζί με τον Αντρέα και την κυρία Κωνσταντίνα.
-Τι να σου πω αγάπη μου. Όταν ρωτήσαμε μαζί με τον Γιώργο για τον διαχειριστή του λογαριασμού μας έδωσαν αυτό το όνομα και είναι υποδιευθυντής εδώ.
Κοίταξα γύρω μου σαν χαμένη. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Πώς με ξέρει αυτός ο Άλκης Παππάς και γιατί δίνει λεφτά στο φροντιστήριο μου και στους γονείς του Αντρέα;
Νομίζω θα τρελαθώ μετά από όσα συνέβησαν τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Δεν μπορεί να το ζω αυτό, είναι παρανοϊκό.
-Κατερίνα; άκουσα κάποιον να φωνάζει και κοίταξα να δω από που προερχόταν η φωνή.
Το βλέμμα μου έπεσε σε έναν κουστουμαρισμενο άντρα, περίπου στην ηλικία του πατέρα μου, με μαύρα κοντοκουρεμενα μαλλιά και μούσι, κάστανα μάτια, από όσο μπορούσα να διακρίνω. Πρώτη φορά τον βλέπω. Ωστόσο, εκείνος λες και με ήξερε χρόνια, με πλησίασε χαμογελαστός και πήγε να μου δώσει το χέρι του, όταν ο Αντρέας μπήκε μπροστά μου σαν προστατευτική ασπίδα.
-Ωπ, αναφώνησε εκείνος γελώντας αμήχανα και μάζεψε το χέρι του. Άριστος φύλακας. Να υποθέσω ο Αντρέας; ρώτησε συνεχίζοντας να χαμογελάει.
Τα μάτια μου τον επεξεργάζονταν από πάνω μέχρι κάτω προσπαθώντας απελπισμένα να θυμηθώ έστω και την παραμικρή λεπτομέρεια για αυτόν αλλά τίποτα. Είναι άγνωστος για μένα.
-Εσείς ποιος είστε; ρώτησε η κυρία Κωνσταντίνα σοβαρή τραβώντας του την προσοχή.
-Αν ο μικρός είναι ο Αντρέας τότε εσείς πρέπει να είστε η Κωνσταντίνα, η μαμά του. Χάρηκα για την γνωριμία, Άλκης Παππάς, είπε δίνοντας της το χέρι του για χειραψία.
-Αντρέα δεν καταλαβαίνω τίποτα, ψιθύρισα σοκαρισμένη και εκείνος μου έπιασε το χέρι.
-Ηρέμησε θα καταλάβουμε σε λίγο.
-Παρομοίως κύριε Παππά, είπε η μαμά του Αντρέα δίνοντας και εκείνη το χέρι της.
-Θα προτιμούσα τον ενικό, δεν είμαι και τόσο μεγάλος! σχολίασε και γέλασε. Λοιπόν Κατερίνα, χαίρομαι που σε γνωρίζω. Έχω ακούσει πολλά για σένα, γύρισε και μου είπε τείνοντας μου το χέρι του αλλά δεν έκανα καμία κίνηση για να του δώσω το δικό μου, πράγμα που τον έκανε να ξεφυσησει. Καταλαβαίνω την σύγχυση σου. Λογικά θα σκέφτεσαι ποιος είναι αυτός και πως στο διάολο με ξέρει, ε; Λοιπόν, η μαμά σου δεν σταματάει να μιλάει για εσένα... Σε αγαπάει πολύ.
O-oh... Trigger word.
-Η μαμά μου; Ξέρετε την μαμά μου; Ξέρετε που είναι; ρώτησα με κομμένη την ανάσα και τον πλησίασα.
-Ξέρω. Αλλά η ίδια με παρακάλεσε να μην πω σε κανέναν που βρίσκεται. Ούτε σε εσένα...
-Από που την ξέρετε;
-Μου έσωσε την ζωή πριν τρία χρόνια. Θα πέθαινα στο τραπέζι του χειρουργείου αν δεν με αναλάμβανε. Και από τότε είμαστε καλοί φίλοι.
-Τα λεφτά εκείνη τα έβαλε στον λογαριασμό μας; ρώτησε η κυρία Κωνσταντίνα.
-Όχι. Εγώ τα έβαλα. Η ίδια περνάει πολύ δύσκολα και δεν έχει συνειδητοποιήσει τι σου έχει συμβεί. Ήταν δική μου πρωτοβουλία, δεν την έχω ενημερώσει. Όπως δεν την έχω ενημερώσει για το τι συνέβη μετά το σκηνικό με τον πατέρα σου. Λυπάμαι πολύ για αυτό που σου συνέβη.
Οκευ φρικαρω. Φρικαρω φρικαρω φρικαρω. Πώς ξέρει αυτός τι συνέβη σε μένα;
-Πως ξέρεις τι συνέβη; πετάχτηκε ο Αντρέας.
-Όταν η Κορινα έφυγε από το σπίτι έβαλα ανθρώπους να σε παρακολουθούν και να με ενημερώνουν. Συγχώρεσε με που δεν κάλεσα την αστυνομία αλλά πρώτον οι άνθρωποι μου έφτασαν σπίτι σου μετά το σκηνικό και δεύτερον δεν ήθελα να μπλέξω την αστυνομία χωρίς να το ξέρεις εσύ ή η μαμά σου.
- Δεν το πιστεύω αυτό που ζω, μουρμούρισα πιάνοντας το κεφάλι μου με τα χέρια μου. Η μαμά ξέρει τι έκανε ο πατέρας μου; ρώτησα και εκείνος έγνεψε θετικά. Και παρόλα αυτά δεν εμφανίστηκε, δεν με πήρε ένα τηλέφωνο; Τόσο πολύ την ένοιαξε;!
-Μην την παρεξηγείς. Και εκείνη πονάει, είναι ράκος τις τελευταίες μέρες.
-Άλκη πρέπει να πεις στην Κορινα ότι πρέπει να επικοινωνήσει με την κόρη της. Και τα λεφτά θα στα επιστρέψουμε, δεν μπορούμε να τα δεχτούμε ούτε και τα χρειαζόμαστε, παρενέβη η κυρία Κωνσταντίνα.
-Όχι! Σας παρακαλώ κρατήστε τα. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω και για την Κορινα και για την Κατερίνα. Νιώθω σαν να την ξέρω χρόνια, η μαμά της μου έχει πει τα πάντα για εκείνη. Θέλω να βοηθήσω και αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
-Σωστά, το περισσότερο είναι να της πεις που είναι η μητέρα της! δήλωσε σοβαρός ο Αντρέας.
-Λυπάμαι. Ειλικρινά Κατερίνα λυπάμαι πολύ αλλά δεν μπορώ να σου πω που είναι. Ούτε μπορώ να την πιέσω να επικοινωνήσει μαζί σου. Όταν εκείνη είναι έτοιμη θα εμφανιστεί.
-Όταν εκείνη θα είναι έτοιμη; ρώτησα νιώθοντας το αίμα μου να κοχλάζει και ταυτόχρονα νιώθοντας την φωνή μου έτοιμη να σπάσει.
Βουρκώνω.
Ως εδώ. Αρκετά προσπάθησα να την δικαιολογήσω ή να δεχτώ τις δικαιολογίες που μου παρουσιάζει ένας άγνωστος.
-Δεν είναι η μόνη που θέλει να αποστασιοποιηθεί εντάξει; Δεν είναι η μόνη που περνάει κάτι ανήκουστο. Βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση εδώ και μήνες. Το ακούς; ΜΗΝΕΣ. Και έχω, επίσης, περάσει πόσα χρόνια να την ακούω να τσακώνεται με τον πατέρα μου χωρίς να λέω ή να κάνω ΤΙΠΟΤΑ για να ξεφύγω. Και τώρα έχω φύγει από το σπίτι μου, έχω φορτωθεί σε άλλους ανθρώπους επειδή ο πατέρας μου έγινε βίαιος, αν είχε την ευκαιρία θα με είχε σπάσει στο ξύλο και παρόλα αυτά ΕΚΕΊΝΗ είναι που θέλει χρόνο; Ε; Αυτή έχει περάσει χειρότερα; Και έστω. Της ήταν τόσο βαριά όλη αυτή η κατάσταση και ήθελε να φύγει. Είναι δυνατόν να λέει σε εσένα, έναν ΆΓΝΩΣΤΟ, που βρίσκεται και με την ίδια της την ΚΟΡΗ να μην έχει προσπαθήσει καν να επικοινωνήσει, να πει ότι είναι καλά; Τι, έχει ησυχάσει που κάποιος με έχει μαζέψει από τον δρόμο και δεν την απασχολεί τόσο πλέον; Ξέρεις κάτι Άλκη, ας μείνει εκεί που είναι. Θα βρω τρόπο να τα βγάλω πέρα μόνη μου χωρίς εκείνη. Δεν αξίζει να κάθομαι να την περιμένω.
Με δάκρυα στα μάτια, περνάω από δίπλα του, χτυπώντας επίτηδες τον ώμο του και βγαίνω έξω από την Τράπεζα.
Ο Αντρέας με ακολουθεί φωνάζοντας το όνομα μου αλλά δεν σταματάω μέχρι να φτάσω στο αμάξι. Και τότε είναι που γυρνάω και μπαίνω στην αγκαλιά του ξεσπωντας σε κλάματα.
Γειαααα σαςςςςςς
Τι κάνετε;
Ελπίζω να είστε καλά😁
Όχι και τόσο εύθυμο το σημερινό κεφάλαιο για Χριστούγεννα αλλά τα Χριστούγεννα του 2020 για αυτούς αργούν ακόμα...
Ελπίζω εσείς να είχατε μια υπέροχη γιορτινή μέρα❤
Πατήστε ☆ και κάντε και ένα 💬 για να μου πείτε την γνώμη σας για το κεφάλαιο.
Τα λέμε!⏳
Φιλιααα😘