Make the bad boy fall in love

Κεφάλαιο 32.

-Σοβαρά τώρα περιμένεις απάντηση σε αυτό; ρώτησε έκπληκτος και εγώ ανασηκωσα το σώμα μου, μένοντας καθιστή πάνω στο κρεβάτι.

-Ναι. Τόσο κακό είναι που θέλω να μάθω αν σου αρέσει περισσότερο το σεξ μαζί μου ή με κάποια από τις άλλες; ρώτησα κοιτώντας τον και καταλαβαίνοντας ότι μάλλον τον έφερα σε δύσκολη θέση.

-Είναι ερώτηση παγίδα;

-Όχι ρε Αντρέα, απάντησε μου!

Έμεινε αμίλητος να με κοιτάει, έχοντας την ελπίδα ότι θα του πω πως τον δουλεύω και δεν θα χρειαστεί να απαντήσει στην ερώτηση μου.

Κατάλαβα. Είναι καλύτερες από μένα. Και δεν μου το λέει γιατί δεν θέλει να παρεξηγηθώ...

-Κοίτα, η αλήθεια είναι, ξεκίνησε να λέει αλλά σταμάτησε αμέσως, απεγνωσμένος. Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω μωρό μου, ούτε να σε κάνω να νιώσεις άσχημα. Αλλά αυτές είχαν μια εμπειρία παραπάνω, εσύ δεν έχεις πάει με άλλον εκτός από μένα, εξήγησε ήρεμα, καθώς κάθισε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι. Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι δεν μ'αρέσει το σεξ μαζί σου. Άσε που με εκείνες δεν είχα τίποτα. Ήταν απλά σεξ, αλλά με εσένα είναι διαφορετικά. Έχω αισθήματα για σένα, θέλω να περνάω χρόνο μαζί σου, να σε μάθω καλύτερα, να είμαι εκεί για ότι χρειαστείς. Με εκείνες ήταν απλά σαρκική ικανοποίηση και τίποτα παραπάνω, με κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια και έκανε το στομάχι μου να δένεται κόμπος.

Σαν να άρχισαν να ανακατεύονται όλα εκεί μέσα, αλλά με έναν ωραίο τρόπο.

Ένωσα τα χείλη μου με τα δικά του σε ένα αργό, σύντομο φιλί και τον έσπρωξα με αποτέλεσμα να ξαπλώσει πίσω, σπάζοντας το φιλί, και ξάπλωσα και εγώ πάνω στο στήθος του.

Έκλεισα τα μάτια μου και ξαφνικά όλη η κούραση κατέκλυσε το σώμα μου, κάνοντας το πολύ δύσκολο για μένα να κρατηθώ ξύπνια.

-Θα μου κάνεις μια χάρη; ρώτησα σιγανά και νυσταγμένα, χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου.

-Τι θες; ρώτησε χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά μου.

-Μείνε εδώ απόψε. Κοιμήσου μαζί μου, του ζήτησα βολεύοντας καλύτερα το κεφάλι μου πάνω του.

-Δεν μπορώ μωρό μου. Αύριο έχουμε σχολείο και δεν έχω την τσάντα μου εδώ, άσε που δεν έχω ενημερώσει καν τους γονείς μου, εξήγησε με λυπημένη φωνή.

-Έλαα ρε Αντρέα, σε παρακαλώ! γκρίνιαξα νιώθοντας πως είμαι ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στο να με πάρει ο ύπνος. Πάρε τηλέφωνο τους γονείς σου και ενημέρωσε τους. Και μην πας σχολείο αύριο, ούτε εγώ θα πάω. Σε παρακαλώ, η φωνή μου έσβηνε σιγά σιγά.