Beth PoV...
Sabado ngayon so it means kailangan ko na naman magdeliver ng mga gulay sa bahay ng mga villanclara. Naglalakad ako papunta sa mansyion at dala -dala ang basket na may lamang gulay.
Mabait kaya siya? ..siguro kasi base sa pinagsasabi ni manang ay mukha mabait naman.... baka suplado diba sabi ni manang ay walang siyang pinansin doon..baka isnabero...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"Haay! Palaka! ". Sa sobrang pag iisip ay muntik na akong madulas at mahalikan ang putik. Napahigpit na lamang ang kapit ko sa basket." Anu ba naman yan beth, sa sobrang ka eng -engan at pag iisip sa kani kanino ay muntik kanang madulas, alam mo umulan kagabi kaya maputik ngayon."pagalit kong turan sa sarili.
Dahil siguro sa sinasabi nating Climate Change ay bigla -bigla na lamang umulan ng walang pasabi.
Kung may makakita lang siguro ngayon sa 'kin baka sabihin nilang nasisiraan na ako ng bait dahil nagsasalita ako ng walang kasama o dahil pati sarili ko ay kinakausap ko.
Nagpalinga ako sa paligid upang makasigurong wala tao, mahirap na baka pagbalik ko sa amin ay nastismis na ako. Nang masigurong walang tao ay nagpatuloy ako sa paglalakad.
Malapit na ako sa mansyion ng biglang naramdaman ko ang malamig na bagay magmula sa bandang tiyan at pababa sa binti ko. At saka nakita kong dumaan ang isang sasakyan. Nang tingnan ko ang damit ko ay nakita kong may dumikit na kulay brown na bagay. At nang mapagtanto ko, ito pala ay putik na tumalsik sa 'kin dahil sa dumaan na sasakyan.
Anak ng...
Sinundan ko ng tingin ang sasakyan at nakita kong tumigil ito di kalayuan sa kinatatayuan ko. Susugurin ko sana ang sinumang ponsyo pilato na walang pakundangan na nagmaneho. Malapit na ako sa kotse ng bigla akong napatigil dahil bumaba mula rito ang taong kanina ko pa iniisip. Clark?..
Ang lakas na loob ko sana sa pagsugod rito ay biglang nawala na parang bula.
At kung naniniwala kayo sa slow motion gaya ng nasa TV ay totoo pala, dahil mula sa pagbaba sa kotse hanggang sa paglakad papunta sa 'kin ay talagang paunti unti ng galaw.
Wala akong ginawa kundi ang panoorin syang lumapit sa 'kin at kahit nasa harapan ko sya ay nanatili akong nakatayo na parang tuod. Tinignan ko ang kanyang mukha mula sa katamtamang kapal ng kilay, sa sa mga mata nitong kulay itim na kung titigan mo ay parang kang malulunod, sa ilong nito na parang nililok ng magaling na eskultor, sa panga nitong na parang tanging sa kanya lang inilaan dahil na eemphasized lamang ng kanyang kagandang lalaki, at sa kanyang labi na parang mas mapula pa kaysa sa akin.
I came back from my reverie when he snapped his finger in front of my face.
Shit ka beth..
"Are you okay miss? " he asked.
Aba naman tinanong pa, kita niya namang nabasa ako e magtatanong pa.
"Aba mister eh nagtanong pa kayo kita nyo naman na nabasa ako eh....teka.
...eto ah magpalit kaya tayo ng sitwasyon, kung ako ang nakasakay sa kotse mo tapos dumaan ako sa harap mo at dahil nagdidrive ako ng mabilis ay di kita nakita na kahit bagalan ko ang takbo ay di ko nagawa at dahil dun ay natalsikan ka ng putik at pagkatapos ay tatanungin kita kung okay ka lang, ano ang isasagot mo? " Sagot ko para pagtakpan ang pagkapahiya ko.
Di ko alam kung nanadya ba ito dahil habang nagsasalita ako ay mukha naaaliw pa yata.
"Okay to answer your question, I 'm not fine because I just got wet of mud and it is fault by the driver. " sagot niya habang pinipigil ang pag ngiti.
"That 's it. That 's also my answer to your question, mister. "Saad ko...."and stop smiling, you find funny huh? ."dagdag ko.
"No, I 'm not smiling, and I don't find it you funny but I find you amusing." Walang gatol niya saad.
"Ano? Aba ginawa mo lang ako na clown!.."...
"No no no.. that 's not what I meant. I just find you amazing. You know I asked you if you 're okay but instead to answer my question you just asked me the same question." He said while smiling.
"O ano naman ngayon? Ngayon ka lang ba nakarinig na ibinalik sa 'yo ang tanong mo? "Tanong ko, ewan ko ba kung bakit kasabay ng pag slow motion eh ang pagtibok ng mabilis ng puso ko. At dahil dun di ko alam kung paano ko sya kakausapin kaya tinatarayan ko na lamang siya.
"Yes."
"Yes? "... aba naman..
"Yes, and because of that you should get change. Let 's go I 'll give you some extra clothes from Clarissa." Sabi niya sabay talikod.
"Wag na mister malapit na rin ako sa pupuntahan ko."sabi ko at saka umalis sa harapan.
"Wait..wait miss let me drive you. Let me make up to you for wetting your dress. ". Habol niya sa 'kin. Pero tinanggihan ko pa rin.
"No, Listen mister, I can manage, I can walk, I have no sprains nor damage just because you got me wet okay." Sabi ko at saka umalis. Pero di ko alam kasing tigas pala ng bato ang tuktok nito. Nakita ko uli ang isang pilyong ngiti sa kanyang labi. At huli na nang marealised ang huling linya na binitawan ko sa kanya. At dahil dun ay biglang kong naramdaman ang pagmumula ng mga pisngi ko. At para hindi niya makita ay umalis na ako sa harap niya.
"Hey wait I won't let you walk alone with that look. Listen I 'm sorry about it and I didn 't mean to drench you. I just want to drive you to your destination and give you some clothes because right now I could see that you're cold and please could you stop calling me mister, its Clark."saad niya.
"Whatever mister." Sabi ko nalang. Lumakad na ako at siya naman ay nakasunod sa likuran ko. Bago ko buksan ang pintuan ng kotse niya ay naunahan na niya ako.
"Salamat ." Pasasalamat ko at saka umupo sa loob. Siya naman ay kinuha ang dala kong basket at saka inilagay sa backseat at saka siya umikot at sumakay sa driver seat. Ilang sandali ay nagulat ako ng bigla siyang dumukwang sa 'kin. Naamoy ko ang pabango niya na nanunuot sa ilong ko at halos isang metro lang ang distansya ng agwat ng mga mukha namin sa isa 't -isa na kung magkamali lang ng galaw ay tiyak na mahahalikan ko sya.
Pinigil ko ang hininga ko habang ganun ang posisyon niya.
Di ko alam kung bakit ako napapikit at aminin ko man o hindi hinintay ko ang pagdapi ng kanyang labi sa labi ko pero lumipas ang ilang sandali ay wala akong naramdaman.
Click...
Nang marinig ko yun ay bigla akong natauhan. Binuksan ko ang aking mga mata at ganun na lang aking hiya ng makita ko syang ngumingiti sa akin. Malayo na ang distansya namin. Hindi pa rin naalis sa kanya mukha ang kanyang ngiti nang bumalik siya sa upuan niya.
"Seat belt ." Sabi niya at saka pinaandar ang kotse. Tiningnan ko ang ang seat belt ko at nakita kong naka lock na ito sa akin.
Beth naman, wag ka ngang engot baka kung ano na ng iniisip ng lalaking yan.
"We will drop by in our house to give you some clothes and get you change before I take you to your place. Where you up to by the way." Napalingon ako sa kanya nang magsalita siya. At siya naman ay nakatutok sa labas. Binabagtas na namin ang daan papasok sa mansyion.
"Ah dyan lang kina Señora Alicia."sagot ko at saka ibinalik ang tingin sa labas.
"Really? don't you know she's my mother, so you are the one who delivers vegetable every week?" Manghang tanong niya... "wait if I'm not mistaken you are the girl who opened the gate for us last saturday, right? . " ...
Dahil sa sinabi ng lalaki ay bigla na naman bumilis ang tibok ng puso ko, ibig bang sabihin niyan ay natandaan niya ako? .
"A-ah oo."sagot
"So it means you know me? "
"Yes - no, I mean yes and no because it was only on saturday that manang Mildred mentioned to me that Señora Alicia has children and its you and your sister. "Saad ko habang palinga linga sa kanya.
"Then why you still keep calling me "mister "huh?.tanong niya habang pasilip silip sa 'kin.
"Because I don 't know how to address you." Nahihiyang sagot ko. Nakita ko sa peripheral vision ko na ngumingiti siya.
"Just call me Clark, beth." Sabi niya. Nabigla naman ako ng tawagin niya ako sa pangalan ko. Nilingon ko sya at tinanong.
"H-how did you know my name? ."
"I asked manang Mildred about the girl who opened the gate for us. And when we had our lunch I asked manang who cooked those dishes especially the chopsuey because I couldn't help myself not to eat well. " he answeref while his eyes focused on the road.
"And what did she say? ".
"Of course she answered me your name, you're Beth Lopez, right?, aren 't you? ". Saad niya. Dahil sa sagot niya ay parang may nagrarambulan na mga daga sa dibdib ko. Di ko alam na maaapreciate niya ang niluto ko. Sa simpleng pagsabi na nasarapan siya ay parang gusto ko nang palitan si manang sa kusina at ako ang papalit. Waring lahat ng alam kong putahe ay gusto kong iluto para sa kanya. Kapag makarating talaga ako sa mansyion ay pasasalamatan ko talaga ng bonggang -bongga si manang.
"Wala kang Beth na makikilala dito kundi ako lang." Sagot ko habang ko pinipindot -pindot ang aking daliri para mapigilan ang anumang emosyon na gusto lumabas sa puso ko.
"Your chopsuey was really good, I hope you could cook again for us." Sabi niya habang nakatingin sa 'kin at saka ibinalik ang focused sa pagmamaneho.
"Pwede, maybe next time." Sagot ko.
"I 'm looking forward to that."
Ilang sandali pa ay nasa harapan na kami ng gate. Bumusina siya at saka lumabas ang hardenerong si Edgar para papasukin kami.
Bumaba na ako nang ihinto niya ang kotse sa garahe.
Sabay kaming pumasok sa sala at saka nagsabing hintayin ko sya dahil kukuha lang sya ng damit kay Clarissa. Hindi nagtagal ay bumalik siya bitbit ang nasabing damit at ibinigay sa 'kin.
Nang buklatin ko ito ay parang ayaw kong isuot dahil nang haplusin ko ang tela nito ay sobrang lambot, halatang mamahalin.
"Wala na bang iba? " tanong ko habang sinisipat ito.
"Why you don 't like it?." Tanong niya.
"No, not that I don 't like it, kaya lang baka mahal ito, wala ba yung pambahay lang e parang pang gala ito eh." Sabi ko. Eh kasi naman ,dress ito na hanggang tuhod ang haba,at malusyaw na pink ang kulay. Kung titingnan ay simple lang ito pero hindi kasi ako sanay na magsuot ng ganitong klaseng damit. Mas nakasanayan kong magsuot ng t -shirt at paresan ng pantalon o pedal.
"Pambahay na ni Clarissa yan. And if you 're asking for jeans and shirt, there 's no place for that in her wardrobe."sagot niya. Teka, sumagot siya ng tagalog. Tiningnan ko sya at tumingin naman sya sa'kin na may pagtataka sa kanyang mukha.
"Why? "
"Nagsalita ka ng tagalog." Giliw kong saad.
"So? "
"Wala lang, nagulat lang ako kasi nagsasalita ka pala ng tagalog. Akala ko kasi nakakaintindi ka lang pero nagsasalita rin pala. "Paliwanag ko.
"Yeah, lola teaches us, gusto niya kasing matuto kami, hindi porket sa states kami lumaki ay hindi kami magsalita ng tagalog. And when we are home we speak tagalog o else we should drop a one dollar in a bottle and give it to charity." Saad niya na may ngiti sa labi, siguro na aalala niya yung mga panahon na sinasabi niya.
"Ang galing naman ng lola nyo."
"At ang galing mo rin naman, go get change, kanina ka pa nilalamig diyan." Baling niya sa 'kin. At ako naman ay biglang nakaramdam ng lamig.
"A-ah okay sige."sabi ko saka timungo ang kusina at nagpalit.
To be continued...