Halikarnas'ta Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - I ღBİTTİღ

⚝ Halikarnas'ta Bir Gece | 5

-5-

Her şey, bir kazayla başladı. İki kişiyi birbirine bağlayan kötü bir tesadüf...

❝Lâl❞

7 yıl önceydi. En deli çağlarımdı diyebilirim. Deli gibi âşıktım. Çılgındım. Asiydim. Ailemin burnundan getiriyordum. Onunla birlikteyken her şeye kafa tutabilirdim.

Batur...

İlk olmasa da en büyük aşkımdı. Onun için her şeyi yapabilirdim. O da benim için... Ya da ben o zamanlar öyle sanıyordum.

Eğlenceli üniversite hayatımızda dört kişilik bir müzik grubumuz vardı. Acar, Çağın, Batur ve ben. Grubun tek kızıydım. Batur ve ben grubun iki solistiydik. İki yıldızı. Yan yana parlıyorduk. Bazı şarkıları o, bazılarını ben, çoğunu ise ikimiz birden seslendiriyorduk. Tanıdık bir arkadaşın mekânında sahne alıyorduk. Eğlencenin dibine vuruyorduk. Amacımız bu olmamasına rağmen kısa zamanda şöhrete kavuşmuştuk. Hem de hiç beklemediğimiz şekilde... Ünlü bir yapımcıdan teklif geldi. Şarkılarımızı albüm yapmak istiyorlardı. Bu harika bir haberdi. Ailemle bu konuda çok tartıştık, ters düştük ama bu konuyu çok deşmek istemiyorum. Zira onlarla anlaştığımız konular bir elin parmaklarını geçmez.

Her şeye rağmen -ailemin itirazlarına bile- yapımcının teklifini kabul ettik. Grubun adını Acar buldu. Çağın da beğendiği için bozmak istemedik. Bizim için ismin bir önemi yoktu, müziğimizin kalitesiydi mühim olan. Ortak kararla grubun adını Kaos koyduk. Ama bu isim bize hiç iyi gelmedi.

Zamanla müzik dünyasında parlayan bir yıldız gibi ün kazanmaya devam ettik. Hepimizin ayrı ayrı hayranları vardı. Acar ve Çağın besteci olarak çok ön planda olmasa da -ki bundan memnunlardı- Batur ve ben oldukça popülerdik. Müziğimiz daha çok genç kitleye hitap ettiği için genç toplumda bizi tanımayan neredeyse yoktu. Hakkımızda çeşitli dedikodular çıktı. Güya Acar bana âşıkmış, Çağın'la benim yüzümden kavga etmişler. Yok efendim ben Batur'a platonik âşıkmışım, onun gizli sevgilisinin saçını başını yolmuşum. Medya seviyordu böyle uydurmaları. Her hafta birini gazeteden okuyup gülüyorduk.

Gel zaman git zaman Batur'la aramızdaki ilişkiyi saklamanın manasız olduğunu düşünüp kameralardan kaçmayı bıraktık. Zamanla grubun iki solisti olarak gazetelerde yıldız gibi parlamaya başlamıştık. Yeni albümler, yeni şarkılar. Şehir şehir turneler, konserler... Her şey o kadar güzeldi ki.

Tabii bu yoğunluğun üzerine biz okullarımızı dondurmak zorunda kalmıştık. Konser ve turne gibi etkinlikler bizi yeterince oyalıyordu. Derslere ayıracak vaktimiz yoktu. Bu durum ailemin daha çok canını sıktığı için para musluklarını kesmişlerdi. Neyse ki konserlerden ve albümden iyi kazanıyorduk. Grup olarak aynı evde kalmaya başlamıştık.

Bir gün sebebini anlamadığım bir kavga çıktı Acar ve Batur arasında. Kapalı odalarda konuşulan ve asla bize aksettirilmeyen. Fakat Çağın bir şeyler biliyor da gizliyor gibiydi. Ben her sorduğumda "Acar Batur'un bu kadar ön planda olmasından, kendinin de arka planda kalmasından rahatsız hepsi bu." deyip duruyordu.

Bir süre sonra anladım. Meğer aptal olan benmişim. Herkes her şeyi biliyormuş. Prova yaptığımız bir gün yine böyle domine olmuş bir ortamda Acar ve Batur arasında büyük bir tartışma koptu. Arayı bulmaya çalışarak kendimi ortaya attım kendimi. "Acar, Batur! Siz çok iyi iki arkadaşsınız! Hepimiz bu işten çok iyi kazanıyoruz, neden gereksiz konuları dert ediniyorsunuz?" Acar'a döndüm. "Batur'un ön planda olması seni rahatsız etmemeli! Siz ezelden beri çok iyi arkadaşsınız, böyle basit konulardan-"

Sözümü bitirmeme bile gerek kalmadan "Ne arka planı kızım?" diye bağırmaya başladı Acar. O an eteğindeki tüm taşların döküleceğini anlayıp derin bir nefes almıştım. "Aç gözünü artık, aç! Bu adam seni aldatıyor!"