Halikarnas'ta Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - I ღBİTTİღ

⚝ Halikarnas'ta Bir Gece | 34/3

-34/3-

❝Lâl❞

Elimdeki kimliğe bakarken Valent'in yatakta kıpırdandığını ve uyurken bana doğru döndüğünü görünce alelacele bir biçimde kimliğini cüzdana sıkıştırıverdim. Cüzdanı cebine atıp ceketi astığımda Valentino'nun aralanmış gözleriyle karşı karşıya kalmıştım.

"Sen uyumadın mı?"

Hiçbir şeyi belli etmemeye çalışarak "Üstümü değiştirmek için kalkmıştım." yanıtını verdim. Elim ayağım birbirine dolanmıştı, farkındaydım ama sakin görünmeliydim. Acaba ceketinin cebini kurcalarken görmüş müydü beni? Gördüyse hiç iyi olmazdı, rezil olurdum. Ne olursa olsun paranoyak bir manyak gibi görünmek istemezdim. Sanki ona güvenmiyormuşum gibi. Belki de endisini sürekli aldattığına inandığı kocasını suçüstü yakalamaya çalışan kıskanç bir kadın gibi. Üstelik tam olarak eşyalarını karıştırmış da sayılmazdım, sadece bir tesadüften ibaretti her şey. Beni görmüş olma ihtimaline karşı açıklama gereği duydum. "Ceketin düşmüştü, astım."

Valentino ise bu konuyu dert etmiyor gibiydi, onaylarcasına başını sallayarak uykulu gözlerini kapadı ve başını tekrar yastığa koydu. "Hadi, gecikme sen de yatağa gel."

"Tamam, geliyorum."

Üzerimi değiştirdikten sonra yatağa, Valent'in yanına uzandım ve hiçbir şey olmamış gibi davranmaya devam ettim. Ancak içim içime sığmıyordu. Bütün gece gözüme uyku girmemişti, uyuyamamıştım.

Sabahın erken saatlerinde uyanıp toplantıya gitmek için hazırlanan Valentino'nun bile kalktığını görmüştüm, belli ki sabaha kadar uyuyamamıştım. O gidene kadar uyuyormuş gibi gözlerimi kapalı tuttum. Valentino'nun evden çıktığını kapı sesiyle duyunca da hemen ayağa dikildim. Acilen bir şeyler yapmalıydım. Bir plan kurmalıydım. Zekice bir plan.

Öncesinde öğrenmem gereken şeyler vardı. Telefonuma sarılıp Pietro'yu aradım. Sabahın köründe onu aradığıma şaşkın gibiydi adam. Haksız da sayılmazdı. Kargalar henüz marifetini yemiş değildi.

"Lâl? Günaydın. Her şey yolunda mı?"

"Seninle acilen konuşmamız lazım Pietro, Valent şuan toplantıya geliyor. Bir şekilde Valent'i atlat ve eve gel hemen." Telefonun diğer ucundaki adamın şaşkın ve merak içinde olduğunun farkındaydım ama bununla ilgilenecek kadar vaktim yoktu. Zamanla yarışıyordum.

❝Valentino❞

Arabaya bindiğimde kafam biraz karışıktı. Dün geceden beri Lâl'in düşünceli bir biçimde yatakta dönüp durduğunu hissetmemem mümkün değildi. Neredeyse sabaha kadar sürekli hareket hâlindeydi ve uyumamıştı. Uykum hafiftir. Ne zaman gözlerimi aralasam uyanıktı. Gözlerini tavana dikmiş öylece bakıyordu. Geceki tuhaf davranışlarının pek üstünde durmamıştım, abartıyor olabilirim diye düşündüm ve yorgundum ama sabah da ben hazırlanırken yatakta dönüp durduğunu hatta uyuyormuş gibi davrandığını fark edince meraka kapıldım ve şüphelerim arttı. Neden böyle bir şey yapma gereği duymuştu? Anlam verememiştim.

Toplantının yapıldığı rezidansın bahçesine geldiğimde Luigi benden önce toplantı alanına gelmişti bile. "Günaydın."

Sakin ve mesafeli bir ifadeyle "Günaydın." diye karşılık veren Luigi başını dosyalardan kaldırmıyor, yüzüme bakmıyordu. Lâl'le olası bebeğimiz konusu yüzünden son tartışmamızdan beri iş dışında hiç konuşmamıştık.

"Pietro nerelerde?"

"Az önce buradaydı ama aceleyle çıktı. Bir işi çıkmış, toplantıya gecikebileceğini söyledi."