Halikarnas'ta Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - I ღBİTTİღ

⚝ Halikarnas'ta Bir Gece | 29/2

-29/2-

❝Lâl❞

Hayatta işlediğim sevapların toplamının bu adamı kazanmama yettiğine inanamıyordum. Dışarıdan bakıldığında bulaşılmaya cesaret edemeyeceğiniz bir bela gibi görünse de -ki kesinlikle gerçekte de öyleydi- benim için eşsiz biriydi. Kararlarıma saygı duyan, beni her hâlimle kabul eden ve varlığımın tüm getirilerine saygı duyan bir adamdı. Bunu yüz binlerce daha söyleyebilirdim. Çünkü buna inanamıyordum. Böyle bir erkeğin varlığı... Gerçek dışıydı. Bazen tüm bunların bir rüya olup olmadığını düşünüyordum. Sizi gerçek aileniz dışında -ki bazen onlar bile öyle davranmayabilir- olduğunuz gibi kabullenmeyecek gibi geliyordu her zaman. Ben gerçek ailemin nerede ve nasıl insanlar olduklarını bilmiyordum ancak neredeyse gözümü açtığımdan beri ailem bildiğim insanların asla beni olduğum gibi kabul etmediğini acı bir şekilde görmüştüm. Bu yüzden Valentino benim için bir rüya gibiydi. Ve bilirsiniz, her güzel rüyadan bir gün uyanırsınız. İçimde bir yerde lanet bir ses her şeyin mahvolmasını yeminli bir şekilde bekliyordu sanki. İçimde bir his, bunun böyle devam etmeyeceğini içten içe bildiği için tüm güzel anları kursağıma düğümlüyordu.

İstanbul'a vardığımızda ben otelde kalacağımızı düşünürken görkemli bir eve gelmiştik. Dolaplara baktığımda erzak paketleri açılmamıştı. Ev pırıl pırıldı. Sanki hiç kimse yaşamıyor gibiydi. Muhtemelen Valentino iş gezilerinde buraya gelip kaldıkça temizliği yapılıyor, gerekli olan ihtiyaçları yenileniyordu. Parmağımı komodinin üzerinde gezdirdikten sonra "Bal dök yala." dedim.

"O ne demek?"

"Her yer tertemiz, demek."

Elleri ceplerinde başını önüne eğip güldü adam. "Siz Türklerin çok ilginç deyimleri var."

"Öyleyizdir." Odamıza çıktığımızda soyunup dökündük. Yorulmuştum doğrusu. Ellerimi başımın arkasında birleştirip yatağa uzandım. Valentino'nun yatakta yanıma oturduğunu gördüğümde meraka kapıldım. Toplantıya hazırlanacağını ve çıkacağını sanmıştım ancak onun da yorulmuş olabileceği aklıma geldi. "Toplantın saat kaçta?"

"Henüz var." Elleri dalgınca saçlarımda gezinirken merakla beklemediğim bir soru yöneltti bana. "Hiç gerçek aileni merak ettin mi ya da aradın mı?"

Biraz duraksadım. Gerçekten bunun üzerine düşünmem gerekmişti çünkü. Hiç ailemi merak etmiş miydim? Bilmiyordum. Şeytan görsün yüzlerini demek istesem de merak insanın içindeki en güçlü duygudur. Nefret ettiğiniz biri hakkında da bir şeyleri merak edebilirsiniz, nefret de bir duygudur çünkü. Ancak hiçbir şey hissetmediğiniz birini merak etmezdiniz. Bense gerçek aileme ne hissedeceğimi bile bilmiyordum. Nefret miydi hissettiğim yoksa beni terk edip gittikleri için onlara alınmış mıydım? Belki de kendimi yetersiz görüyordum. Terk edilmişliğin verdiği eziklik yüzünden kendime kızıyordum. Gerçekten hiçbir fikrim yoktu bu konuda.

Benim sessizliğimi yanlış yorumlayan Valentino ise "Sanırım canını sıkan yanlış bir soruydu." demekle yetindi.

"Yo, hayır. Düşündüğün gibi acı vermiyor." Umursamaz bir ifadeyle başımı iki yana salladım. "Eskiden... Yani küçükken merak ederdim. Acaba nasıl insanlardı? Ben kime benzemiştim? Beni neden terk etmişlerdi? Bunları hep merak ederdim, aramak da isterdim ama zamanla... Büyüdükçe içimdeki ümitler yerini öfkeye, sonra da nefrete bıraktı. Beni aramayan, geri almayan, istemeyen insanları düşünmeyi ve merak etmeyi reddettim. Umursamadım. Beni bırakıp gitmeselerdi nasıl bir hayatım olurdu diye düşündüm hep. Bunu merak ettim."

"Onları aramak istemiyorsun yani."

Kendimden çok emin bir şekilde başımı iki yana salladım tekrar. "Hayır, Valentino. İstemiyorum. Beni istemeyen, terk eden insanları aramak istemiyorum. Onlara ihtiyacım yok. Artık yok." Son cümlelerimin acınası duygular barındırdığının farkındaydım. Ne acıydı ki artık onlara ihtiyacım yoktu. İhtiyacım olduğu zamanlarda ise hiçbir zaman yanımda olmamışlardı. Acı çektiğim, ölmek istediğim, kaçmaya çalıştığım zamanlarda hiç yanımda olmamışlardı. "Zaten arasam da bulabileceğimi sanmıyorum."