Verwacht het meest onverwachte

Deel 136

Ik moest me inhouden niet tegen hem in te gaan.
Fouad had ineens een grote mond.
Iets in me zegt me dat dit zijn ware gezicht is en wij er mee mogen dealen.
De drukste periode komt eraan en ik kan glashard tegen mezelf liegen, maar ik heb hem nu nodig.
Fouad kwam na zijn pauze mijn kantoor in en ging zitten achter zijn bureau. Hij begon te kuchen en keek me recht aan.
'Wou je wat zeggen?' vroeg ik maar nadat ik merkte dat hij niet zou beginnen met praten.
'Nee ik dacht dat jij mij wat wou zeggen, een excuses ofzo..?'
'Pardon? Ben ik degene die zijn excuses moet aanbieden? Meen je dit?' ik stond versteld.
'Nou volgens mij behandelde jij me net als een stuk stront in het bijzijn van andere mensen.'
'Ow en wie begon Fouad? Huilen dat de receptioniste geen oog voor je had? Handelen zonder enige kennis van het hele project, zelfs ik weet nog niet alles hierover, ik weet bij god niet eens met wie ik zaken doe, dan kom jij even, totaal mijn positie negerend, even het gesprek leiden, en dat was niet eens alles, je was impulsief een hele grote beslissing aan het nemen voor heel het bedrijf! Wat jij voorstelde was niet haalbaar, mijn collega's kunnen dat nooit waar maken, en ik wil voor geen goud falen tegenover Stekelenburg. Ik weet niet of jij je research hebt gedaan toen je besloot hier stage te lopen, maar wij hebben een reputatie om groot te houden. Mensen verwachten kwaliteiten, grote resultaten en al helemaal geen stagiaires die in hun 2e dag al business doen. Dat risico neem ik niet! En dat jij voelt alsof ik je als stront heb behandeld, dat gevoel heb jij mij namelijk ook gegeven, dus wie zou moeten praten over excuses? Heh?'
'Stagiaire? Volgens mij heb ik meer te bieden dan jij, aangezien ik veel meer ervaring heb dan jou!'
'Wat is ervaring naast kennis Fouad!? Wat is ervaring naast een bepaalde naam en status hebben? Wat is ervaring naast de contacten die ik heb en jij niet?! Ervaring doe je automatisch op met de tijd, wat ik heb, heeft niet iedereen. Je hebt niet de juiste gereedschap om zaken te doen in dit bedrijf. Die positie heb jij niet. Laat dat duidelijk zijn. En wat voor meer heb jij in huis Fouad? Het valt in het niets weg zodra je niet mans genoeg bent om respect op te kunnen brengen voor je medemens, ongeacht je functie, waarschijnlijk heeft die receptioniste nu op haar donder gekregen. Begin bij jezelf Fouad. Heb respect voor jezelf en voor je medemens, voor je andere benaderd om belangrijke zaken te bespreken. Capaciteiten, competenties, daar moet je over beschikken, what the fuck ervaring? Daar red je het hier niet mee!' schreeuwde ik nu tegen hem. Hij keek me kalm aan.
'Je hebt je punt gemaakt.' Zei Fouad toen hij naar de juiste woorden zocht maar ze niet kon vinden.
'Luister, en luister heel goed naar me. Als je je weet te gedragen gaan er deuren voor je open. Hier of in andere bedrijven. Het is aan jou. Je hoeft geen excuses van mij te verwachten want ik ben je niets verschuldigd. Nu zou ik het zeer op prijs stellen als je at least volwassen genoeg bent om professioneel door te werken vandaag. En anders voeg ik dit toe bij je dossier en plan ik een afspraak in met Rayan.' Stelde ik voor. Hij ging voorover zitten en keek me fronsend aan.
'Dus als ik me wel kan gedragen wordt dit niet doorgecommuniceerd naar Rayan?' vroeg hij verwonderd. Ik trok een wenkbrauw op.
'Wat denk je, dat ik mijn eigen zooi niet zelf kan opruimen? Jij bent mijn stagiaire dus mijn probleem. Tenzij ik hogere maatregelen zal moeten nemen. Zie het maar als een kans.' Zei ik bot.
Hij glimlachte.
'Ik heb je inderdaad onderschat. Ik had meer vrouw dan mans van je verwacht. Maar je bent sterker dan ik dacht.' Ik voelde me gevleid door het compliment maar liet het niet merken.
'Ik zal me gedragen. Je hebt mijn woord.' Zei Fouad terwijl hij zijn hand naar me uitstak.
'Ik weet niet wat de waarde is van jou belofte, maar ik geef je het voordeel van de twijfel.' Ik nam zijn hand aan. 'Bedankt.' Zei hij binnensmonds.
'Wat zei je ik hoorde je niet?' zei ik omdat ik het nog een keer wilde horen.
'Dankjewel.' Zei hij wat harder maar hij keek ontwijkend weg.
'Geen dank.' Zei ik met een zelfvoldane grijns. I got this.

Ik was aan het eind van de dag uitgeput. Fouad was normaal en hielp me met alles. Rayan die was de hele middag in een vergadering buiten de stad. Hierdoor voelde ik me de verantwoordelijke voor iedereen aangezien ik de ASM ben van Rayan. Ik was dus een beetje overal te vinden en probeerde iedereen zo goed mogelijk aan te sturen. Wat deels wel lukte. Soraya was de hele tijd met haar telefoon bezig. Dat vond ik nogal storend maar besloot er nog niks over te zeggen.
Fouad was in de telefoon aan het praten. Ik hoorde aan de manier waarop hij sprak dat het zakelijk was dus heb ik hem niets verweten. Ik besloot dat het erop zat voor vandaag.
Maar het lot had al voor me bepaald dat ik nog lang niet klaar zou zijn.
Nadat het personeel allemaal naar huis was en er slechts nog drie auto's op ons parkeerterrein bevonden, begon ik op te ruimen. Fouad was druk achter zijn laptop en had niet in de gaten dat ik mijn jas aanhad.
'Waarom is Soraya hier nog?' vroeg hij ineens fronsend.
'Hmm. Soms wil ze haar werk afmaken?' bedacht ik hardop.
'Ze is een receptioniste Amal.' Zei hij serieus.
'Ja maar we geven haar meer verantwoordelijkheid. Gewoon omdat ze het wilt en omdat ze het aankan.'
'Hmm. Oke, vaag.' Zei Fouad.
'Kom ik wil naar huis.'
'Ow moet ik je brengen?' vroeg hij. Ik lachte.
'Nee ik wil hier afsluiten.'
'Oke. Een minuut.' Zei hij terwijl hij zijn laptop dichtsloeg.
'Ik zat er helemaal in.' Zei hij na het gapen en strekken van zijn armen.
'Waarin?' vroeg ik.
'In het bedrijf.' Zei hij en stond op.
We liepen samen naar beneden en troffen niemand aan. Er stonden maar twee auto's op de parkeerplaats. Die van mij en die van Fouad.
'Soraya is naar huis.' Zei hij.
'Ja.'
'Ze zegt niet eens gedag?' vroeg hij.
'Vind je haar leuk of zo?' merkte ik op.
'Ow nee hoor. Niet mijn type.' Zei hij neutraal.
'Vanwaar die interesse in onze receptioniste dan?' zei ik ondeugend.
'Misschien moet je niet teveel vragen.'
'Waarom niet?'
'Daarom, heb je minder om over na te denken.' Zei hij. Ik dacht, het zal wel.
Ik was te moe om beter over zijn woorden na te denken.
We namen afscheid.
'Morgen half 9 inshaallah.' Zei Fouad.
'Yess. Inshaallah.' Zei ik en reed met slapende ogen naar huis.

Bij mijn ouders aangekomen was niemand thuis. Ze waren bij Walid en Selma. Ik besloot nog even naar de supermarkt te gaan en trok weer me jas aan. Er reed een auto mijn straat in. Net als die van Fouad, dacht ik. Mooie auto's.. ik liep door en ging de supermarkt in. Ik haalde alles wat ongezond voor je is. Voordat ik terugreed naar huis kreeg ik een apje van Fouad.
'Moet met je praten. Waar jij?' huh ik heb net gedag tegen hem gezegd.
'AH, kanaalstraat.' Hij kwam een paar minuten later de ah binnengelopen.
'Wat is er?' vroeg ik bezorgd.
'Niks om je zorgen over te maken. Kom even mee.' Zei hij terwijl hij om zich heen keek.
'Heb je Rayan nog gesproken?' vroeg hij.
'Ja ik heb hem alleen een berichtje gestuurd.' Zei ik.
'Heeft hij je terug geapt?' vroeg hij.
'Nee..maar..waarom dan?'
'Ik moet je iets laten zien.' Zei hij. Ik stapte onbewust bij hem in.
'Waar gaan we naartoe Fouad?'
'Vertrouw me.' Zei hij alleen. Ik voelde me hier niet goed bij. Iets in me zei me dat hij me iets niet zo fijns ging laten zien.
Hij stopte voor een restaurant.
'Ik heb geblindeerde ramen, dus zij zien ons niet. Maar wij hen wel.' Hij knikte een richting op. Bij het raam. In het restaurant.
Rayan en Najoua.
Fouad keek me van opzij aan.
'Mijn god.' Ik sloeg mijn hand voor mijn mond.
'Het spijt me, maar je zou je eigen ogen eerder geloven dan mijn woorden.' Zei Fouad zacht.
'Amal...'
'Ja..' zei ik gebroken.
'Wil je naar huis?'
'Ik schudde met mijn hoofd maar bedoelde eigenlijk ja.
'Ja ik wil naar huis.'
Gek genoeg huilde ik niet.
Bij mijn voordeur aangekomen keek ik suf naar buiten.
'Zie ik je morgen nog op werk of?' vroeg Fouad voorzichtig.
'Ik bel je. Jij gaat gewoon.'
'Ja je kunt op me rekenen. Ik bel je morgen vroeg oke?' ik knikte. Ik moest dit even verwerken. Heel even maar. Dacht ik.
'Doe voorzichtig. Beslama.'
'Beslama.' Zei ik in mezelf. Ik liep naar de voordeur en sleurde mijn boodschappentas achter mij aan. Ik vloog mijn bed in. Rayan had niet terug geapt. Ik deed mijn telefoon uit.
Ik huilde mezelf vervolgens in slaap. There you are... zei ik tegen mijn tranen.