Verwacht het meest onverwachte

Deel 88

Nadat alle auto's langzaam achter elkaar de boot in reden pakte iedereen in snelle tempo de belangrijkste dingen uit de auto zoals dekens, kussens, koffie, snacks, drinken, telefoons, laptops. Ik deed mijn Adidas vest aan en stopte mijn telefoon in mijn joggingbroek. Walid kwam op me af gelopen.
'De airco staat te hoog aan overal, kleed je dus goed aan.' Ik knikte. Ik was stijf geworden van het zitten de hele tijd. Ik trok me Adidas sneakers aan en deed een petje van Bilal op. Ik stopte mijn oordoppen in mijn oren en pakte een tas die bij de auto lag. Ik liep stilletjes achter mijn ouders aan.
'Jij ziet er sportief uit!' riep Bilal. Ik glimlachte zwak en wende mijn blik van hem af. Hij begreep de hint en ging naast Walid lopen.
Selma en Rayan liepen achter mij. Rayans ouders liepen samen met mijn ouders. Ik zette mijn muziek harder en danste zachtjes met mijn hoofd.
Het was een lange weg naar boven.
Boven aangekomen installeerde we alle spullen in een hoek. Het was fris. Ook omdat het avond is. Gelukkig heb ik mijn jogging pak en sneakers aan. Ik bibberde.
Walid en mijn vader gingen in de rij staan samen met Bilal en zijn vader.
Selma ging mee omdat ze bij Walid wilde zijn. De moeders hadden dekens over zich heen en waren gezellig aan het kletsen.
Ik zat onderuitgezakt in mijn telefoon. Rayan was naar de balkon gegaan. Ik besloot de boot in mijn eentje te gaan verkennen. Ik had ook contant geld in mijn zak. Ik besloot ook even wat te eten voor mezelf te gaan halen. Ik liep rustig door de gangen en begon te herkennen hoe de boot een beetje in elkaar zit.
Zo kwam ik erachter dat elke verdieping de spiegelbeeld is van de vorige. Ik besloot naar de bovenste balkon te gaan. Daar zou Rayan nooit zijn.
Ik deed de deur open. Ik merkte op dat er meer mannen waren dan vrouwen. Ze keken me allemaal aan. Ik zong zachtjes met mijn liedje mee en liep naar de balustrade.
Ik zong en staarde naar het water dat stil lag. De lucht was zwart. De boot was net begonnen met varen.
Ik voelde ineens een hand op mijn schouder. Ik keek snel om. Straks is het een of ander gek die me overboord gaat gooien. Ik schrok. Het was Rayan.
Ik keek hem strak aan. Ik zette de volume zachter. Hij trok een oordop uit mijn oor en luisterde mee.
'Mooi. Doe eens harder.' Zei hij zacht. Ik deed wat hij vroeg en draaide me weer om naar de zee. Rayan bleef achter mij staan en legde een hand op de balustrade. Zijn andere hand had hij nog steeds op mijn schouder. Hij kneep er af en toe zachtjes in.
Ik voelde hoe hij subtiel met zijn hand op mijn schouder mij naar zich toe trok. Ik voelde mijn rug tegen zijn borst aan.
Het leek alsof mijn muzieklijst op commando werkte. Hij speelde precies de nummers af die paste bij onze situatie. Ik ontspande na een tijdje en sloot mijn ogen.
'Ik wil geen ruzie.' Zei hij na een tijdje.
'Amal...' Ik had nog steeds mijn ogen gesloten.
'Praat alsjeblieft met me.'
'Ik wil ook geen ruzie.' Zei ik zacht.
'Waarom negeren we elkaar dan?' vroeg hij.
'Ik weet het niet.' Zei ik.
'Het is beter dan elkaar verwijten maken toch?' zei ik toen ik mijn ogen opende en omhoog keek om te zien hoe zijn donkere ogen naar mij staarde. Ik was meteen gevangen in zijn doordringende blik. Hij keek me ontspannen aan, en kreeg het voor elkaar mijn blik vast te houden.
Zijn ogen straalde en zijn ogen hadden iets speciaals.
'Jij weet beter Amal. Jij weet het beter.'
'Dat het loos alarm is en dat ik mij aan het aanstellen ben?' vroeg ik met enige vorm van sarcasme in mijn stem.
'Nee. Dat je bang bent voor dingen die nooit zullen gebeuren, en daarom ben je om je heen aan het slaan. Omdat je denkt dat het je ooit zal raken.' Ik glimlachte. Deze man zal nooit direct zijn. Altijd maar in raadsels met mij praten. En reken er al helemaal niet op dat hij zijn gevoelens met jou zal delen. Die mag je op je buik schrijven.
'Ik stel mij aan dus.'
'Je stelt je niet aan. Dat zijn jou woorden.'
'Wat doe ik dan? Rayan ik heb de kracht niet meer om hier nog over na te denken.'
'Laat het dan los, dan kun je verder.' Zei hij.
Dit was de eerste keer sinds deze twee dagen dat hij iets zinnigs zegt.
Ik zweeg. Het antwoord was duidelijk. We houden allebei niet van dramatisch doen.
'Amal?' zei hij nadat hij voelde dat ik teveel op hem begon te leunen.
Ik draaide me naar hem om.
'Laat me eens een glimlach van je zien.' Ik glimlachte onbewust.
'Laat het gewoon los.'
Ik staarde langs hem naar de mensen die op het balkon stonden.
'Alles komt goed.' Zei hij zacht. Ik knikte.
'Je wilt slapen he?' Ik knikte weer.
Hij pakte mijn hand vast en liep met mij naar de deur. We liepen naar binnen en gingen bij onze moeders zitten. Ze sliepen.
Rayan pakte een tweepersoons fleece deken. Ik ging op de stoelen zitten. Ik deed de rugleuning helemaal naar achteren bij twee stoelen. Ik ging liggen. Rayan dekte mij toe en kwam naast me liggen.
'Jou moeder heeft jou kussen, kom gebruik mijn borst maar.' Zei hij terwijl hij me naar zich toe trok.
Ik was te moe om nog in paniek te raken. Ik sloot mijn ogen en genoot van de warme deken over me heen en Rayan's arm die me een beschermend gevoel gaf. Ik gaf mijn pet aan Rayan en viel heerlijk in slaap.

Stemmm