Verwacht het meest onverwachte

Deel 124

Amal's perspectief.

Ik bleef een lange tijd stil.
'Je weet hoe laat het is Amal.' zei Abdennour.
Ik knikte. Morgen ochtend insha'Allah ga ik het uitpraten met Rayan.
Ik stond op.
'Ik ga mijn bedje opzoeken. Ik ben moe.'
'Gun jezelf die rust en tijd erover na te denken, en ik zeg het niet omdat het mijn neef is, maar omdat ik weet hoe oprecht Rayan met iedereen is. Als hij je niet wil of niet mag dan maakt hij geen tijd voor je vrij en gaat hij al helemaal niet kunnen volhouden jou iedere dag te appen en bellen. Misschien kan hij moeilijk zijn gevoelens uiten, misschien is hij er nog niet klaar voor, misschien wil hij geen spelletjes spelen en meteen trouwen en moet hij daar financieel klaar voor zijn. We kunnen niet oordelen over zijn gevoelens die hij niet uit, maar het is vrij duidelijk dat er wél gevoelens zijn.'
Ik knikte. Hij kwam met allemaal logische feiten.
'Bedankt Abdennour. Voor je steun. Ik ga er goed over nadenken.' Zei ik tegen hem.
Hij gaf me een knuffel en liep met me mee naar de deur.

Ik voelde tijdens het rijden ineens een woede in me opkomen. Hoe waar waarom vanwaar haalt Hatim die lef vandaan om in een klein weekje alles tussen mij en Rayan over hoop te gooien. Niet eens met feiten maar met speculaties en vermoedens die gebaseerd zijn op niks. Geen bewijs, geen gebeurtenissen, geen bekentenissen gewoon niks!
Ik belde naar huis dat ik even in mijn eigen huis ben en reed er ondertussen ook echt naar toe.
Hatim en ik moesten praten.
Ik belde hem. Hij nam direct op.
'Ben je thuis?'
'Ja bij jou gewoon.'
'Ik kom die kant op. We moeten praten.'
'Is goed.' Ik hing op.
Ik liep wat vertraging op doordat ik eerst moest gaan tanken voor morgen, dan moet ik vroeg de deur uit en hoef ik dat niet meer te doen.
Bij Hatim aangekomen stapte ik uit. Ik wilde naar de voordeur lopen maar hoorde ineens mijn naam. Ik draaide me om en besefte eerst niet wie dat was. Diegene kwam mijn kant op.

'Zo dus eh Amal, zo naai jij mij. Niet in mijn gezicht, maar achter mijn rug om.' Zei hij terwijl twee ogen mij pijnlijk diep gekwetst aankeken.
'Rayan...het is niet wat je denkt.'
'Ownee Amal? Weet je ik ben klaar met deze strijd om jou terwijl ik het in mijn eentje moet doen. Kom morgen maar naar kantoor om over jou positie wijziging binnen het bedrijf te praten. Ik heb hier geen woorden meer voor.' Zei hij hees.
'Rayan, kom op. Ik wil Hatim alleen uitleggen dat het kla...' 'Mij kun je maar een keer goed naaien. Niet twee keer Amal.' Hij draaide zich om en stapte zijn auto in. Ik moest huilen. Ik keek zijn auto na.
Wat een pijnlijke vertoning. Ik schrok. Meer van het feit dat ik zag hoeveel pijn ik hem heb gedaan, onbewust. Ik heb niks verkeerds gedaan! Ik naai hem niet achter mijn rug om! Hoe kan hij zoiets denken?
Ik stapte mijn auto in en keek verdoofd uit het raam. Ik legde mijn hoofd op de stuur en huilde zachtjes. Ben ik hem nu kwijt?