Verwacht het meest onverwachte

Deel 127

Amal's perspectief.

Vandaag was de grote dag. De wethouders zouden komen kijken naar onze plan van aanpak. Als deze zou worden goed gekeurd zou de voorbereiding voor de verbouwingen mogen starten. Ik stond of Rayan dat nou wil of niet aan het hoofd voor deze zaak. Ik heb deze klanten binnengehaald, ik heb bemiddelt voor de samenwerking en ik heb alle rapporten en ben volledig op de hoogte.
Rayan kon niet anders dan mij nodig hebben. Trouwens, ze zouden zoiezo naar mij vragen want mijn naam staat overal als eerst op.
Walid heb ik gisteravond gesproken. Hij vertelde me dat hij had gegeten met Rayan. Hij heeft Rayan op zijn plek gezet en Rayan zou werk erbuiten houden volgens Walid. En mocht ik daar niets van merken dan laat ik hem glashard vallen door nu in de belangrijkste periode te verdwijnen.
Ik trok mijn zakelijkste kleding uit de kast en trok die aan. Ik maakte me op en zorgde ervoor dat ik er goed uitzag. Ik trok mijn enkellaarsjes met hakken aan en oefende mijn pokerface voor de spiegel. Walid kwam mijn kamer ingelopen.
Hij kwam achter mij staan.
'Je ziet eruit als een diva die niemand nodig heeft.' zei hij.
'Klopt.' Zei ik zelfverzekerd terwijl ik me vanbinnen gewoon de kleine Amal voelde.
'Het gaat je lukken, jij kunt dit.' Zei Walid. Ik gaf hem een knuffel.
'Duim voor me.'

Ik liep samen met Walid naar beneden. Mijn moeder en mijn vader keken me trots en nerveus aan.
'Het gaat goedkomen met haar!' zei Walid tegen onze ouders.
'Succes lieverd.' Zei mijn moeder. Ze gaf me een kus op mijn wang. Mijn vader keek me gespannen aan. Ik zwaaide naar hem en liep naar buiten. Ik reed mijn straat uit. Ik was onzeker en bang voor de gevolgen. Het zou wat fijner werken als ik Rayan's steun zou krijgen. Maar vandaag moet ik dit alleen doen. ik zuchtte.
Bilal belde mij op. Ik negeerde het. Een paar minuten later belde Baderdinne. Die nam ik ook niet op. Een half uur later belde Rayan. 2 keer. Ik nam die ook niet op. Ik denk dat zij in hun broek aan het kakken zijn omdat ze niet eens weten of ik kom. Ik heb ze gister ook laten zitten met stapels werk.
Als Rayan het op deze tour wil gooien dan doe ik met plezier mee.
Ik reed de parkeer terrein op en liep als een kapsones wijf naar binnen. Soraya herkende me even niet maar groette me onzeker. De laatste keer dat ze me zag was ik een emotionele wrak. Maar vandaag niet. Vandaag glimlachte ik naar iedereen die me gespannen en nieuwsgierig aankeek. Ik kletste met een paar collega's en gaf het personeel aandacht en tijd. Iets wat ik bijna nooit deed. Ze waren zenuwachtiger dan ik. Logische. Ik speel het spel. Niet hen en ook niet Rayan.
Ik liep naar binnen en deed de deur van mijn etage open. Bilal, Abdel, Baderdinne en Rayan stonden daar te praten. Alle gezichten stonden ernstig.
'Amal!' riep Bilal blij. Ik glimlachte voorzichtig.
'Zijn ze er al?' vroeg ik. Het hele groepje viel stil. Ik keek Rayan niet aan.
'Nee, file. Dus we hebben even tijd.' Zei Bilal. Abdel en Baderdinne staarde me aan. Rayan keek de andere kant op. Goed zo.
Ik liep langs hem naar de kantine.
'Jongens?! Gaan jullie die gasten in deze kantine ontvangen?!' vroeg ik verslagen.
'Shit.' Zei Baderdine. Hij en Bilal begonnen als een bezetene alles op te ruimen.
Abdel en Rayan bleven ongemakkelijk hangen. Ik stak mijn neus in de lucht en liep door. Ik liep naar mijn kantoor en opende de belangrijke laptop. Ik focuste op de bespreking van vandaag en op niks anders.
Ik hoorde zachte geklop op de deur. Het was Abdelnour.
'Salaam.' Zei hij.
'salaam.' Zei ik kortaf.
'Hoe gaat het met je?'
'Goed hamdoullah. Met jou?' vroeg ik alsof ik niet wist waar hij het over had.
'Goed hamdoullah. Ben blij dat je gekomen bent.' Zei hij. Ik trok me ene wenkbrauw omhoog.
'Blij dat ik kom? Dit is mijn werk, de normaalste zaak van de wereld lijkt mij.' Zei ik afkappend. Hij hoeft niet over Rayan te komen praten nu. Ik ben ijskoud en zij moeten niet dichterbij komen.
Niet nu.
De zwarte gepantserde limo's parkeerde voor ons terrein. Journalisten stonden eromheen foto's van hen te schieten.
'Paparazzi.' Zei Bilal achter mij.
'Ik ga ze ontvangen.' Zei ik en liep naar de deur. Ik stak mijn hand uit. Ze liepen meteen op me af en groette mij met vier kussen op de wang. Ik dacht oke??? Ik heb nog nooit vreemde mannen gekust maar mohiem. Doe maar alsof het normaal is. We poseerde samen af en toe voor een paar camera's en liepen naar binnen.
'Hartelijk dank voor jullie uitnodiging.'
'Jullie hartelijk dank voor jullie komst. Loopt u alsjeblieft mee. Kan ik jullie iets te drinken aanbieden mijn heren?'
'Doe maar een cappuccino voor mij....Voor mij een glas thee...ik hoef niks dankjewel.' Kreeg ik als antwoorden.
'Dat komt eraan.'
Ik droeg de bestelling over aan Bilal en rende zelf naar mijn kantoor.
Onderweg botste ik tegen Rayan op.
'Ga ze opvangen als manager.' Zei ik en liep door.
'Wat doe jij?' vroeg hij in de war.
'Voorbereiden.' Hij liep naar beneden. Ik hoorde vanaf hier al zijn geslijm. Ik moest er stiekem om lachen. Marokkanen met hun tnawies.
Ik regelde de foto's, de powerpiont, de argumenten, de feiten, bewijzen en alles waar ze geen nee tegen kunnen zeggen.