Verwacht het meest onverwachte

Deel 3

Ze waren film aan het kijken. Ik zuchtte en sloot ook mijn deur. Ik belde samir op. ik vertelde hem alles over het etentje.
'je lokte hem wel uit amal.' Zei samir lachend.
'ja maar daar gaat het nu niet om, het gaat om meerdere momenten. Hij kijkt me echt vol haat aan, alsof ik niks voor hem beteken. Alsof ik hem echt niks doe. Ik snap het gewoon niet. Ik mag hem ook niet maar als het erop aan komt dan hou ik gewoon van hem. Je begrijpt me toch wel? En me ouders blijven misschien drie maanden weg. En dan als het zomervakantie is moet ik met hun die drie dagen gaan reizen naar marokko. Dit is toch niet meer normaal!' riep ik half snikkend uit.
'he meisje, doe nou rustig. Het komt wel goed schat. Vertrouw me. Ik denk dat het komt doordat jij ook heel hard tegen hun bent, je laat zien dat het je niks doet, oftewel je doet alsof het je niks doet en daar gaan zij zo op reageren. Begrijp je. Als jij laat zien van, klaar je doet me pijn. Dan denk ik echt wel dat hij zijn excuses gaat aanbieden. Of desnoods stoppen met pesten.' Moedigde hij me aan. 'het komt wel weer goed lieverd. Echt.' Zei hij zacht. Ik werd er een beetje rustiger van.
'sorry dat ik zo laat belde, ik moest het er even uit schreeuwen.'
'doe normaal amal, je weet dat ik altijd voor je klaar sta, ga maar slapen, je gaat je morgen vast beter voelen.' Stelde hij me gerust.
'oke, samir, shoukran schat. Slaaplekker.
ik poetste me tanden en ging vervolgens liggen onder mijn koele dekbed. Meteen toen mijn hoofd mijn kussen raakte voelde ik dat mijn hoofd tot rust kwam. Ik sloot me ogen en probeerde aan alles behalve aan vanavond te denken.
Iedereen sliep nog. Ik liep naar de keuken en maakte een heerlijk ontbijt. En niet voor mezelf alleen zoals ik elke dag heb gedaan sinds mijn ouders weg zijn, maar ook voor walid en hatim. Toen ze een half uur later naar beneden kwamen zagen ze de tafel gedekt staan. Walid zei geen woord en nam plaats aan tafel. Hatim volgde zijn voorbeeld en begon met eten. Ik staarde naar de tuin terwijl ik dromerig mijn croissant naar binnen werkte. Het was heerlijk weer.
'gaan we vandaag naar belgië?' vroeg walid ineens. Ik wist dat hij het tegen hatim had dus ik bleef stug naar de tuin staren. Na het ontbijt stonden ze op en liepen naar de kamer. Ik hoorde walid een douche nemen. 'bedankt, amal. Voor je heerlijke ontbijt.' Mompelde ik sarcastische in mezelf terwijl ik opstond om alles af te ruimen. Hatim stond ineens in de deuropening en pakte wat glazen borden van de tafel. Ik bleef verstijfd staan. Was hij me nou aan het helpen? Kon niet waar zijn. Maar het levende bewijs stond voor me. Ik negeerde het en begon de vaatwasser te vullen. Hij veegde van de tafel en veegde de vloer. Ik maakte het aanrecht schoon en deed de vaatwasser aan. Toen ik klaar was zag ik dat hij het hoopje afval onhandig aan het opvegen was met een stoffer en blik.
'waarom help je me?' vroeg ik. Hij kwam half overeind en gooide de troep in de vuilnisbak. Hij keek me even aan en richtte zich weer op de stoffer en blik.
'ik vroeg je wat?' vroeg ik iets zachter. Hij haalde zijn schouders op en keek fronsend naar de tuin, zoals ik naar de tuin staarde toen we aan het ontbijten waren.
'vreemd. Maar bedankt.' Ik liet het hierbij. Ik ken hatims blik goed genoeg om te weten dat hij niets meer ging zeggen. Ik gooide de handdoek op de tafel en liep naar mijn kamer. Ik pakte me laptop en ging wat surfen. Alles was droog. En saai. Toen ik ineens de huistelefoon hoorde overgaan. Ik sprintte naar beneden gevolgd door walid achter me aan. Ik pakte de hoorn. Walid duwde het ruw uit me hand. Ik gaf de hoorn een klap waardoor het op de bank terecht kwam en nam snel hijgend op.
'ja?' vroeg ik kort. Ik moest nog nahijgen. Ik voelde walid's hand op mijn schouder. Hij wou mij slaan maar doordat ik 'WAT' schreeuwde stopte hij aprubt en liet zijn hand onbewust daar.
'ja lieverd, je oma is nog ziek schat. We willen bij haar blijven, en jij kan toch met je broer naar marokko komen?' zei me moeder alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Terwijl ze weet hoe erg ik walid niet kon uitstaan.
'yema doe normaal, dat is een marteling voor mij!'
'schat het kan nu even niks anders oke, je oma heeft me nodig. Saffii? Geef je walid een kus van me. Beslama lieverd.' Me moeder deed altijd zogenaamd haastig als ik iets niet wilde. Zogenaamd om te voorkomen dat ik haar weer ga overhalen. 'ik doe alles behalve een kus geven, doei mama!' zei ik teleurgesteld. Toen pas voelde ik zijn hand op mijn schouder branden. Ik keek hem onwennig aan en keek vervolgens naar zijn hand. Hij staarde me nog boos aan maar zijn hand bleef waar het was. Ik besefte nu pas dat ik hem niet eens kende, van zo dichtbij. Ik trok me schouder terug en gaf hem de hoorn. 'wat wil ze?' vroeg walid schor.
'ze wilt mij dood hebben, dat wil ze.' Zei ik kil. Hatim keek ons van een afstandje aan.
'wat wil ze zei ik!' riep hij kwaad uit.
'ze komt niet! Ze laat mij aan me lot over en jullie moeten er maar heen.'
'mag jij niet gaan?' zei walid verbaasd. Ik schudde me hoofd.
'ik ga niet mee.'
'maar jij moest met ons mee, dat zei ze of niet?'
'ja, maar ik ga niet.'
'en waarom wou ze je dood hebben?' hij keek me met een stomme grijns aan die ik al te goed kende. Hij stond op het punt mij uit te lachen. Hij wachtte alleen op wat ik ging zeggen.
'omdat ik met jullie mee moet! Ben je traag van begrip ofzo! Tfoe!' riep ik verontwaardigd uit. Als hij nu ging lachen, dan zou hij ze voelen. Maar die lach kwam niet. Hij keek me indringend en verward aan. 'was dat die marteling?'
'hé meneer begrijpt me! Ja dat is een marteling ja!' riep ik boos. Hij stak zijn arm uit en liet het wezenloos in de lucht hangen. 'pff je overdrijft man!' ik keek hem dodelijk aan en liep naar mijn kamer. Ik begreep eerst niet waarom hij me niet had uitgelachen. Maar later begreep ik het. Ik heb hem zo laten zien wat ik voelde als ik bij hun was. Hoe ik me voelde. En normaal deed ik dat nooit. Ik had altijd een pokerface op. ze konden nooit wat aan me zien. Misschien was dat het. Nee ik weet het bijna zeker. Ik hoorde hard gelach en gedreun in de woonkamer. Ze zouden zo vertrekken naar belgië en dan had ik rust. Ik keek mezelf een tijdje aan in de spiegel en ging vervolgens liggen op me bed.

Uppen maar dames!