Verwacht het meest onverwachte

Deel 135

Het was vroeg maar ik zat al in de auto met een cappuccino. Ik wilde voorkomen dat ik te laat zou komen. Ik hoop maar dat Fouad al onderweg is.
Op locatie aangekomen merkte ik op dat ik een half uur te vroeg was. Ik ben net voor het spitsuur aangekomen. Ik zat wat met me telefoon te spelen om de tijd te doden. Rayan die zou nu moeten beginnen op kantoor. Hij had 2 klanten achter elkaar en een sollicitatiegesprek. Het was voor ons allen een drukke ochtend. Van ver zag ik Fouad aankomen rijden. Hij parkeerde tegenover me en stapte uit. Hij kwam naar mijn raam gelopen. Ik had geen zin om op te staan dus schoof ik het raam naar beneden.
'Goeiemorgen.' Zei ik.
'Helaas, de kleine lettertjes kun je dit keer niet in je voordeel gebruiken.' Zei hij. Ik begreep even niet wat hij bedoelde maar moest lachen toen ik doorkreeg dat hij het had over ons telefoongesprek gisteravond.
'Ik kom daar later op terug.' Zei ik.
'Laten we de show stelen.' Zei ik terwijl ik uitstapten en me emotioneel probeerde voor te bereiden op het gesprek met van Stekelenburg en zijn dikke advocaat.
Toen we naar binnen liepen werden we al opgevangen door zijn receptioniste. We mochten met haar meelopen. Fouad deed haar loopje na omdat ze soort van hinkelde. Ik sloeg hem in zijn zij. Ik moest me focussen nu.
'U kunt daar plaats nemen.' Zei ze tegen me.
'Jullie...uhm..' zei Fouad kuchend.
'Mijn excuses mijnheer. U bent vrij een plekje te nemen.' Zei ze terwijl ze rood aanliep.
'Vrij ben ik zeker, dank u.' zei hij terwijl hij haar niet eens een blik waardig gunde.
Toen ze wegliep zonder op zijn reactie te reageren keek hij me aan.
'Geen commentaar. Enige sacrifice is een vereiste. Ik zie er niets van terug in dit bedrijf.' Pakte hij me terug met mijn eigen woorden.
'Het was een receptioniste, dat zegt niks over een heel bedrijf dus hou je rustig.' Zei ik snel.
'Zit ik er naast?'
'Een receptioniste hoeft niet keihard te werken voor een heel bedrijf.' Zei ik.
'Nee maar vriendelijkheid en respect daar hoef je niet zo heel hard voor te werken dacht ik zo.'
'Klopt, maar misschien moet je maar minder denken en je op zaken focussen die er wel toe doen. De kleuterklas heb je achter je gelaten.' Wees ik hem op zijn plek.
Hij trok een wenkbrauw op.
'Beledigd?' reageerde ik op zijn non verbale reactie.
'Daar is meer voor nodig.'
'Mooi, ik was niet van plan er meer energie in te steken.'
'Als je me beledigd hebt dan wil je niet in mijn buurt komen.' Zei hij verwaand.
'Aah. Toevallig. Dan weet je dus wat je te doen staat als je mij kwaad maakt.'
'Niet in je buurt komen?'
'Ja.'
'Understood.'
'Amal, wat fijn je weer te zien!' riep van Stekelenburg ineens uit het niets.
Hij had een Marokkaanse jongen bij zich. Geen advocaat dit keer. Waarschijnlijk voelt hij zich nu minder aangevallen. Fouad en de jongen schudde elkaar de hand. Duh, eigen volk eerst, zag ik in de blik van Fouad toen ik hem aankeek op het feit dat hij van Stekelenburg totaal negeerde.
'En dit is Fouad. Mijn stagiair.' Zei ik geforceerd terwijl ik hem met moeite naar voren duwde.
'Hay. Fouad.' Zei hij terwijl hij zijn hand schudde.
'Hay, welkom. Voel je vooral op je gemak bij ons.' Zei Stekelenburg.
'Ow bedankt, maar dat voel ik me niet echt meer nadat je receptioniste mijn aanwezigheid totaal negeerde. Ik kon dat helaas niet op prijs stellen.' Zei Fouad met rechte rug en een strakke blik. Stekelenburg keek mij aan en keek toen naar hem.
'Mijn excuses dat u dat moest ervaren in mijn bedrijf. Ik zal er zeker een stokje voor steken. Maakt u het zich alstublieft gemakkelijk in mijn kantoor.' Zei hij tegen Fouad. Fouad liep als een verwaande, arrogante, prins achter hem aan. Ik keek met open mond toe. Wat een kwal!

'Scherpe stagiaire.' Merkte de Marokkaanse jongen achter me zacht op.
'Scherpe kinderpraktijken zal je bedoelen...' reageerde ik geïrriteerd.
'Heb je soms nodig ja.' Zei de jongen lachend. 'Aangenaam Amir.' Stelde hij zich voor.
'Amal.' Zei ik kortaf.

'Wat vind je ervan als we volgende week met de schema beginnen.' Stelde van Stekelenburg voor toen we zaten onder het genot van een kopje koffie. Niet zo lekker als die van de tankstation maargoed, het kon er mee door.
'Nou, ik vind dat we deze week in principe al kunnen plannen. Ik bedoel het vereist geen praktische maatregelen, daar zouden we in principe wel tijd voor vrij kunnen maken.' Nam Fouad ongevraagd de leiding. Hij voelde zich thuis gezien zijn houding. Van Stekelenburg keek mij aan, zo van, ik had het toch tegen jou?
'Uhm. Dat lijkt me een uitstekend plan, Stekelenbrug.' Zei ik met nadruk op zijn naam.
'Wij hanteren een strak schema en daar kunnen we niet van afwijken om een onverwachte planning deze week nog te maken en een realistisch en praktisch plan neer te zetten. Wat wel haalbaar is, is om deze week enige zaken af te ronden voor volgende week. Dan is het vanzelfsprekend om dan, zoals u voorstelde, volgende week te beginnen met de planningen.' Zei ik. Ik keek over Fouad heen naar mijn gesprekspartner.
'Nou, ik heb dan wel een puntje waar naar gekeken moet worden, Amal. Als je deze week zaken voor volgende week kan afronden, dan is het toch ook haalbaar om de planning gewoon deze week te doen, en de schema van volgende week onaangeroerd te laten.' Zei Fouad met enige verwijtende ondertoon in zijn stem geconstateerd.
'Dan zou je jezelf in de vingers snijden. Als je deze week zou doorhalen voor twee weken dan zou je de planningen volgende week met volle aandacht kunnen bespreken, ik denk dat je het maken van een planning zeer onderschat, het is geen kwestie van een rooster voor taxichauffeurs maken en doormailen, dit vergt tijd, aandacht, praktische en theoretische handelingen en dat zou in een week net kunnen. Dus bij deze staat het vast. Volgende week de planningen.' Zei ik bot.
Stekelenburg werd gebeld.
'Sorry deze moet ik even nemen.'
'Ja..is goed, ik kom er aan.' Hij hing op.
'Als het goed is zijn wij klaar hier, dus dan ontmoeten wij elkaar volgende week maandag weer.' Reageerde ik toen ik hoorde dat hij ergens anders ineens nodig was. En een gesprek zoals deze in het bijzijn van Fouad zou niet gaan lukken op een professionele manier. We schudde elkaar de hand en verlieten de ruimte.
Ik zei geen woord. Fouad ook niet.
Ik liep naar de auto en stapte in. Fouad deed hetzelfde en reed achter mij aan terug naar kantoor. Ik liep naar het kantoor van Rayan. Hij was in een zakelijke bespreking.
'Sorry voor het onderbreken heren. Rayan kan ik je heel even spreken?'
'Ja tuurlijk. Gaat goed?' vroeg hij toen hij de deur achter zich dicht deed en me een kus op de wang gaf.
'Ja..ik wilde even zeggen dat we volgende week maandag gaan beginnen met de planningen van het project. Dat heb ik samen met Stekelenburg besloten, dus dan moet je je bemanning even aansturen om deze week de schema van volgende week ook mee te nemen. Hou er rekening mee als je iets gaat plannen met de klanten die je nu hebt op kantoor.' Zei ik tegen hem. Hij keek me trots aan.
'Ik ben trots op je. Ik stuur ze zo een mail. Ga jij kijken bij Bilal en Baderdinne hoe ver zij zijn?'
'Ja schat, doe ik.' Hij trok me naar zich toe en gaf me een kus op me wang.
'Ik zie je zo.' Zei ik zacht. Hij knikte en liep terug zijn kantoor in.