Verwacht het meest onverwachte

Deel 34

Ondertussen vanuit Amira's perspectief.

Ik zag dat Amal op niets meer reageerde. Een serveerster kwam bij me kijken.
'Ga hulp halen, alsjeblieft!' huilde ik.
'Nee, ga jij, ik leg haar in de stabiele zijligging. Ik heb EHBO cursussen gehad.' zei ze. Ik rende alsof mijn leven ervan af hing naar beneden waar ik op botste tegen Walid en Hatim.
'Wow, wat is er?' vroeg Walid een beetje lachend. Zijn lach stierf weg bij het zien van mijn tranen.
'Kom mee....je zusje...flauwgevallen!' kon ik met moeite huilend uit brengen. Walid greep me bij mijn arm.
'Is dit een grap?!' vroeg hij verbaasd.
'Nee. Alsjeblieft kom snel!' snikte ik. Hij rende de trappen op.
'Waarheen!' schreeuwde hij zonder om te kijken.
'Dak.' Riep ik. Ik rende achter Walid en Hatim aan.
De serveerster had een deken over haar heen gedaan. Ze zat naarst Amal en had een telefoon in haar hand.
'Er is hulp onderweg.' Zei ze. Walid knielde geschrokken naarst zijn zusje en streek met zijn handen over haar wangen.
'Amal...laat me niet in de steek.' Zei hij schor. Van frustratie gaf ik hem een harde klap.
'Ze laat ons niet in de steek. Heb het lef zoiets nog eens te zeggen.' Snikte ik. Ondertussen kwam iedereen kijken wat er gaande is. haar moeder begon te huilen en haar vader was druk aan het bellen.
'Die Marokkaanse ambulance hier stellen niks voor.' Klaagde hij woedend. Het huilen stond hem nader aan het hard dan het schreeuwen. Dat zag je aan zijn blik. Hatim sloeg zijn hand voor zijn mond en keek verstijfd toe. Ik kon het niet laten mijn woede op hem af te reageren.
'Ja. Hatim. Kijk maar goed. Want dit hier, dit heb jij aangericht. En niemand anders! Als zij hier niet levend uit komt. Dan ben jij hier de moordenaar, hoor je me!' siste ik hem toe. Zijn ogen vernauwde zich. Hij legde een hand op Amal 's voorhoofd en trok haar naar zich toe met zijn andere hand. Toen hij opkeek zag ik tot mijn schrik een traantje over zijn wang rollen. Plots werden we uiteen geduwd door de marokkaanse ambulance. Ze onderzochten haar van top tot teen en legde haar in de brandcard. Ze tilde haar zo de trappen af. Haar moeder huilde en rende achter ze aan. Walid en haar vader hielden haar tegen. Mijn hart brak hun zo te zien.
'Amal, kom op. je bent een vechter. Laat ons niet in de steek. Alsjeblieft. We hebben je nodig. Ik hou van je. Je bent mijn zusje. Please, doe je zus dit niet aan.' Huilde ik luid op. Walid sloeg zijn armen om mij heen.
'Het komt goed, inshallah. Ze is een vechter. Ze vecht zich overal doorheen. Kom mee, we gaan naar het ziekenhuis.' Suste hij me.

Hatim's perspectief.
Ik liep zenuwachtig heen en weer. En dit keer deed Walid mee. Zelfs Amira kon niet meer stil blijven zitten. Af en toe hoorde je gesnik van haar moeder en een sussende woordje van haar vader. Wat bedoelde Amira. Had ik dit op mijn geweten? Was het mijn schuld. Ow man. Als ze het niet haalt? Jawel ze haalt het wel! Het moet. Ik kan dit niet aan. Mijn hart doet pijn.
Een dokter kwam op ons af. Ik hield mijn adem in.
'Mag ik de vader even alleen spreken?' vroeg de dokter.
'Hoe bedoel je alleen?! Vertel ons onmiddellijk wat er aan de hand is!' riep ik kwaad uit.
'Pardon? En wie bent u?' vroeg hij op een sarcastische toon in het berbers.
'Dat gaat u niks aan, ik wil nu de uitslag horen. Jullie hebben haar onderzocht toch?' draaide ik nu helemaal door. Walid legde zijn hand op mijn borst en trok me mee.
'Laat hem zijn werk doen, broertje.'
'Hoe kun jij rustig blijven zitten, ik kan die gozer wel neerknallen! Waarom vertellen ze ons gewoon niet wat er is!?' riep ik, nee schreeuwde ik de hele afdeling bij elkaar.
Walid zei nik. Hij keek me alleen maar strak aan. Toen ik me omdraaide hoorde ik Walid iets zeggen.
Hij zei: 'Hoe had ik al die tijd zo blind kunnen zijn?'
Mijn adem stokte. Waar doelt hij op? Heeft hij me door? Maar dat kon me op dit moment niets schelen.
Amal 's vader kwam terug. Ik probeerde aan de hand van zijn blik te zien wat het nieuws was. Goed of slecht. Maar ik kon er geen conclusies uit trekken. Een harde koele blik.
'En...' zei een gebroken Amira. Haar vader legde even zijn hand op haar hoofd.
'Het komt insha-allah goed. Ze heeft niets opgelopen. Alleen een lichte hersenschudding. Maar het is niet zo erg. Ze zal alleen wat duizelig zijn als ze bijkomt. En we mogen haar niet frustreren. De dokter zei dat ze door stress is flauwgevallen. Dat ze door iets is dicht geklapt.' Zei haar vader hoofdschudden. Meskien, deze man. Ik keek op naar Amira. Ik zag dat ze slikte en me dodelijk aankeek. Ik wende mijn blik meteen af.
'Jullie mogen bij haar gaan kijken, maar vraag haar niet teveel. En blijf niet te lang.' Zei de dokter die uit haar kamer kwam. Met z'n alle liepen we naar binnen. Mijn adem stokte bij het zien van de breekbare Amal. Spierwit onder allerlei kabels en naalden. Ik greep onbewust naar mijn hart. Walid die naarst me stond en me aanvoelde legde zijn hand op mijn schouder.
'Ik had beter moeten weten, broertje.' Zei hij alleen. Nu was het definitief. Hij wist het.