Verwacht het meest onverwachte

Deel 116

Amal's perspectief

Ik keek knipperend een boze Hatim na die mijn huis uitstormde. Hij heeft mij afgekat in mijn eigen huis. Ik moest even bijkomen voor ik zou beslissen of ik boos zou worden of niet. Ik greep naar mijn telefoon en apte hem; 'Lef heb je, mij afsnauwen in mijn eigen huis, die ik ter beschikking voor je stel.'
Ik kreeg meteen een apje terug met; 'Niet praten, ga je huiswerk doen, en kom dan pas met oordelen.' Ik had het gevoel dat ik op mijn plek werd gezet. Ik trok mijn jas aan en liep naar buiten naar mijn werk. Ik schakelde over op automatische piloot en nam afstand van wat er zojuist gebeurde.

Ik had een vergadering. Samen met alle personeelsleden en onze man met zijn bolle advocaat en zijn aanhang. Ik moest me focussen dus.
'Ik wil jullie bedanken voor jullie tijd en komst. We kunnen veel goeds voor elkaar betekenen. Allereerst wil ik voorop stellen dat we als concurrenten elkaars samenwerking nodig hebben en geen tegenwerking. Dit geldt voor beide partijen, alle aanwezigen en de afwezige personeel dient tijdig op de hoogte worden gesteld. Afspraken die hier ten midden van ons wordt opgesteld dienen opgevolgd te worden en daarvoor is een contract opgesteld. Beide partijen zullen tekenen. Indien ik hinder of tegenwerking signaleer ben ik genoodzaakt de samenwerking per direct stop te zetten, dit zal als gevolg een grote verlies zijn voor beide partijen. Laten we elkaar dus de hand schudden en de goede samenwerking bestempelen met goede resultaten en een prachtige project voor onze toekomstige klanten neerzetten. Ik geef het woord aan de heer Stekelenburg. Advocaat van Heide en de notulist kunnen beginnen met het schrijfwerk. Ik dank u.' Opende ik de vergadering en liep de zaal in en nam plaats naast Rayan. Rayan keek strak voor zich uit. Ik had hem zo hard nodig. Hij zat pal naast me, maar wat voelde hij toch ver weg. Het voelde alsof er zo een brede dikke betonnen muur tussen ons in zat. Ik wist dat dat kwam door wat ik mee heb gemaakt met Hatim. Rayan wist van niks. En ik moest doen alsof er niks was gebeurd. Dat deed pijn.
Voor de rest hoorde ik niet wat voor onzin die gast uitkraamde. Toen Stekelenburg en Rayan mij ineens aankeken wist ik niet waar ik op moest reageren.
'Wij vinden dat zeker een goed idee. Kun je wat specifieker hierop ingaan?' vroeg Rayan aan Stekelenburg terwijl hij mij van opzij streng aankeek. Ik beet op mijn lip. Ik ben gered...
'Zou ik op prijs stellen inderdaad.' Deed ik mee.
Hij begon te praten. Ik probeerde me te concentreren op wat hij kakelde. Ik keek naar zijn lelijke stropdas en begon de puntjes te tellen. Vervolgens ging zijn broekspijp omhoog en zag ik rare oranje sokken. Als je maar blijft kijken naar hem.
'Drie maanden voor het voorbereiden, en ik werk graag naar de twee maanden....' Ik onderbrak hem meteen.
'Sorry dat ik u zo onderbreek maar heeft u enige kennis van voorbereidingen voor een project? Daar heeft u minstens een half jaar voor nodig.' Werkte ik tegen. Is hij ziek in zijn hoofd? 2 maanden? Grappenmaker!
'Tempo is hier een vereiste, Amal.' Zei hij terwijl hij onder zijn brilletje naar me keek.
'Wordt u achterna gezeten door leeuwen dan? Of loop je rond met een tweede agenda? Ik kan me niet herinneren dat er een deadline is afgesproken, nog dat er haast bij zit. Tenzij u plannen met dit project afwijken van de plannen die er boven tafel zijn besproken? Als dat het geval is vraag ik om open kaart en anders staak ik deze vergadering.' Zei ik direct. Ik stond op.
'Amal?' hoorde ik Rayan zeggen.
'Maar mevrouw, hoelang wil je onze mensen laten wachten?'
'Zolang als nodig is om met de perfecte resultaten bij ze aan te komen en geen afgeraffelde zaken die geen klanten aantrekken. Ik dacht dat daar duidelijkheid over was tijdens ons gesprek?' ik keek zijn advocaat vragend aan. Hij knikte. Stekelenburg keek naar beneden.
'Het is duidelijk. We staken de vergadering. We staan niet op een lijn. Ik wens jullie nog een prettige middag, en bedank jullie namens ons hele team voor jullie komst. Stekelenburg? Ik neem contact met je op.' Ik stond op en pakte mijn spullen bij elkaar. Bilal keek me raar aan en stond ook op. We keken allemaal naar Rayan.
'Ik sta achter haar besluit.' Zei hij met tegenzin. Hij stond ook op. Ik schudde hen de hand en liep de zaal uit. De jongens volgde.
Ik liep stilletjes naar mijn kantoor. Zoals ik al verwacht had ging de werktelefoon.
'Mijn kantoor, nu.' Zei Rayan. Hij klonk niet vrolijk.