Verwacht het meest onverwachte

Deel 13

Hij moest alleen zijn.
Toen ik verward betaalde en me omdraaide botste ik tegen walid op. ik had niet eens gemerkt dat hij achter me stond.
'waar was jij!' riep ik gekweld. Het was zijn schuld, als hij daar was gebleven dan was er niks gebeurd tussen mij en hatim.
'hoezzo, was je bang?' vroeg hij met spottende toon.
'neehee. Ik zocht je.' Verzon ik ter plekken. We pakten de dranken aan en liepen samen de winkel uit. In de verte hield ik hatim al in de gaten. Hij tuurde voor zich uit. Hij steunde zijn elle bogen op zijn knieën. Toen bedacht ik me ineens iets.
'walid! Kom eens. Ik ben wat vergeten te halen.' Zei ik. Ik hoop maar dat hij niet traag van begrip gaat doen. Hij keek me verward aan, maar liep wel zwijgend met hem mee. Daar was ik hem dankbaar voor.
'walid, is er iets met de opa van hatim? Ik weet dat hij dood is, maar heeft hatim nog steeds hele erge verdriet over hem?' vroeg ik meteen ter zaken. Walid leunde tegen een bartafeltje aan en keek me onderzoeken aan.
'er was net iets voorgevallen. Die ketting enzo. Vandaar.' Legde ik hem overdreven vaag uit.
'ja, hij heeft wat meegemaakt waardoor het voor hem moeilijk te verwerken is. hij mist hem. Maar meer kan ik je ook niet zeggen.' Zei walid kortaf.
'omdat je het niet wilt? Of omdat jij het ook niet weet?' vroeg ik onderzoekend.
'kijk, je kent hatim. Ik ken hem mijn hele leven al en ken zijn hele leven. Maar de grap is, wat er voorgevallen is met zijn opa daar rapt hij er met geen letter over. hij verdringt het. Ik weet wel dat zijn opa ziek was en zoiezo niet zoveel te leven had. Maar kort voor zijn dood is er iets gebeurd wat hatim veel pijn heeft gedaan. Daardoor is hij soms ook zo onbereikbaar. Maar ik weet niet wat het is? als hij dit zelfs aan mij niet vertelt dan zal het wel heel pijnlijk voor hem zijn. Maar dan denk ik ook dat hij het tegen niemand zal zeggen, als ik het zelfs niet mag weten, sorry meid, maar begin er gewoon niet over, oke?' ik knikte afwezig. Me hart klopte sneller. Ineens wilde ik de persoon zijn aan wie hij het verteld. Maar dat is onmogelijk. Als hij walid, meer dan een vriend niks verteld, dan maak ik geen schijn van kans. Ik zuchtte terwijl ik naarst walid plaats nam aan tafel. Walid gedroeg zich heel normaal. Hij dronk nonchalant van zijn blikje en keek onopvallend hatims kant op. walid geef te veel om hatim, dat was te zien. Walid hield hem voortdurend in de gaten. Terwijl hatim nietsvermoedend voor zich uit keek. Toen we na een tijdje genoeg hadden van de brandende zon en de als maar heter wordende stoelen stonden we op.
'tijd om weer te gaan.' Deelde walid zijn plan mee. Hatim liep richting de wc.
in een stap was walid bij me. Hij trok mijn arm naar zich toe.
'zijn ketting heeft hij afgedaan.' Zei walid schokkend. Ik knikte. Dat was mij allang opgevallen.
'logische toch. Het doet hem veel aan zijn opa herinneren.' Zei ik. Walid schoof zijn hand naar mijn onderarm en vervolgens naar mijn hand.
'oke? Waar ben je mee bezig?' vroeg ik terwijl ik naar zijn hand keek die zich verstrengelde met mijn vingers.
'je weet dat ik van je hou, toch amal. Ook al ben ik soms een ezel.' Zei hij ernstig. Als we hatim zo zien, ben ik bang iemand dierbaars kwijt te raken. Ik denk dat walid dat ook heeft. Ik haf hem een klap tegen zijn hoofd en trok mijn hand weg.
'tuurlijk weet ik dat. Die klap van net betekent dat ik ook van jou hou. Maar dat weet je wel he.' Zei ik lachend.
'tuurlijk weet ik dat. Die klap van net betekent dat ik ook van jou hou. Maar dat weet je wel he.' Zei ik lachend. hij lachte naar me en liep richting de auto. Zo, dat was lang geleden. Ik heb walid nog nooit zo meegemaakt. Ineens drong tot me door dat hatim best wel lang weg bleef. Walid zat al in de auto. Ik liep richting de wc's en wachtte op de bruin getinte gespierde lichaam die elk moment de hoek om kon verschijnen. Toen ik een beetje onzeker begon te worden, verscheen hij eindelijk in de deuropening. Hij keek me fronsend aan.
'wat doe je hier?' zei hij met vaste toon. Hij had zichzelf blijkbaar terug gevonden.
'op jou wachten, walid zit al in de auto. We gaan weg.' Deelde ik mee. Hij keek in de verte en knikte.
'gaat het?' vroeg ik zacht. Hij keek me plotseling recht in mijn ogen aan. Ik deinsde achteruit. Zijn blikken waren zo intens dat elke emotie in te lezen was. Zijn ogen hebben hem vaak verraden. Ook nu. Zij houding was afstandelijk. Maar zijn ogen waren verdrietig. Toen hij merkte dat ik het aan zijn ogen zag, sloot hij zijn ogen.
'hatim....' Ik zocht naar iets troostend. Iets zinnigs maar het kwam er niet. Mijn stembanden weigerde dienst. Hij liep langs me heen. In het voorbij gaan streek hij met zijn hand mijn nek en liep toen door. Hij waardeerde mij begrip, maar hij wilde er niet over praten. Dat bedoelde hij. ik zuchtte radeloos en liep achter hem aan naar de auto. Het was mijn schuld. Waarom moest ik hem aan zijn opa herinneren. Alhoewel, als je dat niet gedaan had, dan zou je nu ook niet zijn hand in je nek voelen. Zei een duivelse stem in mezelf. Meteen schudde ik die gedachte van me af terwijl ik het brandende gevoel in mijn nek negeerde.
We reden nu door Valencia. Hatim was aan het rijden. De muziek stond aan. Ik zat achterin met beide ramen open. Ik genoot van de wind dat mijn haren liet wapperen. Ik was aan het genieten van mijn tweede ijsje die ik snel bij de pompstation gekocht heb. Met een scheplepeltje schepte ik vanille-chocolade en liet het mijn mond afkoelen. Hatim keek me onopgemerkt via de spiegel aan.
'mag ik ook een hapje?' vroeg hij terwijl hij zijn knipperlicht aandeed om links in te voegen. Ik wachtte tot hij weer terug op de rechterrijstrook reed en pakte een wegwerplepel waarmee ik het ijs schepte. Ik schoof naar voren. Hatim draaide wat naar mijn kant en opende zijn mond.
'hmm, koud!' riep hij. walid lachte hem uit. Gelukkig. De heersende spanning was weg geëbd.
Ik sliep de hele rijs. Tot dat we bijna bij Almeria aankwamen. We maakte een stop omdat ik naar de wc moest, en iemand moest hatim aflossen. Walid ging liggen op de achterbank. Hatim checkte de autobanden en de olie motorolie. Ik ging naar de wc en friste me op. in de boot moest ik nodig een douche nemen. Ik poetste mijn tanden en kamde mijn haren. Toen ik keurend in de spiegel keek kwam er een meisje de wc in. Ze keek me een tijdje starend aan. Toen ik haar in de spiegel aankeek zag ik dat ze naar me glimlachte. Ze kwam me bekend voor.
'hey, ik ken jou!' riep ze toen zeker van zichzelf. Ik keek haar nog steeds verbaasd aan. 'ja, ik ben de vriendin van salim. Wist je nog. Ik had ruzie met hem, omdat jij in de winkel zei dat hij je begluurde?' probeerde ze me terug te brengen naar die dag.
'ooh ja! Dat weet ik nog. Hoe is het met je!' riep ik.
'ja gaat zijn gangetje. Je mail heeft me echt geholpen. Bedankt. Ik stond op het punt met hem te verloven. Ik was zo teleurgesteld. Je mailtje maakte alles meteen weer goed.' Riep ze opgewonden uit.
'ja. Sorry daar nog voor. Ik heb nooit meegemaakt dat een jonge oprecht een compliment maakt. Snap je. Dus salims compliment vatte ik meteen anders op. maar hij is een lieve jongen, dus hou hem vast. Niemand zal je zo gelukkig kunnen maken dan een jongen die tranen voor je laat, geloof me meid.'
ze knikte enthousiast. 'en jij? Heb jij een liefde in je leven?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl we samen de wc uitliepen. Ik schudde met mijn hoofd.
'niet echt nee. Ik ben vrijgezel.' Zei ik naar waarheid. Ze knikte vrolijk. Ze was leuk gezelschap.
'met wie ben je onderweg?' vroeg ik haar.
'met mijn ouders en mijn 2 broertjes. En jij?' vroeg ze geïnteresseerd.
'mijn broer en zijn vriend. Waar gaan jullie naar marokko?' vroeg ik.
'Nador, jullie?' ik schoot in de lach en stak mijn hand uit voor een high five.
'my too!' riep ik.
'héhé, dat wordt afspreken dame!' riep ze gillend uit. Een paar voorbijgangers keken ons vreemd aan. We schoten in de lach.
'ja zeker dame! We appen wel.' Zei ik. Ik nam uitbundig afscheid van haar toen haar vader riep dat ze weer verder gingen. Ze liep snel naar de auto. Bij de auto zwaaide ze uitbundig als een gekke. Ik schoot in de lach. Toen ze in wilde stappen rende ze plotseling mijn kant op en sloeg haar armen om mij heen.
'je moet weten dat ik nog nooit zo een geweldig meisje ben tegen gekomen. Zo niet als die marokkaanse wijven!' ze plantte haar lippen op me wang en rende toen weer naar de auto. Toen ze langs me reden stak ik melig mijn tong naar haar uit. Haar vader toeterde naar me en stak zwaaiend zijn arm uit het raam. Ik zwaaide hen na en liep met een vrolijk gevoel in me buik naar hatim en walid die het hele gebeuren hebben gezien.
'3ala raar wijf!' riep walid. Ik schoot in de lach.
'ja, maar wel leuk.' Zei ik gemeend. Ze was zo anders dan die meiden die ik voortdurend in mijn omgeving heb. Toen ik naar huis ging van die winkel had ik haar meteen een mail gestuurd. Maar ze heeft nooit terug gestuurd. Dus ik wist nooit wat haar reactie was. Wel leuk haar antwoord op mijn mail zo mee te maken. Dacht ik lachend. de schemering viel. We moesten door naar Almeria. Walid wilde slapen. Hatim naar plaats aan de passagier stoel.
'amal, jou beurt.' Zei walid terwijl hij een kussen onder zijn hoofd plaatste en zijn ogen sloot.
'yess! Mijn beurt!' riep ik. Dat laatste gedeelte naar Almeria was geweldig. Hatim deed zoals gewoonlijk muziek op en ik reed de parkeerplaats uit.