Neighbours With Him

Hoofdstuk 56

Ik kijk hem vol verlangen aan, een gevoel dat hij bij mij heeft gewekt, iets dat ik nooit eerder had gevoeld, alleen bij hem.

Nog nooit in mijn leven heb ik iets zo graag gewild dan hem, alles van hem.

"Ja," zeg ik met een glimlach voordat mijn lippen vol lust de zijne aanraken.

Zijn hand gaat via mijn bovenbeen naar mijn dij en zo naar mijn kont die hij begint te knijpen. Ik kreun van genot ls hij het net was harder vastpakt dan nodig.

Mijn handen gaan naar de knoop van zijn broek, op hetzelfde moment dat zijn andere hand aan mijn rits gaat. Twee seconden later stopt hij de zoen en legt zijn handen op mijn schouders en trekt mijn jurk uit. Ik stap naar achter en sta weer op de grond. Ook Thomas staat, kijkend naar mijn jurk die op de grond ik waardoor ik nu alleen in mijn slipje zit.

Hij bekijkt mijn hele lichaam en ik voel een lichtelijke paniek vormen.

Hij grijpt mijn wangen en wilt me zoenen als hij voelt dat ik kaartrecht stil blijf staan en zelfs een beetje tril. Hij kijkt me rechtstreeks in de ogen met een bezorgde blik.

"Wat is er?" Zijn handen onderzoeken mijn gezicht, zijn ogen gaan heen en weer en ik bedek mijn borsten en draai mezelf van hem weg.

Voor een tijdje gebeurd er niks, maar dan voel ik zijn handen van achter rondom mijn middel heengaan. Hij kust mijn schouder.

"Het is oké. Ik snap het als het niet meer wilt. Het is oké," zegt hij om mij te kalmeren. Het helpt echter niet echt.

Met een grote zucht draai ik me om. Met een blik gericht in zijn bezorgde ogen ben ik alles weer vergeten. Zelfverzekerd breng ik mezelf weer bij zinnen. Ik kan mijn onzekerheid niet langer meer de baas laten zijn over mijn beslissingen. Ik kan het mijn verlangen naar Thomas niet laten stoppen.

Ondanks de peptalk die ik voor mezelf houd, moet ik het toch kwijt. En zo vormen de woorden zich vanzelf voordat ik er zelf bewust van wordt.

"Wat vind je van mij?" Ik kijk hem onderzoekend aan, wachtend op een antwoord. Gelijk hoor ik wat hij tegen mij zei in mijn dromen, of eigenlijk nachtmerries.

Hij fronst. "Hoezo vraag je dat opeens?" Zijn handen gaan van mijn middel naar mijn haar waardoor hij dichterbij komt.

Mijn ogen kijken naar alles behalve naar hem. Ik durf hem niet meer aan te kijken. "Nou, ik vraag het me gewoon af." Ik haal mijn schouders op, heel nonchalant, dus niet. Ik weet dat de angst in mijn ogen nog te zien is, mijn lichaam trilt ook nog deels.

"Je vraagt het je gewoon af, op dit moment?" Nu is hij degene die mijn onderzoekend aankijkt.
"Wat zit je dwars Emma? De vorige keer was je ook al zo. Ik snap het niet, doe ik iets verkeert? Wil je liever niet dat ik iets gedaan had?"

Ik schud met mijn hoofd heen en weer. "Het ligt niet aan jou." Mijn ogen zoeken die van hem en ik verdwijn in de grootte zijn zijn pupillen.

"Wat is er dan aan de hand? Alsjeblieft, praat met me. Ik weet dat er iets is dat je niet wilt zeggen. Ben je nog steeds bang vanwege de weddenschap? Of is het die gast van de vorige keer?" Bij die laatste zin zie ik zijn kaak strakker worden.

Weer schud ik mijn hoofd. "Knuffel me, alsjeblieft," smeek ik hem.

Hij kijkt naar mijn ogen met een vragende blik, maar geeft me alsnog een knuffel die lijkt op een knuffel die je aan iemand geeft waarvan je weet dat je hem nooit meer zal zien, een afscheidsknuffel.

Hij gaat mijn zijn hand door mijn haren en graaft zijn hooft in mijn nek waar hij me kusjes geeft.

"Ik wil je Thomas," fluister ik in zijn oor. Hij stopt de knuffel, kijkt mij aan en doet zijn mond open om iets te zeggen.