Neighbours With Him

Hoofdstuk 15

Het is al half acht. Anne is al klaar. Ze draagt een donkerpaarse strakke jurk waarbij de rug ervan is ontbloot, met een korte v-hals.

Ik zit nog steeds met mijn joggingbroek en witte T-shirt te kijken naar de spiegel. Ik heb mouse in mijn haar gedaan, zodat mijn krullen net wat meer volume krijgen, het ruikt naar honing door de conditioner die ik heb gebruikt. En het staat heel mooi. Mijn make-up is dit keer wat lichtjes. Alleen de kleding ontbreekt. Het is niet dat ik niet weet wat aan te doen. Er is talloze keuze. Maar de pijn die ik vanochtend heb gekregen nadat ik bewust ben geworden dat ik gewoon een van zijn spelletjes ben is groot. Ik heb niet gehuild en ook niks gezegd tegen Anne. Voor zover zij weet heb ik nooit gezoend met hem, al helemaal niet vandaag.

"Waarom zit je zo depressief te kijken naar de spiegel? Bang dat je amore niet komt opdagen?" Anne doet nog een beetje lipglos op haar lippen en pakt haar tasje.

"Noem hem niet mijn amore." Ik kijk haar waarschuwend aan via de spiegel.

"Oke, maar kleed je aan, het is al lang tijd, hij kan elk moment..." En daar gaat de bel. Anne zucht mijn kant op. "Ik ga hem openen, schiet op! Je weet niet eens wat je aan gaat doen!" En daarbij laat ze me alleen achter in mijn kamer, niet wetend of ik hem eigenlijk onder ogen wil zien.

Ik loop naar mijn kledingkast en kijk ernaar. Ik heb al het perfecte combo in mijn hooft. Gescheurde zwarte broek met een kort zwart T-Shirt die grijze rozen heeft en een donkerrode geruite blouse. Het contrast tussen rood en zwart vind ik erg mooi passen bij die blouse. Ik zet hem rondom mijn middel en knoop hem waar mijn navel is. Omdat mijn T-shirt kort is en mijn blouse mijn navel bedekt kan je bijna niks zien van het stukje huid dat te zien zou zijn als ik die blouse niet zou gebruiken. Met deze look besluit ik toch om zwarte punt hakken aan te doen, met een klein hakje van tien centimeter. Comfortabel met sexy vibes, ja toch! Daarbij neem ik een kleine zwarte handtasje waar ik wat geld, huissleutels, mijn ID en mijn telefoon in doe. Ik kijk even in de spiegel. Ik besluit om de eerste lokken van mijn haar aan beiden kanten naar achter te halen met een haarklemmetje.

Als ik op de trappen naar beneden loop kijk ik naar Thomas, die het speeksel dat uit zijn mond komt niet bij kan houden. Ik kijk hem emotieloos aan, waardoor hij gelijk begrijpt dan er iets aan de hand is. Hij kijkt me bezorgt aan als ik mijn huissleutels aan Anne overhandig, de deur open en van hun wegloop naar de auto van Thomas die voor mijn deur staat, om te beslissen dat ik achterin ga zitten.
Na een paar seconden komen Anne en Thomas eraan. Anne gaat ook achter zitten.

"We hebben ene privé-autochauffeur." Ze grijnst.

Thomas corrigeert zijn spiegel en kijkt ons waarschuwend aan. Waarop Anne schouderophalend begint te lachen en haar gordel om doet. Ik was haar al voor met mijn gordel.

"Komt Rens ook?" vraag ik een paar minuten later. Ik zie Thomas verstijven en zijn stuur harder vastpakken. Maar hij zegt niks.

"Waarschijnlijk wel. Wacht, ik app hem wel."

"Oké," zeg ik terwijl ik Thomas bestuderend aankijk. Wat speelt er allemaal in die brein van hem?

"Hij zegt dat hij onderweg is. Over drie kwartier is hij er."

"Beter." Zonder bij na te denken is dat uit mijn mond gekomen, waar ik gelijk spijt van heb, maar als ik zie dat Thomas mij boos aankijkt via zijn spiegel, niet meer. Ziet hij dit al een competitie? Natuurlijk doet hij dat! Want als Rens mij krijgt verliest hij zijn weddenschap... Daarom deed hij ook zo boos als ik met hem was of zijn naam uitsprak.

Het is allemaal een competitie, een spelletje. Hij denkt dat hij iedereen kan krijgen. Het is ergste van allemaal is dat ik er voor ben gevallen ook nog. Ik schaam me, voel me volkomen nuttenloos en bespeelt. Ik voel me verraden, merendeels door mijn eigen zelf, omdat ik zo snel kon vergeten wat hij heeft gedaan.

Onderweg naar mijn huis gister, zocht ik het krantenbericht waar Rens het over had. Het bleek allemaal waar te zijn. Tenminste, de leugen dat het arme meisje vertelde die het leven van Thomas in principe redde. En zijn naam kwam er in voor.

Rens zou daar niet om liegen, of wel?