Neighbours With Him

Hoofdstuk 19

"When it hurts- observe. Life is trying to teach you something."

  - Anita Krizzan

Ik kijk naar de quote op mijn laptop. Het is waar. Alles gebeurt met een reden. En alles leert je een les. Maar het is aan jou wat je er bij oppikt. Soms ben je niet eens bewust van de verandering in je.

Ik ben bewust van mijn verandering.

Het is niet dat ze een groot deel speelden in mijn leven. Het is niet dat ik ze lang kende. Maar gewoon de spelletjes die ze in het algemeen spelen met onschuldige meiden maakt me gek. Het is gewoon ziek voor woorden. En het idee dat als ik niet op tijd wakker werd ik alleen maar dieper in hun valkuil zou belanden maakt het nog erger.

Verraad na verraad. En ik heb er genoeg van.

Het is de laatste dag van Anne hier en ik heb besloten om toch maar uit te gaan, ik heb het haar immers beloofd. Niet naar een feestje bij iemands thuis, nee gewoon bij een gewone normale club. Ik ben wel klaar met thuisfeestjes, voorlopig dan, geen idee eigenlijk of ik er ooit naar uitgenodigd wordt, maar het zal wel.

Ik kijk naar de spiegel. Ik heb mijn haar gister geknipt, dus nu heb ik een pony en hightlight bij mijn bruine krullen, nou ja, nu heb ik voorlopig stijl haar.

Ik sta op van mijn plaats en ga naar mijn kledingkast. Ik wil niet te extreem gaan vandaag maar wel sexy genoeg, dus besluit ik om een kort strapless zwart strak jurkje aan te doen, met een zwarte panty. Mijn schoenen en handtas zijn ook zwart. Blijkbaar is zwart het enige wat ik op dit moment oké vind om aan te doen. Het enige wat kan beschrijven hoe ik me vanbinnen voel.

Verder doe ik een kort leren jasje aan dat mij wel goed staat, al vind ik het zelf. Samen met de rest is het de perfecte look. Dat jasje hou ik voorlopig wel aan. Het is net te koud daarvoor en daarnaast is mijn jurkje net te vertonend als ik het jasje uit doe.

Anne praat niet meer met Rens. Hij en Thomas, mind you, zaten ons gister te spammen met berichten en talloze oproepen. Het rode bolletje bij mijn WhatsApp vertelt me dat ik iets in de vijftig berichten binnen heb die ik nog niet heb gezien. En zo wil ik het houden. Ik heb de neiging om de app te wissen, maar doe het niet. Ik heb ook wat voicemails, die ik zonder twijfel negeer en daarna verwijder omdat ze me een last zijn. Alleen WhatsApp durf ik niet te openen. Laat staan de berichten verwijderen, dus ik negeer het dan maar.
Anne heeft ook veel oproepen en berichten gekregen, van Rens. In tegenstelling tot mij heeft ze die wel verwijdert.

"Sexy lady in the house!" roept Anne vanuit de woonkamer. Mijn pa kijkt me aan met grote ogen.

"Trek iets anders aan, nu," eist hij.

"Pap, dit is niet zo erg. Ik heb een jasje en een panty..." klaag ik. Mijn ogen kijken hem smekend aan.

Hij in tegenstelling tot mij kijkt me streng aan. Dan zegt hij met een zucht: "Oké dan, oppassen, je tas goed vasthouden. Oh en vergeet nooit om..."

"Je beker te bedekken met je hand," zeggen Anne en ik in koor.

Voordat ik de deur wil openen hoor ik de bel afgaan. Ik kijk Anne fronsend aan terwijl zij haar schouders ophaalt en naar de deur wijst dat ik hem moet openen.

Natuurlijk staat hij voor mijn deur, wie anders.

"Wat wil je," zeg ik bits. Anne grijpt me vast bij de arm, maar ik schut haar gelijk weg en kijk aan aan. "Laat me los Anne ik ga toch niks doen," zeg ik, voor het geval dat ze mijn arm nog een keer wilt tegenhouden.

Hij neemt ons helemaal in beeld en kijkt mij aan met schuldige ogen. "Gaan jullie uit?"

"Meen je die?" zeg ik spottend.

"Je haar is anders." Hij kijkt me opnieuw van top tot teen aan. Blijkbaar vind het het wel leuk wat hij ziet. Zijn ogen vullen zich vol lust.

"Ja," mijn kille blik kijkt hem aan wat hem gelijk wakker maakt van zijn trance.

"Kunnen we even praten?"

"Nee," zeg ik droog.

Hij zucht. "Emma," zijn blik valt op de grond en na een paar seconden kijken die bruine ogen mij weer smekend aan, "Alsjeblieft."

Ik kijk naar Anne die haar handen uit overgave omhoog haalt. Het is haar ik-ga-me-er-niet-mee-bemoeien gebaar. Bedankt An. Zeer dankbaar met zo'n vriendin.

"Blijf jij dan binnen?" Ik kijk naar Anne die gelijk knikt maar verder niet beweegt. Ik stap naar buiten. Ondertussen doet hij een paar stappen opzij. Dan sluit ik de deur terwijl ik nog een laatste goedkeurende blik geef naar Anne.

"Zoals je al ziet gaan wij weg, dus zeg snel Wat je te zeggen hebt voordat ik spijt krijg dat ik dit doe." Ik kruis mijn armen.

"Het spijt me."

"Ga je me nog iets vertellen wat ik niet weet of verspil ik mijn tijd door naar jou te luisteren."

"Ik weet niet wat er aan de hand is. Gister, toen je... bij jouw kamer... ik weet het niet meer. Waarom deed je dat?" Hij kijkt me fronsend aan.

"Ik gaf je je zin. Je kreeg toch uiteindleijk wat je wilde," ik lach spottend zijn kant op, "En nu je niet meer weet wat je wilt zoek het uit en kom dan maar weer terug. Of eigenlijk, kom gewoon helemaal niet terug. Nu moet ik echt gaan." Ik loop naar de deur maar wordt vastgehouden bij mijn hand. Hij pakt het vast en kijkt ernaar. Dan kijken zijn ogen weer naar mij met een blik van volkomen overgave.