Neighbours With Him

Hoofdstuk 21

"Thomas. Waarom zou ik, na wat je hebt gedaan? En dan bedoel ik niet alleen tegenover mij. Maar tegenover weet ik veel hoeveel meiden." Mijn ogen kijken hem medelijdend aan.

"Ik weet het, maar ik stop ermee. Ik ben er al mee gestopt. Ik weet niet eens waarom ik een weddenschap aanging over jou terwijl ik wist dat het allang klaar was vanaf het moment dat ik je zag."

"Omdat dat is wie je bent," zeg ik spontaan. Ik bedoelde het niet zo, het kwam er te grof uit.

"Je hebt gelijk," geeft hij toe. Wat mij verbaast, want ik dacht: hij gaat wel zijn stem verhogen, maar nee.

"Sorry ik bedoelde het niet zo."

"Maar je hebt wel gelijk. Ik verpest alles wat ik aanraak. Maar ik wil iets met jou Emma. Alsjeblieft..."

Ik kijk hem sprakeloos aan. Ik kan niet geloven dat ik dit ga doen. Dit wordt misschien wel de ergste fout van mijn leven, of de beste. Ik heb een keus. Er is altijd een keus. Alles in me zegt dat ik dit moet stoppen voordat het te laat is. Ja, ik voel iets voor hem wat ik niet begrijp, maar het is vroeg genoeg om dat te stoppen. Hem negeren voor een lange tijd kan daar al gelijk voor zorgen. Zo erg ben ik niet in deze gevoelens beland.

Maar er is een klein deel van mij die dit wilt proberen. Een deel dat wilt weten wie Thomas nou echt is.

Waarom wint dit kleine deel van mij altijd?

"Één kans?" Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik snap nog steeds niet wat ik nou aan het doen ben, ook al kies ik er zelf voor, maar ja wat valt er überhaupt te snappen aan dit gedoe?

Ik snap niet waarom ik voel wat ik voel zonder dat te willen. Waarom begrijp ik niet de pijn die hij mij heeft veroorzaakt? Waarom begrijp ik niet dat dit geen goed idee kan zijn? Waarom wil ik dit zo graag?

Thomas' lippen vormen een klein glimlach En zijn ogen glanzen. "Ja, een kans. Dat is het enige wat ik van je vraag." Hij kijkt me afwachtend aan.

"Oké." Ik geef toe aan mezelf. Ik ben zo eigenwijs! Zo naïef! Ik wil hem gewoon en ik kan het niet stoppen.

"Oké?" Hij komt dichterbij en zijn glimllach wordt steeds breder.

"Ja." Ik beantwoord zijn glimlach. Wat in hemelsnaam bezielt me! Ik hoor dit niet te doen. Ik hoor hem niet te vertrouwen. En toch reageert mijn lichaam zo heftig op zijn aanraking. En toch wil ik hem in mijn leven hebben. Ik haat deze tweestrijd.

Hij laat een zucht uit dat waarschijnlijk lang vast zat in zijn longen. Hij omhelst me en draait me een
rondje, waardoor ik een klein beetje mijn contact met de grond verlies. Een kleine gil komt uit mijn mond terwijl ik begin te lachen. Ik kijk naar zijn gezicht. Hij is zo blij. Door zijn lach zie je zijn tanden. Het is de mooiste lach die ik ooit heb gezien, de meest betoverende lach die ik ooit heb gezien.

"Je hebt zojuist mijn hele week beter gemaakt en de week hierrna, en daarna, en daarna. En daarn..."

"Stop,"  ik lach en geef hem een kus op zijn lippen.
Als ik mijn ogen weer open doe zie ik de meest gelukkige ogen voor me. Hij is opeens in een hele andere sfeer en ik hou van deze jongen die voor mij staat.

"Ik zal je niet teleurstellen. Ik beloof het."

"Nou, nou maak maar nog niet zulke beloftes, " zeg ik half plagerig en half serieus.

Zijn ogen gaan weer naar mijn mond dat vervolgens komt voor een zoen. Dan hoor ik de deur opengaan. Ik hoor dat Anne een diepe adem in zich opneemt van wat ze ziet. Ik duw Thomas lichtjes van me weg en kijk naar Anne die zojuist de deur heeft dichtgedaan.