Neighbours With Him

Hoofdstuk 44

Er komt een licht vanuit mijn raam dat mij gelijk wakker maakt. Ik kreun en zet mijn handen voor mijn ogen.

"Wordt wakker Emma. Heb je nou de kleren van gister aan?" vraagt een vrouwenstem. Is dat Linda? Waarschijnlijk wel. Ik zie mijn vader niet als een man die vreemd zou gaan. Of wel soms? Ik zag mezelf nooit als iemand die vreemd zou gaan, maar kijk hier nou is, kijk wat de chaos is die ik heb veroorzaakt.

Met een kreun ga ik zitten op mijn bed. Ik voel aan mijn wangen waar je mijn gedroogde tranen nog kan voelen.

"Ik ga maar voor een douche." Is het enige wat ik te zeggen heb, en dat met een schorre stem.

Ik heb alles verpest. Ik heb Finn terug gezoend. Ik zag de verdriet in de ogen van Thomas verdwijnen om plaats te maken voor koudbloedige ogen die je ziel verpletteren. Ik ben een afschuwelijk persoon. Hoe heb ik dit nou kunnen doen! Ik haat mezelf.

Gelukkig is het weekend en kan ik me nog onder mijn lakens verstoppen.

In de douche komen te tranen vanzelf. Hij zal me niet vergeven. Ik zou mezelf ook niet vergeven, dus ik begrijp hem. Maar wat moet ik nu doen? Hij heeft bij mij gevoelens weten te wakkeren waarvan ik nooit had gedacht dat ik die kon voelen. Ik dacht dat het liefde was wat ik met Finn had, ik dacht echt dat onze relatie het volkomen pakket had, behalve dan dat we het nooit hebben gedaan. Maar ik dacht echt dat mijn gevoelens voor Finn het uiterste waren. Maar mijn verwachtingen van de liefden bleken allemaal fout te zijn nadat ik hem had ontmoet. Vanaf moment één wist hij hoe hij mij kom pakken.

Uiteindelijk vind ik de kracht om de straal van warm water, die zo goed voelde, te stoppen. Vervolgens pak ik mijn badjas, doe hem om en kijk in de spiegel.

Ik zie er niet uit. Mijn wallen zijn van kilometers afstand te zien. Ze zijn nog nooit zo donker geweest. Ik veeg met mijn vingers onder mijn ogen, kijkend of het misschien mascara kan zijn, alleen maar om me te realiseren dat het echte wallen zijn. Dus dat gebeurt er als je twee uur hebt geslapen, omdat je de rest van je tijd aan het huilen was. Geweldig.

Als ik in mijn kamer kom besluit ik om echt te doen wat ik dacht. Ik ga verstoppen onder mijn laken totdat ik naar school moet, misschien meld ik me zelfs voor ene paar dagen ziek, wie weet.

Mijn gordijnen, die Linda open heeft gedaan gaan uiteraard dicht, vooral omdat ik weet dat hij mijn waarschijnlijk niet wilt zien.

En gelijk heb ik als ik dichtbij het raam sta en aan de overkant hem zie, met een of andere blonde bitch die waarschijnlijk wel wat plastische chirurgie heeft gehad. Haar borsten zijn nep, ze heeft sowieso iets gedaan met haar heupen, haar billen zijn zo fake als maar kan en die lippen hebben zeker wel wat injecties gehad. De lippen die nu die van Thomas aanraken.

Ze trekt ruw naar zijn T-shirt en kust hem met veel tong. Hij gaat er gewoon op in! Niet eens een dag! Niet eens een dag dat er gebeurt is wat er is gebeurd en hij is gelijk bezig met een andere bitch.

En het is precies die blonde bitch waarmee ik hem laatst nog zag, tijdens een feestje, toen Rens mij over hem begon te waarschuwen. Maar ik kan haar niet helemaal zien omdat haar rug naar mij is gekeerd.

Ik moest het zien aankomen. Hij geeft niks om mij. Was het dan nog steeds onderdeel van de weddenschap. Had Finn toch gelijk?

Nee, dit is hoe Thomas omgaat met zijn problemen.

Voordat hij die bitch op zijn bed gooit, ontdoet hij haar van haar kleding en net als hij haar bh uitdoet zie ik hem naar mij kijken. Dat is het moment dat ik weet dat hij dit doet vanwege wat ik heb gedaan.

Zijn ogen zitten vol vuur, en ik zie zijn woede eruit komen.

Dit is zijn wraak.

Ik dacht dat mijn tranen op waren, maar als mijn wangen nat worden weet ik dat de tranen en de pijn nog lang niet voorbij zijn. Er is zelfs een ander soort pijn erbij gekomen. Dat soort die niet zo snel weggaat. Het soort pijn waarvan je smeekt, aan niemand in het bijzonder, om het te laten verdwijnen, omdat je weet dat je het niet gaat redden als het nog zo door zal gaan.