Neighbours With Him

Hoofdstuk 13

"Waarom stopte je me nou?" Rens kijkt boos naar de deur.

"Omdat," ik pak weer zijn elleboog vast en trek hem richting de trap terwijl Anne ons volgt, "omdat hij het niet waard is. En het was niet zo erg dat hij de kamer wou."

"Daar gaat het niet om. Het gaat erom dat hij zo'n typetje is die denkt dat hij alles kan krijgen wat hij wilt. Dat is waar ik niet tegen kan."

"Waarom zijn jullie dan vrienden?" Ik kijk hem  vragend aan.

"Omdat onze vrienden vrienden van elkaar zijn en zo hebben we een groep en zo zien we elkaar best wel vaak."

"Klinkt logisch."

"Kom, we gaan dansen!" Roept Anne uit.

"Ja, kom op Rens. Ik was je een dans verschuldigd toch?" Ik pak zijn hand vast en ga naar wat in de ochtend de woonkamer moest zijn geweest.

Na een uur gedanst te hebben op de dansvloer en na wat shotjes gedronken te hebben zie ik Thomas voor ons staan , een paar meter van ons vandaan. Hij staart recht naar me. Zijn chick is nergens te bekennen en ik begin me een beetje ongemakkelijk te voelen zoals ik hem naar me zie kijken.

Toch blijf ik verder dansen met Rens en Anne op de muziek. Eigenlijk hoor ik het niet te doen, maar ik kijk hem een beetje uitdagend aan. Een beetje schudden met die heupen en vijf minuten later staat hij recht voor me.

"Hey!" ik begin me te realiseren dat ik een beetje dronken ben. Te dronken om eerlijk te zijn.

"Hey?" Hij staat erbij als een paal. Hij dans niet, geen beweging mogelijk. Een paar seconden later stop ik ook met dansen en voordat ik het zelf doorheb staan we daarna ver van de dansvloer af, met Anne en Rens die onze kant opkijken alsof ze stiekem voor de FBI werken en hem in de gaten moeten houden voordat hij iets gaat doen.

"Wat is er nou weer?" vraag ik geërgerd.

"Niks." Hij kijkt mij schouderophalend aan.

"Waarom ben je dan naar mij gekomen?"

"Ben je met Rens hier?" Hij kijkt mij met puppy ogen aan, met zijn hoofd een beetje schuin naar beneden, alsof hij schuldig is van iets.

"Ja."

Zijn blik veranderd naar een frons. "Hoe ken je hem?"

"Waarom wil je het weten?"

"Wat heeft hij je verteld over mij?" Zijn doordringende ogen eisen een antwoord.

Ik lach spottend zijn kant op. "Die fucking ego van je is ook het enige waar je aan denkt!" 

"Wat heeft hij verteld Emma!"

"Niks, hij zei niks! Wat moet hij dan zeggen! Dat jij issues hebt? Dat hoeft hij niet te vertellen. Je ziet het vanzelf!" Schreeuw ik alsof mijn leven ervan af hangt. Zijn ogen worden helemaal wijd en zijn gezicht rood. Niet rood van de schaamte, nee, rood van de woede.

"Ik weet dat je liegt!" Schreeuwt hij even hard terug.

"Jouw leven boeit me niet!" zeg ik uit defensie. Ik wil Rens nergens van beschuldigen. En wie weet wat Thomas hem aan gaat doen als hij te horen krijgt wat voor vreselijke dingen Rens over hem verteld.

"Mooi, hou je er dan buiten!" Schreeuwt hij nog steeds.

"Met plezier! Jij blijft terugkomen!"

"Mooi!"

"Mooi!"

Hij gromt. "Stop!"

"Ik doe niks!" schreeuw ik fronsend.

Ondertussen merken Anne en Rens dat er een ruzie is ontstaan bij ons en zijn onze kant op komen lopen.

"Hé, Ems..." Anne pakt mijn arm vast.

Ik draai me naar haar om, mijn ogen beginnen te tranen. Ik wil niet dat iemand mij zo ziet. Niemand mag mij zien huilen. Nooit.
Snel ren ik weg van de menigte, op weg naar de badkamer.

Ik sluit de deur dicht en laat de tranen komen. Er waren me al een paar druppels geglipt tijdens mijn weg hiernaartoe, maar toen hield ik me in. Nu houd ik niks meer tegen. Alle emoties mogen komen, mijn oogschaduw en mascara mogen verpest worden. Het boeit me allemaal niet meer. Ik zak op de grond.

Twee minuten later hoor ik gebonk op de deur. Ik verstop mijn gezicht onder mijn handen. Ik wil gewoon dat het stopt. Ik wil deze emotie niet voelen. Het doet zoveel pijn. Alles waar ik voor weken mee zat verzameld zich in een keer en komt eruit als een waterval vol tranen.

"EMMA! Doe die fucking deur open!" Roept Thomas, gevolgd door Anne, "Emma, alsjeblieft!"

"Als je de deur nu niet opent breek ik hem! Ik zweer! Emma wat doe je daar!"

Ik heb geen zin om iemand een reactie te geven. En waar is Rens eigenlijk? Zijm stem heb ik nog niet gehoord. Heeft Thomas hem knock-out geslagen?

Alleen maar om die reden sta ik gelijk op om de deur te openen. Gelijk pakt Thomas mij bij mijn wangen vast, bang dat ik elk moment kan wegvagen.

"Is alles oké? Heb je jezelf pijn gedaan?" Zijn bezorgde blik bekijkt mijn lichaam terwijl zijn handen zich bij mijn armen verplaatsen.

Ik kijk naar buiten. Rens is nergens te bekennen. "Waar is Rens?"

Thomas stapt een meter achteruit, geen emotie is meer te zien op zijn gezicht. Anne komt dichterbij om mij vast te pakken. "Hij was ergens anders aan het zoeken.

"Owh."

"Ik ga hem nu appen dat we hier zijn."

Thomas kijkt naar de telefoon van Anne en dan naar mij, zijn blik verandert weer. Hij is weer normaal en niet kill.

"Het spijt me," zegt hij nadat ik in de spiegel heb gekeken en zie dat ik lijk op een panda.

Ik pak zeep uit de fles, breng het op mijn gezicht om het daarna uit te spoelen met water en te drogen met een handdoek dat ik zie hangen, mezelf niet schuldig laten voelen over de handdoek die ik zojuist vies heb gemaakt.

Dan verschijnt Rens voor de deur met een bezorgt gezicht. "Emma, is alles goed."

"Ja, ik wil gewoon naar huis."

"Oké, laten we maar gaan," stemt Anne mee.

"Nee, jij mag wel hier blijven als je wilt." Met dat kijkt Thomas mijn kant op met grote ogen.

"Dan komt Rens weer terug," zeg ik vervolgens, waarbij Thomas een zucht van opluchting geeft.

"Geen spraken van. Ik ben toch al klaar met, wat er ook gebeurd hier. Dus Rens brengt ons samen naar huis." Ze kijkt Rens aan die knikt als toestemming.

"Oké." Ik loop langs de rest naar de trap, terwijl ik Thomas' schouder opzij duw met die van mij. Zo laten we hem achter, verbijsterd kijkend naar ons.