Neighbours With Him

Hoofdstuk 8

De volgende dag wordt ik schreeuwend wakker. In een seconde ben ik alles vergeten waarvoor ik moest schreeuwen. Ik weet niks meer van de droom die ik had behalve de golf van angst die ik erbij voelde. Ik wordt bewust dat mijn geschreeuw echt hard was als mijn vader mijn kamer binnenstormt.

"Emma! Wat is er?"

"Ik weet het niet, het was maar een droom."

Opluchting is duidelijk te zien op zijn gezicht. "Wil je iets hebben? Water?"

"Hoe laat is het?" Mijn hand gaat naar mijn hoofd die helemaal nat is geworden.

"Kwart voor tien."

"Ik ga douche en dan kom ik om te ontbijten."

"Oké, wij zijn beneden als je iets nodig hebt."

"Nieuwe lakens misschien?"

"Ik laat Linda ze brengen."

"Dankjewel pap."

"Weet je zeker dat alle sgoed gaat. Met de nieuwe omgeving kan ik me best wel voorstellen..."

Ik onderbreek hem gelijk. "Pa, maak je maar geen zorgen over mij. Het is oké."
En het is geen leugen. Het is ook oké. Alleen met een beetje drama ertussenin. Dat is alles.

"Mooi zo." Hij loopt weg van mijn kamer, de deur sluitend.

Ik sta op, kleed me uit, doe mijn badjas aan en ga naar de gordijnen om ze open te doen, waar ik vervolgens spijt van krijg.

Thomas ziet mij vanaf zijn bureau en staat gelijk op om het raam te openen. Het enige wat ik op dit moment kan doen is kijken, levenloos. Er is geen beweging in me. Ik voel me een boom. Het leeft, maar niemand kan het zien bewegen, niet zonder hulp.

Hij zegt wat, maar ik kan er niks vanuit halen. Als hij begrijpt dat ik geen pogingen doe om mijn raam te openen wijst hij met zijn hand mijn kant op, met een gefronst gezicht, om te zeggen dat ik mijn raam moet openen.
Als ik nog steeds geen beweging in mijn lichaam weet te vinden kijkt hij gewoon naar me, met een bezorgde blik in zijn ogen. Zo blijven we voor een paar seconden staan, totdat ik me eindelijk bewust van word dat ik in mijn badjas zit. Ik kijk hem nog voor een laatste keer aan voordat ik mijn gordijnen weer dichtdoe.

Een douche is echt iets wat ik nu nodig heb. Warm stralend water raakt mijn lichaam en ik hoef even aan niks meer te denken behalve aan het gevoel van vrijheid dat het water mij geeft.

Nadat ik een uur in de badkamer onder het warm stromend water heb gezeten doe ik eindelijke en poging om naar mijn kamer te gaan, waar ik me aankleed in een grijze joggingbroek en een witte hemt.

Als ik beneden aankom zie ik iemand op de bank zitten. Thomas draait zich gelijk om en staat op om mijn kant op te lopen.

"Wat doe je hier?"

"Ik kom voor jou."

Ik besteeds geen aandacht aan hem omdat mijn honger te erg is. Dus zonder iets te zeggen ga ik naar de keuken, pak cornflakes en een bakje, doe er daarna melk in en neem een lepel. Ondertussen is Thomas mij gewoon gevolgd. Dan pas merk ik dat mijn pa en Linda nergens te bekennen zijn.

"Waar zijn mijn vader en Linda?" Ik neem een hap van mijn cornflakes. Het is lang geleden dat ik dit heb gegeten. Ik moet het vaker eten.

"Weg."

"En ze hebben jou hier gelaten?" zeg ik, hem geen blik gunnend.

"Ze zeiden dat je aan het douchen was. Dus ik wachtte op je."

"Wat wil je?" vraag ik bits.

"Me verontschuldigen."

"Nee." Ik kijk hem emotieloos aan.

Hij fronst en kruist zijn handen. "Wat nee?"

"Wat? Jij dacht dat als je sorry zegt dat alles opeens oké is? Dat jouw gedrag zomaar wordt vergeven en we verder kunnen gaan met ons leven?"

"Ja?"

"Nee. Soms werkt dat niet zo," Ik neem nog een hap van mijn ontbijt en kijk hem weer aan, kill, "Ik wil dat je nu weg gaat. Ik ben je geen last meer, dus waarom ben jij dat nu tegen mij?"

"Emma, het spijt me. Ik bedoelde het niet zo. Wat moet ik anders doen?"

"Mij met rust laten. Vroeg of laat gaat je toch weer tekeer met dat gedrag van jou. Daar heb ik geen zin in. Dus het is beter dat ik nu al klaar met je ben."

"Dit is nieuw voor me. Normaal verontschuldig ik me niet bij mensen."

Ik trek een wenkbrauw omhoog. "Moet dat mij nu verbazen?"

"Dus je accepteert mijn verontschuldiging niet?" Concludeert hij met een spottende lach, terwijl hij uit het raam kijkt en weer zijn blik terugkeert naar mij. 

"Je bent allang vergeven Thomas. Ik wil je gewoon niet in mijn leven hebben. Dat is alles."

"Dat is alles? Dat is alles!"

"Kan je je toon even dimmen. Zie je mij schreeuwen?"

"We kennen elkaar net pas. Ik ben niet zo erg in je leven gekomen."

"Ik wil het graag ook zo houden."

"Oké."

"Oké."

"Have a nice life," zegt hij als laatst voordat hij uit de keuken verdwijnt en de voordeur met een harde knal sluit."