Neighbours With Him

Hoofdstuk 32

Tijrwijl ik naar mijn kamer loop van de douche, hoor mijn telefoon. Ik pak mijn mobiel en zie dat Anne mij belt, dus neemt ik gelijk op.

"Ems!" Haar stem klinkt positief, wat aangeef dat Rens waarschijnlijk  haar toe is gegaan.

"Vertel," lach ik.

"Zoals jij al weet... ," alhoewel ik haar niet zie weet ik dat ze op dit moment haar ogen rolt. "Rens kwam vandaag naar me toe! Hij is nu beneden aan het wachten tot ik mijn spullen even pak. We gaan nu wat eten."

"Aah, wat leuk! Veel plezier!"

Ze valt ene beetje stil. "Ems?" Anne klinkt opeens heel serieus via de telefoon.

"Wat is er?" vraag ik bezorgt.

"Heb jij Finn laatst nog geappt of gezien?."

"Nee, hoezo?"

Ze zucht. "Ik ging naar de supermarkt en zag zijn moeder. Ze zag mij niet, waarschijnlijk omdat ze zat te praten met een andere vrouw. Ik hoorde haar zeggen dat Finn niet hier is."

"Waar is hij dan?"

"Dat heb ik niet goed kunnen horen, maar volgens mij zei ze iets over Eindhoven of zo. Ik weet het niet zeker."

"En waarom zeg je dit tegen me?"

"Omdat hij waarschijnlijk naar Breda komt."

"Hoezo dan?" Ik kijk met een fronsend gezicht naar de muur. ik weet het antwoord daarop, maar ik wil het horen.

"Ten eerste, omdat hij daar vrienden heeft en ten tweede, omdat jij daar bent. Lijkt me reden genoeg om te komen. Vooral na wat jij mij de laatste keer had verteld. Heb je hem nog steeds niet beantwoordt?" Haar stem gaat omhoog van de nieuwsgierigheid.

"Nee, daar is het al te laat voor. Anne... ik en Thomas..." mijn toon is heel schuldig. Het is net uit met Finn en ik heb gelijk iemand anders gevonden waarmee ik veel meer heb gedaan dan de bijna twee jaren dat ik met Finn had.

"Oh mijn God nee! Jullie hebben het gedaan!"

"Nee... nou... nee niet echt."

"Hoe bedoel je 'niet echt' ?"

"Nou, hij is niet in..., je weet wel, maar hij heeft het anders... aangepakt," zeg ik heel oncomfortabel, alsof ik bang ben dat we worden afgeluisterd en mensen mij gaan opsluiten vanwege wat er is gebeurd. Alsof het strafbaar is.

"Dus Finn... niet meer? Klaar voor goed?"

"Daar lijkt het wel op."

"Maar hoe dan? Was hij gewoon een fling, want toen jullie het hadden leek het daar niet op," ze lacht een beetje, "Hij zou wel een hele lange fling zijn geweest," grapt ze

"Anne. Met Thomas is het anders. Hij maakt dingen in me wakker waar ik geen benul van had. Ik voel me anders bij hem dan dat ik me bij Finn voelde. Ik geef om Finn, maar ik hou van Thomas," ik stop heel even, "denk ik dan. Ik weet het niet. Hij verwart me. Hij heeft alles in mijn leven op z'n kop gezet binnen een korte tijd en nu weet ik niks meer."

"Ik snap je, maar als Finn naar je komt, met de nadruk op als, wees dan alsjeblieft rustig tegenover hem. Hij is de laatste tijd... anders." Haar toon is heel raar en ik kan het niet plaatsen.

"Anders?"

"Hij heeft nieuwe vrienden gevonden waarmee hij opeens heel erg vaak uit gaat. Voordat ik naar jou kwam zag ik hem vaak met verschillende meiden omgaan, als je begrijpt wat ik bedoel."

Ik kijk naar mijn telefoon. Ongeloof domineert mijn gezicht met een schuddend hoofd. Mijn telefoon gaat weer naar mijn oor. "Dat is niet Finn waarover je het hebt. Begrijp je wat je zegt? Begrijp je waarvan je hem beschuldigt?"

"Natuurlijk begrijp ik dat! Ik heb geen intentie om slecht te praten over Finn," zegt ze chagrijnig.

"Denk je dat dit komt door mij?" Eindelijk ga ik zitten op mijn bed.

"Ik weet het niet. Ik denk dat hij niet zo goed om kan gaan met dit gedoe. Jullie waren zo leuk samen."

"Ja," zeg ik een beetje teleurgesteld. We pasten ook wel bij elkaar, maar het werkte niet meer. En misschien wel beter dat het zo is geeindigt. Want nu heb ik Thomas ontmoet. Ik zou niet willen weten wat er gebeurd zou zijn als ik akkoort zou gaan met Finn en een afstandsrelatie zou aangaan om dat vervolgens waarschijnlijk te breken op het moment dat Thomas in mijn leven zou komen.

Ergens in me weet ik dat ik hem niet kon stoppen, ook al zou ik dat graag willen, ook al zou ik een vriendje hebben.

Iets in me zegt dat Thomas een belangrijke rol zal spelen in mijn leven. Ik kan niet plaatsten wat, maar ik kan wel zeggen dat het me zowel een opgewonden als een angstig gevoel geeft.