Neighbours With Him

Hoofdstuk 30

"Waar hadden jullie het over?" Ik kijk Thomas aan. De wint gaat door mijn haren heen, alle scenario's die er gespeeld konden worden met mijn vader gaan door mij heen.

Thomas mankeert niks, geen blauwe plekken, hij ademt normaal, kleren zijn niet gescheurd, hij ziet er niet boos uit, helemaal niks. Dus die soort scenario's kan ik onderstrepen. Dat was het grootste gedeelte.

"Mijn moeder, onder andere, maar vooral om jou." Hij gaat voor zijn deur zitten en legt zijn handen op zijn knieën. Ik doe hetzelfde, wetend dat hij niet naar binnen wilt op dit moment. Zijn vader is er vast.

"Waarom kan je niet blijven?" Ik pak zijn hand vast.

Hij wrijft aan mijn hand. "Mijn vader heeft me nodig."

Ik kijk heb verward aan. "Ik snap het niet meer..."

"Die dag dat je dat gebeuren met mijn vader zag, hij is niet altijd zo. Ik probeer hem te helpen. Maar hij moet naar een afkickkliniek, anders wordt dit nooit opgelost."

"Waarom breng je hem dan niet? Je zegt zelf dat hem zo helpen. Wilt hij het dan niet?" Ik kijk heb aan met ene fronsend gezicht.

Zijn wenkbrauwen gaan omhoog. Hij kijkt even rond het huis en dan weer opnieuw naar mij. "Emma, weet hoeveel zoiets kost? Zie ik eruit alsof ik veel geld heb?" zegt hij spottend.

"Werk je?"

"Tuurlijk, hoe kan ik anders?" Hij bedekt zijn gezicht met zijn handen. "Al werk ik heel mijn leven. Ik denk niet dat het me gaat lukken. Niet op korte termijn tenminste."

"Je vader werkt toch ook?"

Hij kijkt mij weer aan. "Ja. In een restaurant, hij is twee weken geleden begonnen. Maar daar krijgt hij ook niet zoveel, omdat hij dat parttime doet en daarnaast wordt hij vaak dronken weggestuurd. Als hij de komende week ook zo doet dan wordt hij ontstalen. Hij is vaak ontslagen vanwege zijn... gedrag."

"Heb je een lening al geprobeerd?"

"Ik weet nu al dat ik dat niet terug kan betalen, dus het heeft geen zin."

Zonder er zelf van bewust te zijn komen de woorden uit mijn mond. "Misschien kan ik je wel helpen."

Hij kijkt me aan met grote ogen. "Emma... nee, dat kan ik je niet laten doen."

"Ik kan een baan zoeken en dan kunnen mijn pa en Linda ook misschien wat geven en voila." Ik leg mijn handen op zijn knieën en kijk hem aanmoedigend aan. "Dan doen we dit samen."

"Nee." Hij staat gelijk op.

"Waarom accepteer je nooit mijn hulp! Ik geef om je en ik kan niet zomaar aanzien hoe jij jezelf naar beneden brengt, omdat je gewoon geen hulp wilt. Is dat dan zo erg?"

"We hebben het hier over geld. Dat kan ik niet accepteren. Laat staan van jou."

Ik sta op. "Maar Thomas, denk even na. Dit kan jou vader helpen maar ook jezelf. Dat is op dit moment het belangrijkste. Fuck het geld, daar hebben we het later over." Ik kijk hem met fronsende wenkbrauwen aan.

"Emma als je weer eigenwijs gaat doen dan is deze discussie hierbij klaar. Ik ga naar binnen. Ik heb hier nu even geen zin in. Nooit."

"Thomas!" Roep ik met een schorre stem dat blijkbaar binnen een paar seconde is veranderd. Ik voel opeens een brok in mijn keel.

Hij draait zich half om. "Ik wil het er niet over hebben. Het si iets dat ik zelf moet gaan regelen, hoe graag jij ook wilt helpen. Je helpt al genoeg. Of je het nou door hebt of niet."

"Ik ga je missen," beken ik, zodat ik het onderwerp verander.

"Kom hier," zegt hij en neemt mij in zijn sterken armen.

Thomas geeft een kus aan mijn voorhoofd en kijkt me vervolgens weer aan met zijn handen op mijn wangen. "Ik ga je ook missen. Zo erg, je wilt niet weten."

"Matilda is een goede vrouw. Wees niet boos op haar, alsjeblieft. Alles wat ze deed was voor een reden. Of jij dat nou goed of slecht vind."

Hij antwoordt niet. In plaats daarvan geeft hij me een glimlach, kust me heel kort op mijn lippen, zegt een fijne avond, terwijl ik hem een fijne reis wens en opent de deur van zijn huis om naar binnen te gaan.

Ik sta voor een minuut of twee voor zijn deur. Ondertussen probeer ik te verwerken wat er deze aantal weken is gebeurd en hoe ik mezelf zie veranderen in zo'n korte tijd.

Hoe hij mij onbewust heeft verandert.

Hoe ik hem onbewust heb verandert.