Bazı Hatalar Affedilmez! (Tamamlandı)

47.Çemberi Daraltmak Gerek

"Neşe'm, uyan bebeğim."

Kulağına usulca fısıldanan sözcüklerle gözleri bir anda açılan Neşe karanlıkta nerede olduğunu algılamaya çalıştı. O ses Bekir'in sesiydi. Hızla atan kalbini sakinleştirmek ister gibi elini kalbinin üstüne koydu. Gelmezdi değil mi? Onu bulamazdı, bulmamalıydı. Neşe her an bir yerlerden Bekir çıkacak diye korkuyordu.

" Beni seviyorsa neden bunları yaptı? Sevmiyorsa neden peşimi bırakmıyor? Bundan sonra ne olacak?"

Fısıltı şeklinde sorduğu soruları sanki Bekir'in duyması mümkünmüş gibi korkuyordu kız.

"Bir zamanlar gazetelerde okuduğum kadına şiddet haberlerinin kurbanlarından biri de olmak varmış kaderde."

Aklına gelen düşünceyle suratını buruşturdu. Dudaklarından kaçan inlemeye engel olamadı.

"Eğer tekrar onun eline düşersem kendimi öldürürüm" diye fısıldadı karanlığa, ancak sonra bebeği aklına gelince büyük bir hayal kırıklığı yaşadı.

 "Annen bencilin teki hala tek kişilik düşünüyor. Seni unuttuğum için özür dilerim, ama o adam bana tekrar dokunmaya kalkarsa ne yapar eder kendimi öldürürüm. Buna senin için bile dayanamam. Bana yaptıklarını sana da yapıyor zaten. Seni öldürmek isteyen bir baban var. Tanrım ne olur yardım et. O pislik bana dokunmaya kalkarsa asıl onu öldürürüm."

Gece gerçek bir sırdaş gibi Neşe'nin birbirinden tutarsız düşüncelerini kendine hapsederken kız aklına gelen ihtimalle Bekir'i öldürme planına elveda dedi.

"Onu öldürürsem suçlu olurum. Bebeğimi benden alırlar ve belki de Bekir gibi başka bir canavara dönüştürürler çocuğumu."

Karamsar düşünceleri tonlarca ağırlık yaparak Neşe'nin nefesini kesmeye başladı. Odada yalnız olmadığını unutup bağırdı.

"Ne yaparsam yapayım kurtulamıyorum. Allâh'ın belası piç, şerefsiz, soysuz. Artık öl, öl senden kurtulmam için öl."

Geçirdiği sinir krizi yüzünden sesli bir şekilde bağırıp, ağladığının farkında bile değildi. Kızın sesine uyanan Canan ve Ayperi yataklarından kalkarak kızı sakinleştirmek için yanına yaklaştılar.

"Kuzum ağlama artık yalnız değilsin."

Ayperi endişeli bir şekilde kendisini duymayan kıza baktı. Yaşadığı sinir krizi yüzünden yarasının verdiği acıyı bile hissedemeyen Neşe kendisiyle konuşulanların farkında değildi.

"Hepsi ölsün hepsi. Sadece Bekir değil hepsi gebersin. Nefret ediyorum hepsinden nefret ediyorum. O aşağılık beni yavaş yavaş öldürürken oğluyla aramı düzeltmemi isteyen o kadın var ya o kadın bir canavar. Anne değil. Oğlundan daha çok ondan nefret ediyorum."

Canan kızın saçlarını usulca okşayıp "Biliyorum canım biliyorum. Artık yalnız değilsin ve sana söz veriyorum Ayperi ablanla birlikte seni korumak için ne gerekiyorsa yapacağız. Şimdi sakinleşmen lazım Neşe beni duyuyor musun kuzum?"

"Canan ne yapacağız?"

"Telkinle sakinleşmesini sağlamaya çalışacağım. Henüz hamileliğinin ilk üç ayını atlatmadığı için sakinleştirici vermek istemiyorum. Bebeği de düşünmemiz lazım."

Sonraki dakikalarda Neşe bazen Bekir ve ailesine bela okudu bazen de bebeğinden özür diledi. Canan sakin bir şekilde Neşe'nin içindeki acıyı anlatıp rahatlamasını bekledi. Ayperi kızın saçlarını okşarken Canan kızın elinden tutup onunla bıkıp usanmadan konuştu. Sonunda yaşadıklarından, yaptığı yolculuktan ve ağlama krizinden yorulan kız kendini uykunun kollarına bıraktı tekrar.