Neighbours With Him

Proloog

"Verhuizen? Dat meen je niet?" Roep ik boos uit tegen mijn pa.

"Lieverd..." Ik stop hem gelijk.

"Nee, wacht, waarom dan?"

"We gaan bij Linda wonen."

Net dat ik dacht dat mijn leven niet erger kom worden, zakt de wereld onder mijn voeten.

"Maar zij woont in Breda. Dat is anderhalf uur rijden met de auto om naar zwolle te gaan! Kan zij niet hier komen of zo?"

"Nee dat kan niet, dan moet ze reizen voor haar werk. Ik heb daar werk kunnen vinden en het betaald vele malen beter dan hier."

Dat was het dan. 17 jaar lang woon ik in Zwolle. Ik weet alles af van hier. Precies welke plekken ik met mijn vriendinnen moet gaan en welke niet (meer). Heel mijn leven zit ik hier. Ik weet niks anders dan hier. Mijn vriendinnen. Jaren lang vriendschap verdwijnt zomaar voor mijn eigen ogen. Maar ik kan protesteren wat ik wil. Ik moet blij zijn voor mijn pa. En aangezien hij heeft gezegd dan zijn baan daar beter betaald ben ik daar al helemaal blij mee.

Met een grote zucht vraag ik: "Wanneer gaan we dan?"

De gezichtsuitdrukking van pa veranderd in een lichtflits naar heel blij. "Over een maandje. Linda zal heel blij zijn dat wij eindelijk gaan samenwonen. Ze wilt ook hele graag wat meer tijd met je besteden. Misschien kunnen jullie een keer naar de stad. Dan kan ze je ook rondleiden over wat er allemaal valt te doen."

"Is goed pap." Zeg ik met een beetje tegenzin. Ik wil hem niet verdrietig maken.

Hij heeft het al zo zwaar gehad. Nu dat ik ouder word, voor zover je oud bent als je pas 17 bent, begrijp ik wat hij echt allemaal voor mij doet. Voor 10 jaar is hij er altijd voor mij geweest. En het enige wat ik hem heb gebracht is ruzie en ondankbaarheid. Pas de laatste twee jaartjes ben ik wat meer gaan opletten wat mijn vader wel allemaal niet doet. En het is jammer dat ik dat niet eerder zag, want ik zei hele harde woorden tegen mijn vader vroeger die ik hele graag zou willen terugnemen. Maar ik weet dat hij, hoe goed hij ook voor mij is, hij zal er altijd aan blijven denken. Ik probeer zo goed mogelijk een goede dochter voor hem te zijn; ik wil hem niet teleurstellen.

"Hoe zit het met een school vinden?"

"Nou, ik heb een goede vriend die werkt op het Bergschap college en hij heeft hele goede contacten daar. Dus ik heb je al aangemeld. Nog drie weken school en dan kan je daar beginnen na de vakantie."

"Moest je me niet even eerder vertellen over dit, zodat ik zelf misschien een keuzen kon maken over mijn school?"

"Maar lieverd. Het Bergschap college is zo dichtbij ons huis. Weet je hoe veel rust dan je geeft? Geloof me het is echt niet fijn als je school zo ver zit en je elke dag met de fiets moet. En dan kan het ook zo zijn dat het regent..."

"Oke, oke, het is al goed."

"En daarnaast, Linda zat daar vroeger op school. Voor zo ver zij weet is het echt een goede school."

"Oh, zo oud dus?"

"Emma!"

"Rustig aan pa, ik maak maar ene grapje." Zeg ik lachend.

Mijn vader geeft me een glimlach en komt dichterbij om me een knuffel te geven.

"Het spijt me schat. Ik weet dat het lastig zal zijn om je vriendinnen hier achter te laten en ook nog is..."

"Stop, ja ik weet het. Ik ga naar mijn kamer."

Eenmaal aangekomen op mijn kamer beginnen de tranen vanzelf aan te komen.

Waar heb ik mezelf voor ingeschreven?