A Ghost to Remember. (Completed)

AGTR 67

~Enjoy Reading!~

Danica's Point of View.

"Pero, maaalala mo pa kaya ako?" tanong ko. "Maalala mo pa kaya yung makulit na multo?" tanong ko ulit.

Ang gwapo pa din niya kahit natutulog....Sana ganto nalang lagi...

Sana nahahawakan kita..

Sana nahahalikan kita..

Sana saakin ka nakikipag-tawanan..

Sana sakin mo ipakita yung napaganda mong ngiti..

Sana...

Sana..

Sana..

Sana...AKO NALANG.

Sana maalala mo nako. Sana bumalik ka saakin.

Pero....hanggang panaginip nalang yun.

"Dahil kailanman hindi maibabalik yung nakaraan. Hanggang.." Tumingin ako sakanya. Pinunasan ko ang luha ko at ngumiti. Oo nga pala, ayaw niya nakikita ako umiiyak. Gusto niya lagi ako nakangiti. "Hanggang alaala nalang yung naganap saatin...o kwento na mananatili nalang isang imahinasyon." Na kahit kailanman...ang isang multo at isang tao, hindi puwede magkasama. Kahit kailan.

Binitiwan ko ang kamay ni Jacob. Napayuko ako. "H-Huwag kang iiyak....Wag kang iiyak...D-Danica." Pumikit ako.

Noon yun! Hindi ka na multo! TAO KA NA!
Pero bakit ganto? B-Bakit kung kailan tao na ko saka hindi niya ko maalala at hindi kami p-puwede....bakit?

Bakit? Bakit? Bakit? Bakit? BAKIT!!!

Bakit lagi nalang ako nasasaktan. Bakit lagi nalang may hadlang. Bakit lagi nalang nagkakaproblema.

Ang gusto ko lang naman maging masaya. Pero bakit ko nararanasan to?

*Krikkk* ( tunog ng pagbukas ng pinto. Hahaha. Di ko alam pano e. Isipin niyo nalang tunog ng bumubukas na pinto)

"Danica?" Nakayuko ako ng may marinig ako na pamilyar na boses. "Andito ka rin?" Si Thalia. Ang Best friend ko at ang Girlfriend ng mahal ko. Double Kill.