Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 162

Barry had woord gehouden. Hij stond hier ineens voor de deur.
'Effe kijken hoe jullie hier wonen' was zijn excuus geweest. Een totale verrassing, maar wel een leuke. En dat dankzij Eva die wel wist dat hij komen zou.
'Heb ik nou gehoord dat er hier kermis is' liep hij door de keuken heen.
'Ja' riep Stella luid en duidelijk.
'En ben jij daar al geweest' vroeg Barry haar.
'Nee' schudde ze treurig haar hoofd. 'Alleen langs met de fiets. Mama zei dat we geen tijd hadden' vertelde ze hoe zielig ze was.
'Was dat omdat ik kwam' vroeg hij haar vervolgens.
'Ja verrassing voor papa' knikte ze toen glimlachend.
'Ohjee dus eigenlijk is het mijn schuld dat jij niet naar de kermis mocht' was het hem duidelijk.
'Zeg maar ja ome Barry' spoorde ik haar aan.
'Ja ome Barry' herhaalde ze dan ook lachend mijn woorden.
'Hmm. Misschien moeten we dan maar gaan' overdacht de man in kwestie.
'Ja ja ja' stuiterde Stella al op en neer.
'Ja wie' trok Barry lachend zijn wenkbrauwen op.
'Allerliefste ome Barry' was ze niet gek.
'Wat ben jij een opgevoed lief kind' kon hij dat wel waarderen.
'Ze weet hoe ze het aan pakken moet' schudde ik lachend mijn hoofd. 'Je bent net je moeder jij he duiveltje' aaide ik haar over haar hoofd.
'Alle vrouwen zijn hetzelfde' schudde ook Barry zijn hoofd.
'Alsof jij dat erg vind' hing Eva al om mijn nek heen.
'Je hoort mij niet klagen hoor' drukte ik gauw mijn lippen een aantal keer in haar hals.
'Oh moeten ze weer kussen' zuchtte Stella hard.
'Doen ze dat altijd' had Barry er wel oren naar.
'Altijd. Hele dag' knikte Stella overtuigend.
'Jij moet actrice worden' kietelde ik haar in haar buik. 'Stellaatje is gewoon een beetje jaloers he prinses' had ik haar over mijn schouder heen gegooid.
'Echt niet' lachte ze uitbundig.
'Nou kom op gaan we naar de kermis' zette ik haar terug op de grond.
'Ja jippie' rende ze als eerste vast naar boven toe. Nu was ze helemaal niet meer te houden.

Ze deed alsof ze nooit eerder op de kermis was geweest, wat volgens Eva niet waar was. Maar ook hier wist ze gewoon precies hoe ze het aanpakken moest. En als Eva of ik nee zei, dan wist ze Barry wel zover te krijgen dat ze alsnog haar zin kreeg.
'Ik snap wel dat je hier als een blok voor gevallen bent. Wat een heerlijk kind' was Barry van mening.
'Lijkt op der vader he' was ik maar wat trots op mijn meisje.
'Nou' was hij het daar niet helemaal mee eens.
'En ze heeft natuurlijk een fantastische moeder' ging ik er dan ook in mee.
'Volgens mij was je al op mij gevallen voor Stella hoor' fronste die dan ook.
'Dat sowieso. Dat was al op de allereerste dag dat ik je zag' verzekerde ik haar ervan.
'Ik ga het bijna romantisch vinden' lachte Barry erom.
'Nou zo romantisch was het niet hoor, ze wees me in eerste instantie keihard af' schudde ik mijn hoofd.
'Volgens mij heb ik dat allang en breed goed gemaakt is het niet' lachte Eva nu ook.
'Dat ook' gaf ik maar toe.
'Volgens mij moeten jullie gewoon een kleine Wolfs maken. Maar dan wil ik wel peetoom worden' was zijn mening erop.
'Deal' stemde ik daar wel mee in. 'Maar nu nog niet he liefje' stelde ik Eva gerust. Nee zover waren we nog niet.