Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 140

Het maakte alles alleen maar erger. In plaats van rekening met Eva te houden sloeg Nicole helemaal door. Volgens haarzelf was zij de perfecte moeder, zou zij het allemaal heel anders aanpakken en was ze overal beter in. In haar ogen deed Eva echt helemaal niks goeds, en dat terwijl ze haar niet eens kende. Ik had er door zelfs haast geen zin meer om nog met Stella wat leuks te gaan doen. Elke keer weer was het ruzie ervoor en erna. Elke keer weer vlogen de beledigingen om mijn oren en was ze kwaad om van alles maar vooral om niks. Ik trok dit echt niet meer.
'Wat ga je met haar doen' wilde ze zoals gewoonlijk weten. Elke stap die ik buiten de deur zette moest ik zo ongeveer verantwoorden. Alsof ze me niet vertrouwde, en ik liet het nog toe ook. Juist omdat ik niks voor haar te verbergen had, maar toch elke keer weer wilde ze het weten.
'Naar het park' haalde ik mijn schouders op. Het was een beetje standaard, maar al het andere wat ik eventueel zou kunnen gaan doen werd meteen afgekeurd door Nicole. Naar het pretpark mocht niet als zij niet mee mocht, zwemmen mocht ook niet, want daar waren heel veel vrouwen die dan rondlopen in bikini's. En ik mocht er vooral niet teveel geld aan uitgeven, want stel je voor. Het was echt vreselijk, maar toch probeerde ik nog steeds de goede vrede te bewaren. Volgens mij deed ze het gewoon expres zodat Stella het saai zou vinden en niet meer wilde dat ik zou komen. Dat gevoel had ik er echt over. Maar dat zou ik echt niet laten gebeuren.
'Ik ga' pakte ik mijn spullen om zo snel mogelijk te vertrekken. Hoe eerder ik hier weg was, hoe beter. Even geen gezeur aan mijn hoofd, even onbezorgd genieten van mijn prinsesje.

Alleen als ik met haar was, dan voelde ik me voor eventjes gelukkig. Al waren alle zorgen wel altijd aanwezig op de achtergrond. Maar zij liet me altijd wel lachen, met haar stralende ogen en ondeugende streken.
'Kom Stel we gaan hierheen' sneed ik plots de weg af.
'Maar de eendjes' wees ze naar de vijver een stukje verderop.
'We zoeken wel andere eendjes' streek ik haar over haar haren heen. 'Je baby vind het wel fijn om te wandelen' doelde ik op haar pop die ze in haar poppenwagen voort duwde. Ze was reuze blij toen ik instemde dat die ook mee mocht.
'Baby slapen' knikte ze instemmend.
'Ik niet, ik ben al heel groot he papa' keek ze even omhoog.
'Jij bent al een hele grote meid' knikte ik glimlachend. Ze was zo'n wijsneus.
'Wanneer mag ik jou huis zien, of heb je geen huis. Dan kan je wel bij ons wonen. Wij hebben heel veel slaapkamers' ratelde ze aan één stuk door.
'Binnenkort oké' draaide ik er maar een beetje omheen.
'Woon je dan alleen' was haar plotselinge kruisverhoor nog niet voorbij.
'Nee' kon ik het gewoon niet aan om tegen haar te liegen.
'Heb jij een vriendje' giechelde ze ondeugend.
'Een vriendinnetje' knikte ik lachend om haar. Of wat onze verhouding dan ook nog mocht zijn.
'Mag ik die niet zien dan. Mama had ook een vriendje, ik dacht dat was mij papa, maar jij bent mij papa' liet ze even duidelijk merken dat ze wel wist hoe de vork in de steel stak.
'Kijk eens eendjes' leidde ik haar van ons gesprekje af. Nu hoefde ik ook niet tegen haar te liegen. Maar de waarheid kon ik haar ook niet vertellen. Voor nu was ik eronderuit gekomen.