Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 45

Met grote passen liepen ik richting de kantoortuin om zo mijn weg naar buiten te vervolgen.
'He Wolfs' riep Barry me toen ik doorliep.
'Ik moet even weg' schudde ik haastig mijn hoofd.
'Waarheen. Wat ga je doen dan' begreep hij er helemaal niks van in dit geval.
'Ik ben zo terug' wuifde ik het weg dat het niet belangrijk was.
'Wolfs' zuchtte hij nu geïrriteerd. 'We zijn aan het werk' attendeerde hij me erop.
'Ik moet even naar het ziekenhuis ja' deelde ik hem mee waarna ik alsnog de afdeling af liep op weg naar mijn auto.

'Nu alweer terug' keek de jack verbaasd op die de wacht hield bij Eva.
'Nu even niet' maakte ik hem duidelijk dat ik even geen behoefte had aan een praatje. 'Is ze binnen' vroeg ik eigenlijk overbodig.
'Ja' knikte hij dan ook alleen maar terwijl ik de deur al gedeeltelijk geopend had.
'Floris' keek Eva verrast op.
'Is het waar' liep ik met grote passen naar haar bed toe.
'Ook hallo' keek Eva me met grote ogen aan.
'Is het waar wat je moeder zegt' negeerde ik haar blik. Ik wilde tenslotte antwoord op mijn vraag.
'Ik weet niet wat mijn moeder heeft gezegd' haalde ze haar schouders op dat zij er dan geen antwoord op kon geven.
'Waarom heb je me niks gezegd' ratelde ik alleen maar verder. 'Kwam je daarom ineens niet meer. Wilde je daarom nu ook niet met me praten. Had je er daarom met geen woord over gerept' kwamen al mijn vragen er uit.
'Waar heb je het nou over Floris' verhief Eva haar stem om boven mijn geratel uit te komen.
'Stella' keek ik haar doordringend aan. Gefrustreerd dat ze nou nog steeds niet wist waar ik het over had. 'Je moeder zegt dat...' bleef de rest van de zin in mijn keel steken. Ik kon het gewoon niet geloven.
'Oh dat. Ja dat is waar' liet ze haar hoofd hangen. 'Ik wilde het je wel vertellen, maar ik wist niet hoe en ik was bang. Als Frank of mijn vader erachter kwam' begon zij nu te ratelen.
'Weet je het zeker. Dat ik haar vader ben' wilde ik het eerst echt zeker weten.
'Ja natuurlijk' was haar resolute weerwoord.
'Ja nou ik weet niet' draaide ik erom heen.
'Ik had heus geen twee vriendjes tegelijk hoor' hoorde ik haar overdreven hard zuchten.
'Je hebt echt geen idee' vervolgde ze uiteindelijk toen we beide niet zo goed meer wisten wat te zeggen. Het was nu definitief, ze had het bevestigd. Ik had gewoon een dochter rondlopen.
'Je lijkt je moeder wel' begon die zin me redelijk te irriteren. Die had die zin tenslotte ook al twee keer tegen me gezegd.
'Als niemand hier duidelijk is. Hoe moet ik het dan allemaal weten' schoof ik het opzij dat het niet aan mij lag.
'Wist je het al toen je die middag zei dat je bij me langs zou komen en vervolgens zo maar vertrokken was' wilde ik van haar weten.
'Zo is het niet gegaan. Ik wilde het niet' schudde ze haar hoofd.
'Zeg dan hoe wel. Ik heb toen nooit antwoorden gekregen, dus nu ga je niet nog eens je mond erover houden. Ik heb er recht op om het te weten, Eva' gebruikte ik expres haar naam om haar onder druk te zetten.
'Ik vertel het je heus wel' liet ze wederom haar hoofd hangen terwijl ik de tranen van haar wang op het dekbed zag druppelen.