Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 49

Nagenietend en uit hijgend lag ik nog tegen haar aan.
'Dat was zo fijn' kon ik dat niet ontkennen. Dit was echt even niets moet, alles mag. Zo onbezorgd, zo puur, zo fijn.
'Wolfs' werden we opgeschrikt van geklop op de deur.
'Ja' schoot ik meteen overeind het bed uit.
'Mevrouw haar moeder en dochter zijn hier' maakte Jack bekent aan de andere kant van de deur.
'Ik kom eraan momentje' raapte ik alle kledingstukken bij elkaar waarna ik me razend snel aankleedde en mijn har fatsoeneerde en wachtte tot Eva ook zover was.
'Kom binnen' hield ik de deur voor ze open.
'Is mij mama daar' keek Stella me met grote ogen aan.
'Kijk maar' hield ik de weg voor haar vrij.
'Mama' rende ze op het bed van haar moeder af gevolgd door haar oma.
'Oh meisje' sloot de vrouw haar dochter in haar armen.
'Mama zo gemist' wilde de kleuter ook de aandacht.
'Mama heeft jou ook zo gemist' tilde Eva haar dochter op het bed.
'Floris' wenkte ze mij vervolgens dichterbij.
'Ik moet gaan sorry' schudde ik mijn hoofd. Ik was terug beland in de realiteit, en besefte me maar al te goed wat ik had gedaan. Een enorm schuldgevoel maakte zich van me meester. Ik wist dan ook niet hoe snel ik het ziekenhuis uit moest komen. Ik had zo iets ergs gedaan. Alsof het nog niet erg genoeg was dat ik een dochter had, terwijl Nicole ook zo graag een kind met me wilt, heb ik haar ook nog een bedrogen. Ik was met Eva naar bed geweest en dat had nooit mogen gebeuren. Hoe had ik mezelf zo kunnen laten gaan. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.

Op de automatische piloot was ik terug naar het bureau gereden.
'Zijn ze weer herenigd' zat Barry achter zijn bureau.
'Ja' antwoordde ik kortaf terwijl ik mijn spullen bij elkaar raapte.
'Wat ga je doen' keek Barry nu verbaasd op.
'Ik ga naar huis. Ik ben er helemaal klaar mee vandaag' maakte ik hem duidelijk.
'En dat verhoor dan, we hebben nog helemaal niks' was hij zowaar nog verbaasder dan daarnet.
'Doe maar met iemand anders. Ik ben klaar met vandaag, ik wil gewoon naar huis' wuifde ik het weg.
'Ik dacht dat jij deze zaak zonodig zelf wilde doen' liet Barry het er niet bij zitten.
'Ja. Maar nu even niet. Het was een lange dag. Ik ben moe en ik wil naar huis' bleef ik erbij. Het was me allemaal teveel geworden. Alles rondom Eva en Stella ook alles met Eva. Ik had mezelf teveel laten gaan, en daar moest ik nu onder lijden. Ik wilde gewoon even rust aan mijn hoofd zodat ik kon nadenken over wat er gebeurd was en hoe ik hiermee om moest gaan. Het was allemaal veel te veel.
'Wat is er gebeurd in dat ziekenhuis. Waarom moest je er zo snel heen' bleef Barry met vragen achter.
'Een andere keer' schudde ik mijn hoofd dat hij nu geen antwoorden zou krijgen. Ik moest het eerst allemaal zelf maar eens laten bezinken en dan zouden we wel verder zien.