Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 144

Daar stonden we dan nog steeds bij de deur. Ze had tenminste naar me geluisterd en dat was op zich al heel erg fijn.
'Ik weet dat ik het al vaker heb gezegd, maar het spijt me echt heel erg. En ik hoop dat je het me ooit kunt vergeven, want ik hou nog steeds ontzettend veel van jou, en wil niks liever dan dat het weer goed komt tussen ons' moest ik haar gewoon vertellen dat ik nog steeds om haar gaf. Dat ik mijn leven nog altijd met haar wilde delen. 'Met jou wil ik oud worden, met jou wil ik mijn leven delen, en ik weet dat jij ook van mij houd' vervolgde ik toen ze daar maar bleef staan.
'Het vertrouwen Floris' schudde ze haar hoofd.
'Dat begrijp ik, ik heb dat zelf veroorzaakt, maar ik zal er alles aan doen om jou vertrouwen terug te winnen. Alles' beloofde ik haar. Zoals ik al zei, ik had het ook zelf kapot gemaakt.
'Jij bent voor mij de enige, dat was je vroeger al, en dat ben je nu nog steeds, ook al moest ik daarvoor eerst een stomme fout maken om daar achter te komen. Jij bent de enige die mij echt gelukkig kan maken. Behalve Stella dan' verzekerde ik haar ervan terwijl ik een stap dichterbij haar had gezet. Ze stond tegen de deurpost geleund terwijl ik nu vlak voor haar stond. En zolang ze er niks van zei.
'Ik hou van jou Eef' drukte ik heel voorzichtig een kus op haar lippen.
'En als ik zeg dat ik met Stel terug naar Maastricht ga' nam ze wat afstand door een stap achteruit te doen.
'Dan ga ik met jullie mee' hoefde ik daar totaal niet over na te denken. Waarvoor zou ik hier nog blijven, Eva was de liefde van mijn leven.
'In Maastricht wonen he' dacht ze dat ik het niet begreep.
'Dan ga ik ook in Maastricht wonen. Ik wil bij jullie zijn. Ik wil Stella niet meer missen' knikte ik dat ik het wel begrepen had.
'En je kind hier dan' had ze nog altijd zo haar twijfels.
'Dat is nog niet geboren, en dan kan ik hier toch heen rijden, en als hij of zij ouder is kan het weekendjes naar Maastricht komen' haalde ik mijn schouders op dat, dat me niet in de weg stond.
'Ik wil dat jij gelukkig bent, en als dat in Maastricht is, dan ga ik met je mee. Als ik maar met jou kan zijn' verzekerde ik haar er nogmaals van dat ik alleen maar wilde dat het weer goed zou komen tussen ons.
'Ik kan je niet zomaar meer vertrouwen Flo' schudde ze wederom haar hoofd.
'Dat begrijp ik. Maar wil je het nog een kans geven. Wil je mij nog een kans geven' smeekte ik het haar bijna. Als ze nee zou zeggen dan zou echt mijn hele wereld instorten. Aan alleen Stella had ik gewoon niet genoeg, hoeveel liefde ze me ook gaf. Ik kan niet zonder Eva.