Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 86

Vanmorgen was het weer zover geweest. Zoals de afgelopen dagen steeds weer ging. Elke ochtend opnieuw drukte Nicole me op het hart om te regelen dat ik een uurtje of twee vrij kon krijgen zodat we een afspraak konden maken die dokter. En ik weet heus hoe belangrijk het voor haar is, maar ik ben bang voor de uitslag. En dan niet zozeer voor mezelf, maar juist voor haar. Ik wilde haar er tegen beschermen, maar dat begreep ze niet. Wat wel logisch was ook, want ik was er niet duidelijk over. Misschien viel het allemaal wel mee, maar ik was dus bang dat het helemaal niet mee zou vallen. Misschien zou ze wel nooit kinderen kunnen krijgen, dan zou haar hele wereld echt in storten dat wist ik zeker. En dat wilde ik haar besparen. Dat verdiende ze niet, en dus probeerde ik die afspraak zo lang mogelijk uit te stellen. Ik wist ook wel dat ik dat niet eeuwig vol kon houden, maar zolang als het me lukte dan deed ik het. En ik had nu even afleiding, ik zou mijn kleine meisje weer gaan zien. Ik had met Eva afgesproken om even langs te komen zodra ze uit school zou komen. Ik had het geprobeerd om het naast me neer te leggen en me alleen nog maar op Nicole te focussen, maar ook dat kan ik niet. Ik wil dat kleine meisje zien, ik wil haar zich zien ontwikkelen, ik wil haar knuffelen, ik wil haar zeggen hoe trots ik op haar ben. Ik kan gewoon nergens anders aan denken. En als ik dan aan haar denken, dan komt ook het besef weer dat Nicole dit waarschijnlijk nooit zal hebben, als het echt zo ernstig is. Een realiteit die ik ook vooral zelf niet onder ogen wil komen.
'Hee' opende Eva de deur voor me.
'He' verscheen er spontaan een glimlach op mijn lippen. Het was fijn om hier te zijn, want hier was ook mijn kleine meid.
'Wie is daar mama' hoorde ik haar nieuwsgierig vragen.
'Nou kom maar kijken' liet Eva een antwoord in het midden waarna ik haar de trap op hoorde komen en mijn glimlach zowaar nog groter werd.
'Wie is daar' trok ze de deur uit haar moeders handen. 'Papa' joelde ze enthousiast waarna ze me besprong.
'He knappe prinses' ving ik haar behendig op. Het was fijn om te weten dat ze net zo enthousiast was om mij weer te zien.
'Gaan we doen' danste ze vrolijk heen en weer.
'Nou' keek ik haar vragend aan.
'Naar speeltuin' had ze al een antwoord klaar.
'Ja mama' keek ze vervolgens vragend naar Eva.
'Dan moet je je schoenen weer aandoen' knikte Eva goedkeurend.
'Oh ja joepie' stroomde ze nu helemaal over van enthousiasme. Ze was zo vrolijk, in elk geval de keren dat ik haar had gezien was ze dat geweest. Dat had ze niet van haar moeder, die kon soms zo nors en kortaf doen. Vroeger in elk geval wel.