Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 18

Achter elkaar aan liepen we wederom de verpleeg afdeling op.
'Denk je dat ze je nog herkend' vroeg Barry ineens.
'Ik weet het niet. Ze opende gisteravond haar ogen, maar ze was heel erg afwezig' haalde ik mijn schouders op. Ik had echt geen idee hoe het werkelijk met haar was. Of ze het speelde of dat ze echt geen idee had.
'Is de dokter al langs geweest' informeerde ik bij de balie.
'Er is weinig reactie. Ze reageert wel goed op de testjes maar verder niet. Er word straks een scan van haar hoofd gemaakt om te zien of er hersenschade is of niet. Dat zou het één en ander kunnen verklaren' vertelde de verpleegster ons.
'Mogen we naar haar toe' vroeg Barry om toestemming.
'Als ze wakker is. Rust is belangrijk voor het herstel' knikte ze instemmend waarna we onze weg vervolgde.
'Misschien moeten we niet zeggen dat we van de politie zijn. Misschien zegt ze dan sowieso niks meer' stelde ik voor.
'Je kunt geen informatie verkrijgen zonder jezelf kenbaar te maken en die daarna in het onderzoek te gebruiken' ging Barry daar niet in mee.
'Ik wil haar niet bang maken' was mijn redenatie.
'Loop nou maar gewoon' duwde hij me de kamer binnen.
'Goedemorgen mevrouw van Dongen' begroette Barry haar officieel.
'He Eef' volgde ik hem naar binnen toe. Ze was wakker en keek ons aan toen we naar binnen gelopen kwamen.
'Weet u wie we zijn' vroeg Barry haar. Zachtjes schudde ze haar hoofd.
'Weet je wie hij is' wees hij vervolgens naar mij waarna ze haar blik afwende.
'Ik denk dat, dat een ja is' vatte Barry het op.
'Ik ben hier in functie Eef. Niet om jou de les te lezen of wat dan ook' stelde ik haar gerust. Natuurlijk wilde ik van alles weten, maar daar was het nu niet het juiste moment voor. Ze moest eerst aansterken.
'Weet u waarom u hier bent' praatte Barry gewoon verder in de hoop dat ze ons weer aan zou kijken.
'Weet je het niet, of wil je het niet vertellen' kwam ik dichterbij haar toen ze wederom haar hoofd schudde.
'Eén vraag Wolfs' merkte Barry op.
'Weet je wat er met je gebeurd is' stelde ik de vraag opnieuw, en opnieuw schudde ze met haar hoofd.
'Weet je nog waar je was' probeerde ik een andere vraag, maar ook hierop schudde ze met haar hoofd.
'Heb je hier een vriendin' probeerde ik die vraag dan maar. Hierop wende ze haar blik van ons af. Alsof ze er geen antwoord op kon geven.
'Eef, we zijn hier om je te helpen' wilde ik haar gerust stellen. Maar in plaats van dat het haar geruststelde, sloeg ze haar armen over elkaar. Alsof ze niet meer met ons wilde praten. Net op dat moment ging de deur van haar kamer open.
'Vallen jullie mijn vrouw nou ook al lastig' kwam haar man binnen.
'Wij stellen uw vrouw gewoon wat vragen' verantwoordde Barry waarom we er waren.
'Mijn vrouw is niet in staat u te woord te staan' wilde hij ons weg hebben.
'Bent u dokter' fronste ik mijn voorhoofd. 'Als ik mij niet vergis was u hier nog niet eerder geweest' liet ik me niet zo makkelijk afschepen, en zeker niet door hem.
'Kom Wolfs' wenkte Barry me mee naar buiten te gaan voordat het uit de hand zou lopen. Behalve Nicole was er niemand die me zo goed kende. Misschien dat Barry me zelfs nog wel beter kende ook.