Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 138

De teleurstelling was nu helemaal compleet. En dan vooral de teleurstelling in mezelf. Mijn vader zou zich kapot voor me schamen als hij dit allemaal eens wist. En ergens kon ik hem geen ongelijk geven ook. Ik was echt een totaal mislukte man, die niet eens voor zichzelf kon opkomen. En thuis zou het ook niet veel beter worden als ik Nicole weer moest vertellen dat het gesprek met Eva niks had opgeleverd. Hoe lang zou ze daar nog genoegen mee nemen? Ik wist gewoon dat ik langzaam aan alles aan het verliezen was wat ik had. Als Nicole er achter kwam wat er daadwerkelijk allemaal tussen Eva en mij gebeurd was, dan zou ze me ook nooit meer willen zien. Dat wist ik in elk geval wel en dus moest ik ervoor zorgen dat ze het nooit te weten zou komen. Voorlopig in elk geval zeker niet. Maar nu moest ik haar eerst maar weer eens onder ogen komen en me eruit zien te praten.

'En. Hoe was het' stond ze me al op te wachten.
'Ook hallo' kon ik haar ontvangst niet echt waarderen.
'Hoe was het nou' drong ze wederom aan.
'Mag ik misschien eerst even rustig binnen komen' snauwde ik haar toe.
'Dat zegt wel weer genoeg he' draaide ze zich om waarna ze richting de keuken vertrok.
'Wanneer krijg jij nou eens ballen man' beet ze me wel nog toe.
'Jij bent geen haar beter dan haar hoor' kon ik me niet meer inhouden.
'Pardon' draaide ze zich in een ruk om.
'Jij zou me net zo goed voor het blok zetten of ben je dat soms alweer vergeten' was ik niet van plan om weer de zwakste te zijn.
'Als ik jou ooit zal verlaten, dan zal ik mijn kind ook nooit meer zien. Dat zijn je eigen woorden. En dus ben je geen haar beter dan Eva' confronteerde ik haar met haar eigen woorden.
'Maar ik stook niet in een relatie door je te laten kiezen' lachte ze minachtend.
'Alsof dat nog iets uitmaakt, je zou me mijn kind ook afpakken. Stella mag ik tenminste nog zien' vond ik dat een groot verschil.
'Dan is het een simpele keus toch. Of je dochter. Of mij en je kind' haalde ze haar schouders op.
'Jij hebt geen idee waar je het over hebt. Zoiets kan je van een ouder niet verlangen. En ik dacht dat jij geen probleem met Stella had' stonden we lijnrecht tegenover elkaar.
'Met Stella heb ik ook geen probleem. Met Eva daar heb ik een probleem mee. Zij hoeft niet bang te zijn jou te verliezen, want ze heeft je niet en toch laat ze je kiezen tussen je dochter en mij' schudde ze haar hoofd.
'En jij bent dus wel bang om mij te verliezen' had ik haar nu. Ze had het min of meer toegegeven.
'Vind je het gek. Jullie hebben een dochter en ik mag haar niet zien. Weet je hoe dat voelt. Jullie hebben samen iets, ik heb nog niks' kroop ze weer in de slachtoffer rol. En wederom trapte ik erin. Ze wist het zo goed in te pakken dat ik haar zielig zou vinden. Ze wist precies hoe ze het aanpakken moest om mij een schuldgevoel aan te praten. Ik zal altijd die slappe vent blijven die Eva me genoemd had.