Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 65

Ze leek niet heel erg overtuigd te zijn van mijn woorden.
'Weet je wat het is Eef. Als ik in haar schoenen had gestaan, zou ik het ook niet leuk vinden. En niet zozeer dat ze een kind van een ander zou hebben. Wij proberen het al meer dan anderhalf jaar. Als je partner dan een kind blijkt te hebben, weet je vrijwel zeker dat het probleem bij jou ligt. Ik kan me goed in beelden dat, dat nogal een klap is. Ik wil niet dat Nicole instort' probeerde ik haar het beter uit te leggen.
'Het heeft dus niks met Stella te maken' verzekerde ik haar ervan.
'Maar hoe zie je dat voor je' was ze er nog niet van overtuigd.
'Dat is mijn probleem' haalde ik mijn schouders op. Ik wist zelf ook nog niet hoe ik het aan moest pakken. Ik kon Stella ook niet eeuwig verborgen houden voor Nicole, maar ik wilde haar ook niet kwetsen.
'Floris' schudde ze haar hoofd dat ze het er niet mee eens was.
'Het komt wel goed, echt' verzekerde ik haar ervan. Tenminste dat hoopte ik. Ik wilde mijn dochter echt wel in mijn leven hebben.
'Hoe is het nu met haar' vroeg ik belangstellend. Ze had immers ook genoeg meegemaakt.
'Het gaat wel goed' knikte ze. 'Ze komt elke dag op bezoek, maar ze begrijpt er niks van, waarom ik hier lig, waar Frank is gebleven' had ze het er zichtbaar moeilijk mee.
'Ze is nog jong he, ze komt er wel overheen en als ze wat ouder is zal ze begrijpen wat er gebeurd is' wilde ik haar wat opbeuren.
'Ze vraagt steeds waar papa is, en dan zegt ze dat ze hem zo mist. Hij was voor haar niet slecht' haalde ze beteuterd haar schouders op.
'Het komt wel goed' bleef ik erbij omdat ik niet wist wat ik anders moest zeggen. En ik wilde haar niet nog meer van streek maken dan ze al was.
'Wanneer komt ze weer' besloot ik er maar in mee te gaan.
'Vanmiddag, als ze uit school komt' knikte ze. 'Anders word het te laat voor haar' verklaarde ze. 'Als je wilt mag je komen' keek ze me hoopvol aan.
'Dan kom ik vanmiddag wel terug' knikte ik instemmend. 'Wat ga je tegen haar zeggen dan' wilde ik wel weten waar ik aan toe was.
'Ik weet het niet. Misschien wel niks' haalde ze haar schouders op. 'Ik weet niet hoe ze reageert op jou aanwezigheid' gaf ze toe. 'Maar je mag wel komen hoor' voegde ze er gauw aan toe. Alsof ze bang was dat ik me zou bedenken.
'Ik kom' beloofde ik haar. 'Maar dan ga ik nu terug naar het bureau. Ik heb nog een hoop werk te doen' maakte ik aanstalten om weer te vertrekken.
'Bedankt Floris' glimlachte ze. De eerste glimlach die ik vandaag op haar gezicht zag. Ik had een goede keuze gemaakt om vanmiddag terug te komen. En daarnaast wilde ik ook gewoon heel graag een band op bouwen met mijn dochter. Ik ben tenslotte wel haar vader en ik wilde die verantwoordelijkheid nemen, al wist ik nog niet goed hoe ik de balans erin moest gaan vinden.