Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 47

Ik had echt zo met haar te doen. Waaraan had ze dit allemaal verdiend? Waarom was haar vader zo? Allemaal vragen die sowieso waarschijnlijk nooit beantwoord zouden worden.
'Het is goed Eef. Ik ben niet boos op jou' probeerde ik haar te kalmeren. Misschien dacht ze dat ik het haar kwalijk nam. Dat was in eerste instantie ook zo, maar dat was voordat ik wist wat haar allemaal overkomen was, en voordat ik wist dat zij dit ook niet gewild had.
'Het spijt me zo' schudde ze haar hoofd.
'Dat hoeft niet. Je kon niet anders' wilde ik niet dat zij het zichzelf kwalijk nam.
'Ik ben net zo laf als mijn moeder' was ze het er niet mee eens.
'Jullie zijn niet laf hoor je me. Je was bang, wilde je dochter beschermen. Je hebt het goed gedaan' wilde ik het niet aanhoren dat ze zo over zichzelf sprak. 'Weet je nog waar we het vanmiddag over hadden. Dat je me moet geloven' wilde ik koste wat het kost overtuigen dat ik haar niks kwalijk nam. En dat ik wist dat ze had gehandeld uit liefde voor haar dochter. Onze dochter. Ik kon het nog steeds niet geloven. Ik heb een dochter.
'Eigenlijk hoopte ik dat je haar zou vinden zodat ik het niet zelf hoefde te vertellen. Ik was bang dat je boos zou worden en me vader' begon ze zich weer te verontschuldigen.
'Het is goed Eef. Rustig maar' streelde ik met mijn duim weer over haar hand heen. Ik voelde zoveel medelijden voor haar. Ik had echt zo met haar te doen. En ik kon er gewoon met mijn verstand niet bij dat iemand haar dit allemaal aangedaan had. Ik kon er gewoon echt niet bij.
'Het komt ook allemaal goed' stelde ik haar gerust dat ze zich geen zorgen meer moest maken.
'Is mijn moeder nu bij Stella' wilde ze weten.
'Ja. Ik heb eerst even met je moeder gesproken en haar daarna bij Stella gebracht. En toen ben ik hierheen gekomen' knikte ik dat het allemaal geregeld was.
'En volgens mij wil je moeder graag op bezoek bij je komen' liet ik haar weten.
'Met Stella' zag ik voor eerst weer een beetje vreugde in haar ogen.
'Ik denk het wel' knikte ik wederom. 'Zou je dat willen' liet ik haar de keus.
'Ja' lichte haar ogen wederom een beetje meer op. Alsof ze het nu zelf ook allemaal in zag dat het goed zou komen.
'Bedankt Floris' stak ze haar armen naar me uit voor een omhelzing. Een omhelzing die ik niet weigeren kon. Ik wilde haar ook zo graag even vasthouden. Zo breekbaar als ze was. Haar even een stevige knuffel geven zodat ze wist dat het allemaal wel goed zou komen. Hoe dan ook.
'Je hebt zelf het meeste gedaan. Ik heb alleen maar gedaan wat er van mij verwacht word' wilde ik het niet horen.
'Jij hebt mij je vertrouwen gegeven. Zonder jou had ik het niet gekund' bleef ze erbij. 'Ik ben je echt heel erg dankbaar' voegde ze er nog aan toe.
'Nou ik heb het graag gedaan en ik ben blij dat je me toch in vertrouwen hebt durven nemen. Dat is echt heel goed van je. Vergeet dat niet' vond ik dat ze ook gewoon een hoop aan zichzelf te danken had. Ik had haar misschien geholpen. Maar het meeste had ze toch echt zelf gedaan. Ze was sterker dan ze zelf dacht.