Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 130

Met moeite had ik het laten rusten. Ik miste Stella enorm, voorheen zag ik haar vaak wel twee keer per week. Nu had ik haar de hele week nog niet gezien. En ik miste Eva. Haar aanwezigheid, haar lieve lach, eigenlijk alles aan haar.
'Zal ik meegaan een stukje rijden' stelde Nicole voor toen ik me gereed maakte om een ritje te gaan maken.
'Ik wil eerst even langs Eva' schudde ik mijn hoofd. Ik vond dat ik lang genoeg gewacht had en het leek me geen goed idee als Nicole erbij zou zijn. Dan wist ze gelijk dat ik wel iets meer gedaan had dan alles maar gezoend met Eva. Dan stond ik hier ook zeker weten op straat en dat wilde ik echt niet.
'Je zou haar tijd geven Floris' schudde ze afkeurend haar hoofd.
'Ik wacht al een week, ik wil Stella gewoon even zien' maakte ik haar duidelijk dat ik er klaar mee was. 'Ik wil niet dat zij denkt dat ik klaar met haar ben, dat ik haar alweer vergeten ben. Zij is mijn vlees en bloed he' benadrukte ik haar. Ze was nog zo klein, snapte er sowieso al niks van, laat staan als ik nu ook ineens niet meer kwam. Ze had al veel te veel mee gemaakt. Ik mocht maar wilde haar ook niet laten barsten, mijn kleine meisje.
'Misschien kom ik je daarna wel halen, ligt eraan' deelde ik haar mee. Het lag eraan hoe het gesprek met Eva zou verlopen, of ik alleen wilde zijn of niet.
'Nou oké' ging ze uiteindelijk maar overstag. Ze had weinig keus, dat wist ze ook wel.

Met toch wel trillende handen klopte ik op de oude houten deur. Voor hetzelfde geld zou ze meteen de deur weer in mijn gezicht dicht gooien. Ik had echt geen idee hoe ze zou reageren als ze zo meteen de deur opende en mij hier zag staan. Daarom dat ik toch ook wel gespannen was.
Tot mijn opluchting ging sowieso de deur al open. Voor hetzelfde geld was ze er niet eens geweest en stond ik hier voor niks te trillen op mijn benen als een klein kind.
'Hm' was het enige dat ze zei toen ze me recht in mijn ogen aankeek.
'He Eef' voelde het als een verplichting om iets te zeggen. Ik had hier tenslotte zelf aangeklopt dus kon ik niet verwachten dat ze tegen mij zou gaan praten.
'Wat moet je' was ze alles behalve blij dat ik hier stond. Dat was aan haar hele houding te merken.
'Ik kom voor Stella. Mag ik haar alsjeblieft even zien' besloot ik maar gewoon terzake te komen. Alle andere dingen die ik zou kunnen zeggen zouden alleen maar weer verkeerd aan kunnen komen.
'Stel' riep ze naar beneden zonder mij een antwoord te geven. Al zei dit wel genoeg.
'Ja mama' hoorde ik haar stemmetje eindelijk weer ook al klonk hij nog zo ver weg.
'Kom eens, er is iemand voor je' deelde Eva haar mee.
'Oké ik kom al' klonk het alles behalve enthousiast. Hopelijk zou dat veranderen als ze zag dat ik het was en was zij net zo blij om mij weer te zien als ik haar.