Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 96

Toen ik terug naar huis keerde voelde ik me niet bepaald opgeluchter dan toen ik vertrok. Misschien als ik Eva niet was tegen gekomen, had ik mijn hoofd wat leeg kunnen maken. Nu zat die juist alleen nog maar voller. Niet echt succesvol dus.
'Flò' hoorde ik haar vragende stem al toen ik net de voordeur achter me sloot. De rillingen trokken meteen over mijn rug. Dat was de afkorting die alleen Eva mocht gebruiken. Zij had me altijd zo genoemd, Nicole gebruikte altijd andere koosnaampjes. Daarom was dit te verwarrend, maar dat kon ik haar natuurlijk onmogelijk uitleggen.
'He' stapte ik met tegenzin de woonkamer binnen. Ik had gewoon absoluut geen zin om hier te zijn. Hoe verder ik naar binnen liep, hoe groter de knoop in mijn buik werd. Dit was niet goed, echt helemaal niet goed.
'Sorry' voelde ik haar ogen op mij brandde.
'Voor' keek ik bedenkelijk op. Wat had ik nou aan alleen het woord sorry. Sorry dat ze bestaat? Sorry dat ze geen kinderen kan krijgen? Sorry dat ik zo'n kreng ben? Sorry dat ik jou leven tot een hel maak? Ik wilde weten waarom ze sorry zei, misschien kon ik er dan iets mee.
'Je bent toch boos' haalde ze haar schouders op. Ze had dus geen idee waarom ze het zei. Ja om het te zeggen, voor mij, maar waarom dat wist ze niet.
'Heb ik dat gezegd dan' bleef ik nog steeds midden in de kamer staan. De sfeer was echt om te snijden. Zij deed dan nog haar best om de boel te lijmen, ik voelde momenteel alleen maar afkeer jegens haar.
'Nee' schudde ze nu haar hoofd waarna ze geen woord meer uitbracht. Kennelijk was mijn blik genoeg geweest. Als ze dan toch niks meer te zeggen had draaide ik me om, om een flesje bier uit de keuken te halen.
'Je doet zo anders' snikte ze toen ik terug de woonkamer in kwam.
'Ik doe anders' viel ik meteen tegen haar uit. Het floepte er zo uit zonder dat ik er eerst over na kon denken. Het zat me kennelijk allemaal erg hoog.
'Zo afstandelijk' zorgde het ervoor dat ze nu alleen nog maar harder was gaan snikken.
'Weet je hoe jij tegen mij doet, hoe jij over mij praat tegen die dokter' kwam het er nu allemaal in één keer uit. 'Jij bent hier niet het enige slachtoffer he, ik lijd hier net zo goed onder' maakte ik haar duidelijk toen ze niet reageerde. 'Je bent echt niet zielig, en dan ook meteen nog over alternatieve beginnen. Jij denkt echt alleen maar aan jezelf' voelde ik dat ik mijn zelfbeheersing zou gaan verliezen. Als ze nu maar één verkeerd ding zou zeggen, dan zou de vlam in de pan slaan.
'Ik ga naar Barry' zette ik mijn flesje op tafel waarna ik me omdraaide en zonder haar nog een blik te gunnen liep ik de kamer uit, en vervolgens het huis. Het was beter om haar nu even niet in mijn buurt te hebben.

Omdat jullie dit zo graag willen ☺😝