Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 38

Met het meisje liep ik achter Barry aan die subtiel haar vader vast hield. Ik wilde die handboeien er absoluut niet bij hebben. Kinderen horen zulke dingen niet zien en zeker niet bij hun ouders.
'Wat doen we met haar' knikte Barry in de richting van het meisje toen hij de verdachte had afgegeven.
'Waar gaat papa heen' was het, het meisje niet ontvallen.
'Papa moet even met wat mensen praten' probeerde ik haar uit te leggen.
'Wat hebben jullie nou' kwam Lisa polshoogte nemen.
'Ah Lisa Dit is wel wat voor jou' was ik opgelucht dat onze collega polshoogte kwam nemen.
'Wat' keek ze met opgetrokken wenkbrauwen van het meisje naar Barry en mij.
'Iemand moet even op haar passen' zadelde ik Lisa ermee op.
'Deze mevrouw regelt wat te drinken voor jou. Goed' beloofde ik het meisje.
'Gaan we meteen verhoren' was Barry er klaar voor.
'Ik moet naar het ziekenhuis' schudde ik mijn hoofd. Dat verhoor dat kon wel even wachten. Ik moest naar Eva toe. Ik moest weten of zij de moeder van het meisje was.
'Maar Wolfs' stribbelde Barry tegen.
'Begin jij maar vast. Ik ben zo terug' draaide ik me resoluut om. Mijn besluit stond vast.

Op de één of andere manier voelde ik een bepaalde spanning in mijn lijf. Was het door wat er eerder vanmiddag was gebeurd toen ik hier alleen met haar was? Had het te maken met het kleine meisje dat we in haar huis hadden aangetroffen en waar Eva met geen woord over had gerept? Ik wist het niet, maar toch was ik minder ontspannen dan voorheen als ik door deze ziekenhuisgang liep.
'He Wolfs' was Jack verrast me te zien. 'Is het goed gegaan' vroeg hij belangstellend.
'En hier' knikte ik instemmend.
'Niemand gezien of gehoord' kreeg ik een zelfde antwoord terug.
'Ik ga even met haar praten' deelde ik hem mee waarna ik de deur opende.
'Hebben jullie ze' veerde Eva meteen overeind.
'Ja' liep ik langzaam richting haar bed.
'Allebei' vroeg ze nogmaals om bevestiging.
'Ja allebei' knikte ik wederom. Ik had onderweg hiernaartoe contact gehad met de Maastrichtse collega's die me het heugelijke nieuws verteld hadden dat ze haar vader gearresteerd hebben.
'Maar ik kom eigenlijk voor iets anders' bleef ik twijfelend naast haar bed staan voordat ze nog iets kon vragen.
'Wat dan' leek er totaal geen lampje bij haar te gaan branden.
'We waren bij jou thuis' begon ik maar in de hoop dat ze er zelf mee zou komen.
Maar ze zweeg in alle toonaarde, alsof ze echt geen idee had, waar ik het over had.
'Toen we jou man gearresteerd hadden, verscheen er ineens een meisje' confronteerde ik haar. 'Stella' trok ik vragend mijn wenkbrauwen op.
'Waarom heb je niet gezegd dat je een dochter hebt' begreep ik er werkelijk helemaal niks van.
'Eva' spoorde ik haar aan op een antwoord toen ze haar blik van me afwende zoals ze in het begin ook steeds had gedaan.
'Ze noemde je man papa. Of ben jij haar moeder niet' gokte ik dan maar. 'Ze lijkt wel op jou' beantwoordde ik mijn eigen vraag maar.
'Natuurlijk wel' antwoordde ze tot mijn opluchting toch wel.
'Waar is ze' draaide ze nu plots toch haar hoofd terug.
'Op het bureau. We weten niet wie we moeten bellen' gaf ik toe dat wij het ook niet wisten.
'M'n moeder' zuchtte ze uiteindelijk.
'Weet je dat zeker' wilde ik niet dat ze te snel keuzes maakte.
'Ja. Zij kan er ook niks aandoen. Ze houd van haar' knikte ze vervolgens overtuigend.
'Oké' knikte ik vervolgens ook maar. Ik was er niet veel wijzer van geworden, maar het meisje kon nu in elk geval opgevangen worden. En dat was het belangrijkste.