Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 35

'Wolfs' hoorde ik de vragende stem van Barry aan de andere kant terwijl hij op de deur klopte.
'Binnen' antwoordde ik dat hij gewoon door kon lopen.
'Wat waren jullie aan het doen' keek Barry van de één naar de ander.
'Praten' haalde ik mijn schouders op. Wat was dat nou voor een rare vraag.
'Oké' trok hij zijn wenkbrauwen verbaasd op. Alsof hij er niks van geloofde maar dat maakte me momenteel vrij weinig uit. Ik had Eva net even zo gelukkig gezien. Zo lief als ze naar me gekeken had.
'Dit hier is Jack. Hij is een collega en hij blijft hier bij je' stelde ik de collega voor die Barry mee had genomen.
'Hier in de kamer' keek Eva me vragend aan.
'Hij kan ook op de gang zitten' schudde ik mijn hoofd. Het ging erom dat hij zorgde dat er niemand ongevraagd bij haar kon komen.
'Dat zou fijn zijn' knikte ze dat ze dat een beter idee vond.
'Dan zit Jack buiten' dirigeerde ik hem terug de gang op. 'En geloof me, niemand komt meer ongevraagd jou kamer binnen' beloofde ik haar dat ze veilig was.
'Er komt toch niemand' haalde ze haar schouders op. 'De enige is Frank, maar die gaan jullie nu oppakken toch' vroeg ze twijfelend.
'Juist' knikte ik dat ze het bij het rechte eind had.
'Mevrouw van Dongen' schoot Barry ineens iets te binnen.
'Ja' antwoordde ze afwachtend. Zij en Barry lagen elkaar niet zo.
'Heeft u hier een vriendin in Amsterdam' stelde Barry zijn vraag.
'Ik ken niemand hier. Alleen een beetje het personeel van Frank' schudde ze haar hoofd.
'Wij gaan er nu vandoor. Als alles straks achter de rug is komen we of ik in elk geval nog even bij je langs' sneed ik het onderwerp af. Ik wist op voorhand al dat, dat verhaal van die vriendin onzin was geweest. Ik snapte dan ook niet dat Barry dat toch nog even moest vragen.
'Tot straks' beloofde ik haar waarna ik voor Barry uit de kamer uit liep.
'Waarom begon je over die zogenaamde vriendin. Ik zei je toch al dat het een leugen was' moest ik er toch nog wat over zeggen.
'Het kon toch dat ze wel een vriendin had ook al had die er niks mee te maken' haalde Barry zijn schouders op.
'Zij heeft die hele verhuizing hierheen niet eens gewild' schudde ik mijn hoofd. Ik wist het zeker. Eva had gewoon in Maastricht willen blijven, maar uit loyaliteit of angst, of misschien was ze wel gedwongen, was ze hierheen gekomen. Maar zeker niet omdat Eva dat had gewild. Eva hoorde in Maastricht, zoals ik terug was gekomen naar Amsterdam omdat ik daar hoorde.