Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 165

Nogmaals wisselden de twee heren aan de andere kant van de tafel een blik met elkaar waarna Barry knikte.
'Het gaat om Nicole' schraapte hij zijn keel.
'Niet weer he' zuchtte Eva al bij alleen al het horen van haar naam.
'Wat is er dan' had ik er nog steeds geen idee van.
'We kregen vanmiddag een melding, van een zwaar gewonden vrouw op straat' vervolgde Barry.
Dit was net zoals bij Eva het geval geweest was. Was dit haar ultieme poging om mij alsnog terug te krijgen?
'Uiteraard gingen we ter plaatsen, en ik zag meteen dat het Nicole was' zag ik hem een brok in zijn keel wegslikken. 'Maar ik zag ook meteen dat het goed fout was' schudde hij zijn hoofd.
'Is ze' bleven de rest van de woorden in mijn keek steken.
'Hoe, wat is er gebeurd' vroeg ik verder toen Barry alleen maar knikte terwijl er zoveel door mijn hoofd schoot.
'Ze heeft zelf een eind aan haar leven gemaakt' beantwoordde hij mijn vraag terwijl hij even opzij keek waar Stella ongestoord naar de televisie zat te staren.
'Zelfmoord' kon ik het niet geloven. Nee Nicole was tot veel dingen in staat, maar ze zou echt nooit zelfmoord plegen, dat kon ik gewoon niet geloven.
'Ja' bevestigde Barry daarin tegen toch.
'Weten jullie dat wel zeker' vroeg ik hem dan ook.
'Er is een afscheidsbrief gevonden' knikte Barry wederom.
'En wat schrijft ze dan' kon ik het nog steeds niet geloven.
'Ze heeft hem aan jou geschreven' haalde hij een envelop uit zijn zak vandaan. 'Ze zag het niet meer zitten' vatte hij uiterst kort samen wat erin zou staan.
'Heb jij hem gelezen' wilde ik weten van mijn maatje.
'Ja' knikte hij wederom. 'Het spijt me dat ik je laatst naar Amsterdam had laten komen. Toen zag ik het niet, maar ze had hulp nodig. Hulp die ik, maar ook jij haar niet had kunnen geven Wolfs' attendeerde hij me erop.
'Ik wil hem lezen' hield ik mijn hand op. Ook al wist ik dat er waarschijnlijk allemaal beschuldigen mijn kant op in zouden staan, ik moest weten wat haar zo ver gedreven had.
'Hij is voor jou' knikte hij bevestigend. 'Maar ik wil dat je weet, dat jij dit niet had kunnen voorkomen, niemand niet' verzekerde hij me ervan. 'En misschien heeft ze het juist wel gedaan om jou kapot te maken, ze was echt radeloos omdat jij hier in Maastricht zo gelukkig bent met je twee vrouwen, maar laat je geen schuldgevoel aan praten door die brief, goed' overhandigde hij de brief eindelijk.
'Ik pas wel op hem' vertrouwde Eva hem toe.
'Ik kan wel voor mezelf zorgen' wilde ik er niks van weten.
'Als er iets is' was het laatste dat hij er nog over kwijt wilde.
'Sterkte' omhelsde Barry ons daarna om de beurt waarna hij Leon volgde weer naar boven toe terwijl ik alleen maar gefocust was op de brief in mijn handen.