Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 26

In de hal hadden we zitten wachten. Barry wilde dat perse. Hij wilde de uitslag van de scan weten, en dus of ze ons voor gek hield of niet. Ik was liever later terug gekomen zodat we gewoon verder konden met ons onderzoek. Maar Barry was van mening dat als ze ons voor de gek hield, we haar meteen konden ondervragen om alsnog aan meer informatie te komen.
'Kom we gaan kijken of ze al terug is' was hij al opgestaan en onderweg naar de afdeling.
'Is mevrouw van Dongen al terug' informeerde hij bij de balie.
'Ze is terug op haar kamer. Hebben jullie nog vragen voor haar' knikte de verpleegster.
'Is de uitslag van de scan er al' negeerde hij de vraag die ons gesteld werd.
'Daar mag ik geen mededelingen over doen, en die word sowieso eerst met de patiënt besproken' schudde ze haar hoofd dat ze ons daar niks over ging vertellen. 'Als u geen vragen meer heeft moet ik u vragen weg te gaan. Mevrouw van Dongen heeft rust nodig' deelde ze ons vervolgens mee.
'We komen later wel terug' was ik nu degene die er genoegen mee nam. Ik had geen zin om drama te maken en daarbij wilde Eva voor alsnog toch niet met ons praten.
'Ik probeer het vanavond nog wel een keer' beloofde ik Barry die me ongelovig aankeek.
'Je hebt haar net gezien, ze gaat nu toch niks zeggen' was mijn verklaring.
'Gooi vanavond even je charmes in de strijd dan, dit schiet echt niet op' frustreerde het hem. En hij was niet de enige. Ik kon het ook niet hebben als we geen steek verder kwamen. Ik wilde zaken oplossen, daders achter de tralies krijgen, daarvoor was ik tenslotte rechercheur geworden. Als dat dan niet lukte of het ging allemaal moeizaam dan kon ik daar slecht tegen.
'We gaan wat eten' liep ik teleurgesteld voor hem uit het ziekenhuis uit. Het moest nog maar even wachten.

We hadden toch nog zoveel mogelijk geprobeerd uit te zoeken. Dat was vooral camerabeelden bekijken. Zo waren we er achter gekomen dat de auto van Eva haar vader de vorige dag vanuit Maastricht naar Amsterdam was gereden. En diezelfde dag als waarop ze gevonden was, was hij terug in Maastricht gefilmd. Dan leek het er toch verdacht veel op dat hij er inderdaad iets mee te maken had.
'Ga je nog bij Eva langs' informeerde Barry toen we op het punt stonden om naar huis te gaan.
'Ja straks' knikte ik instemmend. 'Aan het einde van het bezoekuur voordat ze weer gaan zeuren' vertelde ik hem wat ik van plan was.
'Oké. Succes. Ik hoop dat je iets los krijgt bij haar' knikte hij begrijpend.
'Ik hoop het ook' verzekerde ik hem ervan dat ik in elk geval mijn best zou doen. Als zij niks zei, dan konden wij niks doen en daar moest ik verandering in zien te brengen.
'Tot morgen' namen we vervolgens afscheid waarna we beide onze eigen weg naar huis gingen. Even iets gaan eten, en dan zou ik het gewoon nogmaals proberen. Ik moest het van mezelf. Voor Eva.