One Direction Family ✔

Hoofdstuk 47

P.o.v. Alice

Zojuist hebben Rose en ik samen gefacetimed met Louis. Het gaat slecht met zijn moeder en daardoor ook met de rest van het hele gezin. Hij is er kapot van. Ik had hem zo graag in mijn armen willen sluiten om te troosten, maar ik heb komende week elke dag school. Ik kan hem dus pas weer in het weekend opzoeken.

Gelukkig heb ik wel maar halve dagen les, waardoor ik veel in het One Direction huis kan zijn. Zoals beloofd ben ik bezig met de videoclip 'History'. Daarvan weet Simon nog niets, maar wordt dan een extra verrassing, die de jongens kunnen aanbieden om het uitstellen van de concerten goed te maken. Ik kwam ook een archiefbeeld tegen met Simon zelf en dat heb ik natuurlijk ook in de clip verwerkt.

Naast de videoclip wil ik dezelfde muziek gebruiken om nóg een filmpje te maken voor Louis. Op de computer staan veel foto's van zijn jeugd in Doncaster met zijn moeder, Daniel, halfbroertje en halfzussen. Zijn moeder moet natuurlijk centraal staan in de film. Ik wil ook een foto toevoegen van de verjaardag van Rose. Toen was zijn hele familie hier en staat Rose ook een keertje op de film. Ik hoop dat hij het mooi gaat vinden.
 
 
P.o.v. Liam

Twee weken al! Twee weken is Kate nu al vermist! Ik bel elke dag naar de politie, maar ze kunnen net zo goed een voicemail aanzetten. Ze zijn nog geen bal opgeschoten in hun onderzoek. En ondanks dat ze zeggen dat ze de zaak serieus nemen, is er niet voldoende aanleiding om Steven als verdachte aan te merken in het onderzoek. Ze mogen hem dus niet achtervolgen of afluisteren of wat dan ook.

Ik heb het helemaal gehad met hun! Dit schiet van de meter niet op. Wie weet wat er allemaal al gebeurd kan zijn met haar. Ik voel me echt een uilskuiken dat ik dit niet eerder heb bedacht. Misschien omdat ik dacht dat je aan het goede adres bent bij de politie. Nou niet dus! Ik laat me nu niet meer aan het lijntje houden door hun.

Ik heb onderzoek gedaan op Internet en ik ga nu een privédetective in de arm nemen. Zij kunnen mensen hopelijk wel achtervolgen zonder dat daartoe aanleiding is, zoals de politie het formuleert.

Het is natuurlijk een gok, want ik heb gelukkig nog nooit een privédetective nodig gehad. Je weet nooit met wat voor iemand je te maken gaat krijgen, maar hopelijk dat het iets oplevert. De jongens en hun vriendinnen weten niet dat ik dit ga doen. Zij ondersteunen mij al supergoed. Ik weet niet hoe ik er nu aan toe was geweest als ik ergens alleen op een appartementje had gewoond. Zelf kan ik die Steven ook niet achtervolgen. De kans dat ik word herkend, is veel te groot. En dat valt natuurlijk dan ook meteen op.

Ik sta voor het kantoor en stap naar binnen. Ik meld mij bij de secretaresse en na een kleine vijf minuten komt er een lange man van een jaar of veertig uit zijn kantoor.

"Meneer Payne, volgt u mij alstublieft".

Ik sta op en samen lopen we zijn kantoor binnen. Ik schud zijn hand.

"David Mathison", stelt hij zich voor.

"Liam Payne", zeg ik, wat hij natuurlijk al weet.

Hij gebaart naar een stoel voor zijn bureau om aan te geven dat ik daar kan gaan zitten en ik neem plaats. Zelf gaat hij achter zijn bureau zitten.

"Waar kan ik u mee helpen?"

"Het gaat om mijn vriendin. Ze is sinds twee weken vermist. Op de avond van de vermissing hebben we aangifte gedaan bij de politie. Aanvankelijk dacht ik dat ze de zaak serieus namen, maar ik krijg totaal geen respons over de vorderingen. Ik heb het idee dat ze onderop de stapel is gekomen inmiddels. Ik wil dat iemand met meer aandacht ernaar kijkt en dat ze zo snel mogelijk wordt gevonden."

"Er kunnen doorgaans twee redenen zijn waarom u geen respons krijgt. Ik zeg ze gewoon even ronduit. Ik ben ervan overtuigd dat een directe, eerlijke communicatie de beste manier is voor een samenwerking."