One Direction Family ✔

Hoofdstuk 3

P.o.v. Alice

Samen met de jongens loop ik het kantoor van mevrouw Johnson uit naar de huiskamer. Even kijken ze verbaasd om zich heen op zoek naar Rose.

"Ik denk dat Rose terug naar haar kamer is gegaan. Ze denkt vast dat ze het niet goed heeft begrepen en is waarschijnlijk gewoon naar boven gegaan. Zullen we haar samen gaan verrassen?"

"Dat is prima. Ik ben wel benieuwd nog naar haar kamertje, waar ze zo lang heeft gewoond", zegt Harry.

Samen lopen we naar boven en stop ik voor haar deur. "Wacht maar even. Dan ga ik eerst even alleen naar binnen", zeg ik. Ze knikken allemaal. Ik klop aan, loop haar kamer in en sluit dan de deur.

"Hoi liefje. Ben je weer aan het tekenen?"

"Ja, ik wist niet zo goed wat ik beneden moest doen nog. Die andere kinderen waren zo druk. En ik had geen zin dat ze mij weer gingen pesten", zegt ze.

Ik krijg er toch even een brok van in mijn keel. Maar dan zeg ik heel vrolijk: "Ik heb goed nieuws voor je. Die vier aardige jongens van zojuist hebben jou geadopteerd!"

Even blijft ze stil.
"Is dat een grapje?', vraagt ze me dan, terwijl ze mij niet-begrijpend aankijkt.

"Nee, natuurlijk niet. Ze staan hier buiten op de gang. Ze willen graag verder kennis maken en jouw kamer zien. Mogen ze naar binnen?", vraag ik.

"Ja. Tuurlijk", zegt Rose een beetje zenuwachtig.

P.o.v. Liam

"Is dat een grapje?', hoor ik Rose vragen door de gesloten deur.

De tranen schieten me in de ogen. Dat meisje heeft echt weinig vertrouwen in zichzelf en in anderen. Terwijl Niall beneden eigenlijk al een hint had gegeven, dat we terug zouden komen. Ik vind het toch wel zielig voor haar. Ik merk dat ik ontroerd ben.
Ik zal er alles aan doen om haar weer vertrouwen in anderen te geven en een goede toekomst. En haar het gevoel te geven dat er onvoorwaardelijk van haar wordt gehouden. Dat heb ik mij nu al voorgenomen. Ik zie de andere jongens ook emotioneel kijken toen ze het hoorden.

P.o.v. Rose

Alice is zojuist binnengekomen en heeft me verteld dat ik geadopteerd ben. Ze zegt dat mijn adoptievaders op de gang wachten en graag mijn kamer willen zien. Ik loop zenuwachtig naar de deur. Het zou toch geen grapje van haar zijn?

Ik leg mijn hand op de deurklink en zie dan het bedelarmbandje, dat ze mij heeft gegeven.
Nee, ze maakt geen grapje, het is Alice! Dat doet ze me echt niet aan. Ik doe voorzichtig de deur een klein stukje open. En dan gaat er toch een schok van plezier door mij heen als ik ze daar inderdaad alle vier zie staan.

"Mogen we binnenkomen?", vraagt een jongen met krullen, van wie ik de naam nog niet weet.

Enthousiast knik ik en doe de deur helemaal open voor hun. Ze komen allemaal naar binnen. Mijn kamer is niet zo groot. Maar nu met mijn vier vaders, Alice en ikzelf, is het eigenlijk vol. "Sorry, het is een beetje klein", probeer ik te zeggen.

Dan gaat Niall op mijn bed zitten en klopt op het bed naast zich. Ik ga zitten. "Dat geeft helemaal niets. Zullen we samen jouw koffer pakken?", vraagt Niall.

Ik besef het nu pas echt. Ik ga hier echt weg. Een bom van emoties breekt los in mij. Ik vind het spannend en ben nieuwsgierig. Mijn wens is uitgekomen om geadopteerd te worden. Terwijl ik het niet meer had verwacht.

Tegelijkertijd ben ik bang. Bang voor het onbekende. En dat ook zij mij na een tijdje zullen terugbrengen. Dan pas besef ik dat Alice hier blijft. En dat ik haar dus nooit meer zal zien. Ik krijg er tranen van in mijn ogen.