One Direction Family ✔

Hoofdstuk 4

P.o.v. Rose

Ik kijk nog steeds naar buiten en denk dat we aan het einde van de straat zijn. Zojuist zijn we namelijk voorbij het laatste huis gereden en hier begint weiland. Ik zie allemaal dieren buiten lopen. Er is een weiland met koeien en vervolgens nog met paarden. Ook zie ik een klein veldje met drie ezels staan.

En na nog een minuut rijden, komen we bij het grootste huis aan dat ik ooit heb gezien. Of zelfs voor mogelijk heb gehouden. Het is niet een normaal huis. Het is een villa, maar zo ontzettend groot, dat het wel een kasteel lijkt!

Er gaat een toegangspoort open en Liam rijdt het terrein op. Vervolgens rijden we een oprit af naar beneden aan de zijkant van het huis en gaan er automatisch garagedeuren open, zodat we de garage inrijden. Die is groot! Er staan nog vier auto's en een busje. Verbaasd kijk ik om mij heen, terwijl iedereen nu uitstapt. Niall pakt weer mijn koffer en kijkt me glimlachend aan.

"Tja..., ehm..., we zijn vandaag met een gemeenschappelijke auto van ons allen, maar we hebben ook nog zelf allemaal een privé auto. En het busje is voor als we naar een optreden moeten", zegt hij dan.

Ik knik snel, hoewel ik het nog niet helemaal begrijp.

Harry steekt nu glimlachend zijn hand naar mij uit en ik pak die onzeker aan. Samen met de andere jongens gaan we naar boven naar de begane grond.

"Wat lust je te eten, Rose?", vraagt Niall aan mij. Harry, die nog steeds mijn hand vast heeft, moet lachen. Vragend kijk ik hem aan.

"Niall is dol op eten. Hij leeft voor eten en doet er alles voor. Als je ooit op zoek bent naar Niall, moet je eerst maar zoeken in de keuken. Dan heb je namelijk een grote kans dat je hem meteen vindt", legt Harry nu lachend uit.

"Nou ja. Het is gewoon inmiddels bijna half twee hoor. Normale tijd om te lunchen", zegt Niall op zijn beurt nep beledigd. "Ik denk dat jij een tosti best lekker gaat vinden", voegt hij er nu aan toe terwijl hij naar mij kijkt.

Hij krijgt gelijk. De tosti vind ik inderdaad heerlijk!

Na het eten willen ze mij het huis laten zien, hoewel ik het eerder nog steeds een kasteel vindt, zo groot als het is.

Niall pakt nu mijn koffer, die nog in de hal staat, en loopt de trap op. Wij volgen allemaal. Liam maakt nu een deur open en we lopen naar binnen.

"Welkom in je eigen kamer. We hopen dat je de kamer leuk vindt, maar dan ook niet zó leuk dat je nooit meer bij ons beneden bent. Dat vinden wij namelijk nog veel leuker", zegt Liam.

Niall legt mijn koffer neer op het bed. Een super mooi bed. Het is een tweepersoonsbed met een klamboe om heen. In de witte klamboe zitten overal kleine roze strikjes. Ik vind het gelijk een prinsessenbed. En het bed zelf ziet er super zacht uit. Ik kan niet wachten totdat ik daarin mag gaan slapen.

Verder is de kamer gewoon een gebroken wit geverfd, maar niet zo wit dat het saai is. Ik zie een bureau staan.

Tegenover mijn bed hangen allemaal al fotolijstjes op. Elk van mijn vaders staat apart op de foto, maar er zijn ook veel foto's van hun samen. Een foto dat ze aan het voetballen zijn. Een foto met een donkere achtergrond met een paar felle lampen en een groot TV-scherm achter hun. En nog een paar foto's die ze beneden en buiten hebben gemaakt. Op veel foto's trekt Louis een gek gezicht. Ook is er plaats gereserveerd waar nog meer lijstjes kunnen hangen, maar waar nog niets hangt.

"Daar kunnen foto's komen van jou en foto's met ons vijven", zegt Liam dan. Ik draai me met een lach om en geef hem en de andere jongens spontaan een knuffel.

"GROUPHUG", schreeuwt Louis. Geschrokken kijk ik hem aan.

"Ja, dat doet hij soms. Maar daar wen je vast heel snel aan", lacht Harry dan.

Ik lach en moet even terug denken toen hij mij zo liet schrikken bij de kennismaking in het weeshuis. Niall geeft Louis ondertussen een kleine tik op zijn achterhoofd, waardoor Louis op zijn beurt weer beledigd probeert te kijken. Doordat zijn ogen nog steeds lachen, lukt dat niet echt en moet ik erom lachen.

Ik kijk de kamer in en zie dan nog twee binnendeuren en ook nog dubbele balkondeuren.

Ik twijfel even welke kant ik eerst moet opgaan. Naar rechts naar het balkon of de andere kant op naar de twee binnendeuren. Als ik de eerste stap heb gedaan richting de binnendeuren, besluit ik toch eerst het balkon te willen zien, waardoor ik over mijn eigen voeten struikel.

Voordat ik de vloer raak, vangt Liam mij al op.

"Voorzichtig zijn hè, kleine meid. We hebben alle tijd dat we alles rustig kunnen bekijken", zegt hij met een knipoog, terwijl mijn andere vaders zachtjes grinniken.

Ik loop dan toch eerst naar de balkondeuren, die Harry voor mij opent.

Het balkon is gigantisch groot en overdekt en loopt helemaal over de volledige breedte van mijn kamer door. De balustrade is helemaal van glas, wat het leuk maakt, omdat ik er doorheen kan kijken. Op het balkon staat een ligbed, waar ik gelijk op ga liggen.

"Wow", roep ik enthousiast.

"Het bovenste deel van de glazen balustrade kunnen we in de zomer ook nog openmaken, maar we willen nu wel de afspraak maken dat je dat aan ons vraagt en dat iemand van ons er dan bij blijft. We willen geen ongelukjes natuurlijk", zegt Liam.

Ik knik, sta op en samen lopen we weer naar binnen.

"Ga maar kijken wat er achter die deuren zit", zegt Louis nu.

Ik loop naar de linker deur en open deze. Ik zie een mooie en super luxe badkamer. Dubbele wastafel, een toilet, een inloopdouche en een bad dat bubbeltjes kan maken. In de hoek staat een kast met handdoeken en nog wat lege plankjes om spullen op te zetten.

"Een badkamer, voor mij alleen?", vraag ik dan verbaasd. Want ik zie geen andere deur in de badkamer. Alleen die deur vanuit mijn kamer.

De jongens knikken en lachen.

"Dit is te veel. Ik kan best wel delen hoor. In het weeshuis moest ik ook een badkamer delen met nog elf andere meisjes".

"Maar hier heb je een eigen badkamer. Hup, ga maar kijken wat er achter die andere deur is", zegt Louis enthousiast.

Ik loop de badkamer uit en loop nu door de andere deur naar binnen. Ik sta in een ruimte, groter dan mijn slaapkamer in het weeshuis met allemaal planken, deurtjes en hangers. Ik kijk vragend naar de jongens die achter mij aan naar binnen zijn gekomen.

"Dit heet een inloopkast om je kleren en schoenen op te bergen", zegt Harry.

"Dit is een kast? Deze hele ruimte?", vraag ik dan verwonderd terwijl ik de jongens lachend zie knikken.

"Maar ik heb deze kleren en de paar schoenen die ik nu aan heb en nog een setje andere kleren. Daar heb ik toch niet zo'n grote kast voor nodig?"

"Die kast vult zich vanzelf wel. Morgen gaan we spullen voor je kopen. Kleren en schoenen, zodat je ook wat anders aan kunt. Wat leuke accessoires en misschien nog iets voor je kamer als je dat leuk vindt", zegt Louis.

"Nou, ik zou best nog wel een setje kleding willen, maar die kast hoeft echt niet vol hoor. Dat kost veel te veel!"

"Dat beslissen wijzelf wel of dat te veel kost of niet. Wij zijn nu je vaders. En dat betekent dat we verantwoordelijk zijn voor je. Maar we willen je ook gewoon echt een goed leven bieden dat je hebt verdiend. En nieuwe kleren horen daar ook bij", zegt Liam.

"Maar ik heb niks gedaan! Waarom heb ik dat dan verdiend?"

Dan zegt Niall: "Omdat we je misschien nog maar heel kort kennen, maar we houden nu al van je. Je bent zo'n lief meisje. En we willen je het beste geven wat mogelijk is voor ons".

Verbluft staar ik de jongens aan, die mij allemaal lief en lachend aankijken. Eerder vandaag was ik nog bang voor het onbekende. Niet wetend wat er ging gebeuren. En ik wist niet wat ik moest vinden van vier vaders.

Maar nu.... Het is heel verwarrend allemaal. Volgens mij houd ik nu al echt van die jongens. Hoewel ik ze nog steeds niet goed ken. Hoewel ik nog niet eens het huis helemaal heb gezien. Het gaat allemaal heel snel. Maar één ding weet ik wel al: ik voel mij voor het eerst in mijn leven thuis!