One Direction Family ✔

Hoofdstuk 9

P.o.v. Sarah

- Flashback -

"Ik snap niet waarom ik je eigenlijk nog laat leven. Je bent een teleurstelling en nergens goed voor. Als je je niet onmisbaar maakt, is het voorbij. Knoop dat maar in die botte kop van je", zegt hij. Misschien zou het niet zo erg zijn als dit voorbij is. Dan ben ik misschien verlost van deze hel, denk ik.

- Einde flashback -

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik de auto tot stilstand voel komen. We staan voor een enorme villa. Een villa? Het lijkt er eerder op of hier een hele familie van 40 mensen zouden kunnen wonen!

Wonen ze hier? Die jongens zijn ongeveer van mijn leeftijd. Hoe kan dat? Ik vergelijk mij doorgaans niet snel met mensen. Daarvan ga ik te veel denken over het verleden. En dat is iets dat ik wil afsluiten. Niet langer over dwalen. Gewoon doorgaan.

"Kom je mee naar binnen?", vraagt de blonde jongen mij nu. Ik zie dat niemand meer in de auto zit. Ik knik en stap nu ook uit. Snel lopen we naar binnen.

"Ehm, sorry. Ik besef dat ik mij trouwens nog helemaal niet heb voorgesteld. Ik denk dat dat door de situatie komt. Normaal ben ik beter opgevoed. Ik ben Niall", lacht hij.

"Sarah", zeg ik. En we geven elkaar een hand. Hij heeft warme handen, merk ik. Of ik heb misschien gewoon koude handen doordat ik nog steeds doorweekt ben. Ineens begin ik te klappertanden.

"Ik zal je laten zien waar je kan douchen", zegt hij.

Dankbaar geef ik hem een knikje. Hij loopt naar boven en verderop hoor ik nog meer stemmen. Dat zullen de anderen wel zijn.

Opeens sta ik in een soort van mini-appartement lijkt het wel. Er is een zitkamer met twee fauteuils en een leren bank en er staat een TV. De zitkamer loopt door in het slaapgedeelte. Aan de muur hangt een Ierse vlag. Het was me al opgevallen dat hij een licht accent heeft. Maar ik kon het niet eerder thuisbrengen.

Dan voel ik dat hij zijn jas, die nog steeds om mij heen hangt, van mij afpakt. Ik verstijf direct. Ik draai me snel om, zodat ik hem kan aankijken en zet angstig een paar stappen achteruit.

Niall schrikt van mijn reactie, zie ik.

"Rustig maar, ik doe je verder niets. Ik wilde de jas vast neerleggen. Als je die deur doorgaat, kom je in een badkamer terecht. Daar liggen ook handdoeken."

Ik knik en wil naar binnengaan als ik ineens iets besef.

"Ehm..., misschien was dit een slecht idee. Mijn kleren zijn ook nat. Ik heb straks niks om aan te trekken. Misschien dat ik anders beter naar huis kan gaan. Kan ik misschien een taxi bellen?"

"Dat is geen probleem. Je kunt straks iets van mij aan."

Hij loopt naar een deur en verdwijnt dan. Even later komt hij terug met een sportbroekje, een joggingbroek, een groot T-shirt en een warm uitziende trui. Heeft hij nu een inloopkast? En ook nog een eigen badkamer? Dit is echt een groot huis! Hoe zien die andere vertrekken er dan uit? Zo zal het toch niet overal zijn?

Snel zet ik die gedachte uit mijn hoofd. Ik pak dankbaar de kleren aan en loop dan naar de badkamer. Ik doe de deur dicht en gelijk op slot. Ik controleer nog even dat de deur echt niet open kan.

Vervolgens kleed ik mij uit en stap onder de douche. De warme stralen doen mijn lichaam goed. Ik voel mijn spieren gelijk wat meer ontspannen en zelf kalmeer ik ook een beetje. Ik kan nu rustig nadenken. Voor mijn gevoel is die Niall geen rare jongen. Maar ja..., het is en blijft iemand van het mannelijk geslacht. En mannen zijn nu eenmaal niet te vertrouwen. Ik besluit toch ook maar gelijk mijn haren te wassen. Het is dan wel mannenshampoo, maar nood breekt wet voor deze keer.


P.o.v. Niall