One Direction Family ✔

Hoofdstuk 10

P.o.v. Sarah

We zitten net aan tafel, terwijl ik de situatie nog steeds een beetje aan het bekijken ben. Louis ziet mijn vragende blik. Ik besluit mijn stoute schoenen aan te trekken. Mijn nieuwsgierigheid wint het toch. En anders: na vandaag zie ik ze toch nooit meer. Ik wist niet dat mensen zo leven!

"Ehm..., vertellen jullie eens iets over jezelf of elkaar. Je ziet niet vaak een gezin van vier jongens en één meisje. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?"

Harry kijkt nu voor het eerst op met een ongelovige blik op zijn gezicht. Louis zegt: "Heb je al eens gehoord van One Direction?"

Ik schud mijn hoofd.

"Nou, One Direction is een band. En die bestaat nu nog uit vier leden. We waren eerst met vijven, maar Zayn is gestopt. De vier leden die wel nog in de band zitten, zitten hier om je heen. En omdat we graag meer in het leven willen, wilden we graag een kind dat het niet heeft getroffen in het leven en dat kind gelukkig maken. Dat is Rose geworden. We hebben haar eergisteren geadopteerd. Het is allemaal nog nieuw voor iedereen. Maar het went wel snel. We zijn heel gelukkig met haar".

"En waarom wonen jullie dan allemaal samen in plaats van apart?"

"We hebben het best druk gehad afgelopen jaren. We zijn een paar keer op tournee geweest en hebben ook een paar albums uitgebracht. We kunnen het goed met elkaar vinden en het leek toen een goede keus. Zo kunnen we thuis ook nog verder met liedjes schrijven of repeteren.

Bovendien is het fijn om met je beste vrienden te kunnen samenwonen. En als we even genoeg hebben van de anderen, hebben we allemaal een redelijke kamer om in terug te trekken", voegt Niall toe.

Deze info moest ik even laten bezinken. Ik ken eigenlijk alleen maar de liedjes op de radio. Ik ken geen namen van bands of zo. En ik ben ook nog nooit naar een concert geweest. Vandaar dat die stemmen mij misschien een beetje bekend voor kwamen toen ze voor Rose aan het zingen waren in de auto.

"Ik dacht altijd dat het heel moeilijk is om door te breken voor bands. Maar als jullie albums hebben uitgebracht en op tournee gaan, lijkt het jullie wel gelukt te zijn. Waren dat vanmiddag fans?"

"Ja, dat waren inderdaad fans. Doorgaans vinden we fans leuk, maar vanmiddag liep het fout af. We hebben geluk gehad, eigenlijk door jou. We zijn bij elkaar gekomen, omdat we ons allemaal hadden opgegeven voor een TV-programma. En toen zijn we aan elkaar gekoppeld en zo is de band ontstaan", zegt Harry nu.

"Wat voor TV-programma?"

"X-factor, een talentenjacht. Ken je dat?", vraagt Liam nu.

Ik schud beschaamd mijn hoofd. Voor mijzelf is het logisch dat ik bepaalde dingen in het leven niet weet. Maar voor anderen lijkt het soms of ik onder een steen heb geleefd. En dat wil ik eigenlijk niet laten blijken. Ik schaam me ervoor. Hoewel ik er zelf eigenlijk niets aan kan doen.

Ik besluit mijn aandacht maar op Rose te richten. Even proberen om mijn gedachten te verplaatsen. Het is echt een leuk meisje. Zo braaf. Ik zie dat ze naar mij kijkt en ik geef haar gauw een knipoog. Ze lacht en strekt haar armpjes naar mij uit. Wat wel grappig uitziet, omdat ze schuin tegenover me zit en ik dus echt niet bij haar kan komen.

"Volgens mij wil onze kleine deugniet een knuffel krijgen van Sarah", zegt Niall dan.

Louis pakt Rose op en zet haar vervolgens op mijn schoot. Meteen grijpt ze met haar kleine handjes naar mijn haren om daarmee te spelen. Wat is ze toch een schat. Ik krijg ineens een verdrietig gevoel over me heen. Ik zou zelf ontzettend graag een kind willen. Nog een kind. Maar daarvoor moet je eerst over een bepaalde angst heen. Angst voor mannen. Ik denk niet dat mij dat ooit zal lukken. Intussen begint Rose te zingen en in haar handjes te klappen. Zo schattig.

Ondertussen zijn de jongens de tafel aan het afruimen en komt Niall met schaaltjes ijs aan, die hij weer op tafel zet.

"Zal ik haar op haar eigen stoel weer zetten, zodat jij ook rustig je ijsje kan eten?", vraagt Niall.

"Nee hoor. Ze mag best blijven zitten. Ik vind het wel gezellig met haar. Ze is echt leuk en heel lief."

Nadat we het ijsje op hebben, ruimen we samen af.

Dan is het tijd om Rose naar bed te brengen. Ik volg de jongens naar boven en we wachten geduldig tot ze klaar is met tanden poetsen. Als ze in bed ligt, zingen de jongens nog samen een liedje voor haar. Dit zijn goede jongens volgens mij. Ze zijn zorgzaam. Ze gaan heel leuk met haar om. Ik zou vaker willen zien dat vaders van mijn leerlingen zoveel aandacht zouden hebben voor hun kinderen. Dat is niet overal vanzelfsprekend. Maar ondanks dat het goede jongens lijken, vertrouw ik ze niet.

Als ze klaar zijn met zingen, krijgt Rose van iedereen nog een kusje en knuffel. Als iedereen is geweest, steekt ze weer haar armpjes naar mij uit. Verlegen loop ik naar haar toe en geef haar ook een knuffel.

Als we op de gang staan en de deur naar de kamer van Rose dicht is, besef ik weer dat ik nu echt alleen ben met vier jongens. En dat zijn er voor mij vier te veel als ik verder alleen ben.

"Ehm..., bedankt voor de goede zorgen. Ik denk dat ik nog even mijn kleren haal van de badkamer van Niall en dat ik dan naar huis ga. Ik zal de kleren die ik nu draag dan wassen en een keer langsbrengen."

P.o.v. Niall

"Wil je al naar huis?", vraag ik haar dan. Onzeker knikt ze. Ze kijkt me aan met ogen die heel behoedzaam staan. Bijna terughoudend, lijkt het wel. Ik snap het niet. Het was zo gezellig vanavond. En nu Rose naar bed is, wil ze gelijk ook gaan. Ik vind het wel jammer. Ze is anders dan andere meiden. Ik had haar echt graag beter willen leren kennen. Maar ja, ik kan haar ook niet dwingen om te blijven. Dat zou echt raar zijn.

"O- Oké. Dan halen we inderdaad even je kleren op vanuit mijn badkamer en dan pak ik mijn autosleutels. Ik wil er wel voor zorgen dat je veilig thuis komt. Het is inmiddels al donker buiten en ik wil niet dat je nu nog op straat loopt. Hoewel het hier doorgaans wel veilig is. Maar ik wil niet dat je op straat loopt nu alleen."

'Smooth hoor, Niall', denk ik bij mezelf. Eerst stotter ik over een simpel woord als 'oké'. En dan benadruk ik twee keer dat ze niet alleen over straat mag. Heel smooth, sukkel die je bent.

Als we in de auto zitten, is Sarah gelijk weer gespannen, merk ik. Ik snap niet hoe dat kan. Het ene moment is ze heel aardig en wil ze van alles weten. Of knuffelt ze met Rose. Maar dit is de tweede keer vandaag dat ze ineens omslaat. Ik snap het niet. Maar ik kan het haar ook moeilijk vragen. Waarschijnlijk vertelt ze het toch niet.

Ik besluit om haar de grapjes te vertellen die Rose gisteren aan ons heeft verteld. En hoewel ze voor volwassenen misschien best flauw zijn, moet ze er toch om lachen. De spanning is er gelukkig wel door gebroken, merk ik.

"Wat leuk dat Rose zich al gelijk thuis voelt bij jullie dat ze zomaar uit zichzelf met grapjes komt. Dat is een goed teken", zegt ze.

We zijn inmiddels bij haar huis aangekomen. Ik vraag of we onze nummers kunnen uitwisselen. Even twijfelt ze. Maar dan geeft ze mij toch haar nummer.

"Dan kunnen we een afspraak maken wanneer ik jou je kleren kan terugbrengen", lacht ze.

Shit..., die kleren.... Die kleren interesseren mij niets. Zou ze alleen gedacht hebben dat ik daarom haar nummer wil? Nou ja..., ik heb nu in ieder geval wel haar nummer. De kleren zijn dan maar een mooi excuus, denk ik bij mezelf.

Ik wil haar het liefst nog een echte Horan-knuffel geven, maar omdat ze op mijn kamer ook verstijfde bij het aannemen van de jas, denk ik dat dat geen goed idee is. Voordat ik ook maar iets heb besloten, wenst ze mij nog een fijne avond en stapt ze al uit mijn auto. Ik wacht tot ze binnen is om vervolgens de auto opnieuw te starten en naar huis te rijden.